Autor: piesikot (---.internet.jettel.pl)
Data: 2018-04-29 12:56
Chciałam opowiedzieć swoją historię a zarazem poprosić o Wasze przemyślenia i doświadczenia. Od wczesnego dzieciństwa towarzyszyło mi dużo miłości, zostałam wychowana w wierze, otoczona przez niedoskonałych, ale kochających mnie ludzi. Do 30 roku życia wszystko układało się w moim życiu w sposób skomplikowany, ale w miarę stabilny. Skończyłam szkoły i studia z bardzo dobrymi wynikami, miałam pracę, partnera, urodę, zdrowie. Czułam, że Bóg mnie kocha i czuwa nade mną. Ok. 30 roku życia nastąpił nieprzyjemny zwrot w moim życiu - mój związek z chłopakiem się rozpadł, a krótko po tym zdiagnozowano u mnie nowotwór złośliwy. Chorobę nowotworową przetrwałam w towarzystwie Boga, bez pretensji, żalu, żadnych oczekiwań, chodząc do Kościoła, modliłam się jedynie o realizację jego woli. Wygrałam walkę z rakiem, ale od tej pory moje życie stało się pasmem nieustających mniejszych lub większych tragedii. Z powodu choroby straciłam oszczędności życiowe, odsunęło się ode mnie wielu ludzi, przestraszyła ich moja tragedia, a może po prostu nie chcieli mieć chorej przyjaciółki, w dzisiejszych czasach to mało popularne. Słyszałam wiele nieprzyjemnych głosów na temat mojego wyglądu po chorobie, osoby, które uważałam za swoich przyjaciół, nagle zaczęły się ode mnie odwracać, naśmiewać za plecami. Zakończyłam wiele toksycznych relacji, aby uzdrowić moje otoczenie. Potem nadeszły kolejne problemy zdrowotne, zawodowe, osobiste. Spadła moja odporność, zaczęłam chorować, moje życie osobiste podupadło, mężczyźni zaczęli traktować mnie, jak powietrze. Pojawiały się problemy finansowe, zmęczenie, rezygnacja, trudności w pracy, w skupieniu się, w prowadzeniu projektów. Następowały kolejne problemy zdrowotne, już nie nowotworowe, ale równie uciążliwe drobne tragedie, które zabierały mi nadzieję. Taki stan utrzymywał się kilka lat, więc w końcu postanowiłam skorzystać z pomocy psychoterapeuty, obecnie u trzeciego z kolei, u którego bezskutecznie leczę się od ponad 2 lat. Od czasu choroby nowotworowej nie udało mi się również stworzyć żadnego związku z mężczyzną, przestali się mną interesować, zaczęli unikać, mimo, że zawsze byłam atrakcyjną fizycznie kobietą. Wszystkie działania, które podejmuję dla poprawy swojego stanu, nie przynoszą żadnego lub wręcz odwrotny efekt. W pewnym momencie zaczęłam zastanawiać się, czy nie jest to związane z jakąś formą kary za odwrócenie się od Boga i zerwaniem z Nim więzi, choć nie jestem w stanie wskazać konkretnych przewinień, które mogłyby predysponować do takiej kaskady tragedii, grzeszę, jak każdy człowiek. Mimo, że nadal trwam w wierze, modlę się i uczęszczam na msze, jest we mnie coraz mniej nadziei, a coraz więcej gniewu, pretensji, wątpliwości, pytań. Z małej dziewczynki, wychowanej w miłości, która kochała świat, ludzi, zwierzęta, przez tragedie, które mnie spotkały, czuję, że powoli staję się zgorzkniała, przepełniona nienawiścią, pretensją. Jeżeli te tragedie mają/miały mnie czegoś nauczyć, czuję, że nie wynoszę odpowiedniej lekcji albo po prostu rzeczywistość mnie przerosła, a przez przepełniający mnie żal, toruję sobie drogę do piekła. Nie chcę odwracać się od Boga, wiara to jedyne, co mi w życiu zostało, bo wszystko inne zostało mi odebrane, ale czuję, że narasta we mnie pustka. Przestaję kochać siebie, świat i przestaję czuć relację z Bogiem, tak, jakby wszystko ogarnęła czerń i nicość. Nawet, gdy jestem w Kościele, czuję, jakbym już nie umiała modlić się szczerze, jakbym modliła się w pustkę, jakby moje słowa w ogóle do Niego nie trafiały, jakby dzieliła nas ściana. Bardzo proszę o Wasze słowa, sugestie, być może podobne doświadczenia.
|
|
Re: Osobiste tragedie, utrata nadziei a relacja z Bogiem. nowy
Re: Osobiste tragedie, utrata nadziei a relacja z Bogiem. nowy
