Autor: Lena (---.dynamic.mm.pl)
Data: 2019-03-30 10:40
Zdecydowałam się tutaj podzielić swoimi wątpliwościami, bo może ktoś z Was doradzi mi co zrobić, albo ktoś był już w podobnej sytuacji.
Za niecałe 5 miesięcy biorę ślub, wiele spraw mamy już pozałatwianych, a mnie często nachodzą wątpliwości czy ten ślub to dobra decyzja. Dodam, że spotykamy się od dwóch lat, oboje jesteśmy po 30-ce i mieliśmy wcześniej niewielkie doświadczenie w innych związkach, więc nie mamy wielkiego porównania. Narzeczony jest bardzo dobrym człowiekiem, pomocnym, troskliwym odpowiedzialnym i ma wiele innych zalet, które mi się w nim podobają. Wiem, że mnie kocha (co wielokrotnie udowodnił), jest dla mnie oparciem i przyjacielem. Dość dobrze się dogadujemy, wyznajemy te same wartości i mamy wspólną wizję małżeństwa, oboje chcielibyśmy wreszcie założyć własną rodzinę i mieć dzieci.
Wiele nas łączy i niby jest ok, ale jest też coś co mnie stale niepokoi. Często zastanawiam się co właściwie do niego czuję, czy to jest miłość czy raczej przywiązanie. Na początku znajomości łączyły nas bardziej relacje przyjacielskie, potem pojawiło się zauroczenie, ale w moim przypadku był to krótki etap i szybko zaczęłam dostrzegać jego wady i różnice między nami. Teraz uczucia między nami mają wg mnie letnią temperaturę, są też dni, kiedy w ogóle nic do niego nie czuję i nie cieszę się na jego widok. Kiedy pojawia się jakiś problem między nami to trudno nam o nim otwarcie rozmawiać, oboje też mamy spokojne charaktery, więc nawet porządnie pokłócić się nie potrafimy. Brakuje mi w naszym związku tej „iskry” i energii. Martwi mnie też to, że narzeczony mało mnie pociąga fizycznie, a czułości z nim nie sprawiają mi takiej przyjemności jak powinny, czasem w ogóle nie mam na nie ochoty. Mimo to, niestety zdarzają nam się grzechy przeciwko czystości. Walczymy z nimi, ale co jakiś czas ponownie upadamy.
Boję się, że te wszystkie problemy negatywnie odbiją się na naszym przyszłym małżeństwie. Nie wiem co robić. Chciałabym, żeby między nami jak najlepiej się układało i w dniu ślubu chcę być pewna, że to dobra decyzja, o ile można być tego pewnym w 100 %. Rozstanie to ostateczność. Gdybym się na nie zdecydowała, mogłoby się okazać, że straciłam kogoś bardzo ważnego w moim życiu i już nie będzie odwrotu. Obawiam się też, że potem już nie poznam nikogo tak wartościowego, z kim mogłabym założyć rodzinę. Czy takie wątpliwości są czymś normalnym?
|
|
