26 STYCZNIA
TYMOTEUSZ I TYTUS, APOSTOŁOWIE

Następnego dnia po nawróceniu św. Pawła Kościoły Zachodu wspominają Tymoteusza i Tytusa, jego współpracowników w misji do narodów, tudzież biskupów pierwotnego Kościoła.
Tymoteusz, umiłowany uczeń Pawła, został ochrzczony przez Apostoła i przez nałożenie rąk otrzymał od niego dar duchowy, ustanawiający go "szafarzem słowa i prawdy", czyli głosicielem Ewangelii.
Był on niestrudzonym towarzyszem Pawła w ewangelizacji Azji Mniejszej, współdzielił z Apostołem jego pierwszy pobyt w więzieniu i stał się przewodnikiem wspólnoty w Efezie, gdzie według tradycji zmarł.
Paweł zachęcał go jako swe umiłowane dziecko do bycia wzorem dla wierzących przez nauczanie, życie, wiarę i miłość.
Tytus, pochodzący z Antiochii, został doprowadzony do wiary przez Pawła - który nazywa go "swoim prawdziwym synem we wspólnej wierze" - w czasie jego pierwszej podróży misyjnej. Pełnił on rolę pośrednika między Apostołem a wspólnotą w Koryncie i został postawiony na czele wspólnoty na Krecie, gdzie - również według tradycji - żył aż do końca swych dni.

PRZYCZYNKI DO LEKTURY

Umiłowany synu, Tymoteuszu, przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który przezwyciężył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię. (2 Tm 1,6-10)

MODLITWA

Ojcze niebieski,
który posłałeś Twojego apostoła Pawła,
aby głosił Ewangelię,
i dałeś mu Tymoteusza i Tytusa
jako towarzyszy w wierze:
spraw, aby nasza komunia
w Duchu Świętym
dawała świadectwo Imieniu Jezusa,
który z Tobą żyje i króluje
w jedności Ducha Świętego,
jeden Bóg, teraz i zawsze.

CZYTANIA BIBLIJNE
Iz 61,1-3a; 2 Tm 2,1-8 (lub Tt 1,1-5); Łk 10,1-9

ROBERT (1028-1111), ALBERYK (†1108) I STEFAN (1060-1134), PIERWSI OPACI CITEAUX, MNISI

W dniu dzisiejszym w zachodnim kalendarzu monastycznym wspomina się cystersów: Roberta, Alberyka i Stefana, pierwszych opatów C</i^>teaux.
W drugiej połowie XI wieku Robert, pochodzący z okolic Troyes, został mnichem benedyktyńskim. W poszukiwaniu większej prostoty i ubóstwa ewangelicznego powołał do życia klasztor w lesie Molesme, we francuskiej diecezji Langres. W krótkim czasie jednak nowa fundacja stała się bogatym i możnym opactwem. Robert wraz z około dwudziestoma towarzyszami opuścił więc to miejsce, aby gdzie indziej szukać swego bogactwa duchowego.
Pod koniec wieku osiadł w C</i^>teaux, lecz zmuszono go do powrotu do Molesme, gdzie zmarł w 1111 roku. Poszukiwanie ubóstwa i prostoty w różnych aspektach życia monastycznego kontynuowali dwaj jego następcy w nowym klasztorze: Alberyk i Stefan Harding. Przeprowadzili oni małą wspólnotę przez wielkie próby, trwając wiernie przy odnowionej Regule Benedykta i zgodnie z nią kształtując swą formę życia.
W ten sposób rozpoczęła się reforma cysterska (od Cistercium, łacińskiej nazwy C</i^>teaux). Wraz z wstąpieniem do zakonu Bernarda z Clairvaux przybierze ona kształt i treść duchową, które pozostaną żywe - pomimo zmiennych kolei losu i dalszych reform - aż po dzień dzisiejszy.

PRZYCZYNKI DO LEKTURY

Ponieważ ani w Regule, ani w Żywocie św. Benedykta [założyciele C</i^>teaux] nie znaleźli, by ich ojciec kiedykolwiek posiadał kościoły lub ołtarze, ani też nie spotkali żadnej wzmianki o ofiarach, datkach pogrzebowych lub dziesięcinach przyjmowanych przez kogokolwiek, ani o piecach czy młynach, ani o posiadłościach wiejskich lub najętych chłopach, ani o kobietach, które wchodziłyby do klasztoru lub były tam grzebane za wyjątkiem jego siostry, zrezygnowali z tego wszystkiego, mówiąc: "Kiedy święty ojciec Benedykt naucza, że mnich powinien wyobcować się od spraw światowych, wyraźnie stwierdza, iż nie powinny one zajmować miejsca w dziełach i sercach mnichów. I właśnie uciekając od takich spraw, powinni oni być wierni noszonemu przez siebie imieniu". ("Mała egzorta z C</i^>teaux" 15,5-6)

MODLITWA

Wszechmogący i wieczny Boże,
niezrównana nagrodo
dla każdego, kto zostawił wszystko
z miłości do Chrystusa,
udziel nam łaski, abyśmy za przykładem
i przez wstawiennictwo naszych świętych
ojców Roberta, Alberyka i Stefana,
pragnęli życia wiecznego
całą żarliwością naszego ducha.
Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa,
Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje
w jedności Ducha Świętego,
Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

CZYTANIA BIBLIJNE
Syr 44,1.10-15; Hbr 11,1-2.8-16; Mk 10,24-30

KOŚCIOŁY WSPOMINAJĄ...
ANGLIKAŃSKI:
Tymoteusza i Tytusa, towarzyszy Pawła

KATOLICKI NA ZACHODZIE:
Tymoteusza i Tytusa, biskupów ((kalendarz rzymski i ambrozjański)
Roberta, Alberyka i Stefana, opatów z C</i^>teaux (kalendarz monastyczny)
Paulę (†404), pustelniczkę (kalendarz mozarabski)

KOPTYJSKI I ETIOPSKI (17 t?ubah/t?err):
Maksyma i Domecjusza ze Sketis (IV w.), mnichów (Kościół koptyjski)

LUTERAŃSKI:
Tymoteusza i Tytusa, uczniów Apostoła; Johanna Matthausa Meyfarta (†1642), poetę w Turyngii

MARONICKI:
Agnieszkę (III w.), dziewicę i męczennicę (zob. 21 stycznia)

PRAWOSŁAWNY I GREKO-KATOLICKI:
Ksenofonta i towarzyszy (VI w.), mnichów

STAROKATOLICKI:
Tymoteusza i Tytusa, uczniów Apostoła

SYRYJSKIE WSCHODNIE:
Polikarpa (†ok. 167), biskupa i męczennika (Kościół malabarski; zob. 23 lutego)