Autor: serce (---.centertel.pl)
Data: 2022-01-16 22:54
Bea, wydaje mi się, że Ty, poczucie bycia chcianą, kochaną i akceptowaną, doświadczasz glownie w momencie wspolzycia.
W relacjach przyjacielskich nie potrafisz tego poczuć. Po prostu - taka jestes, przez jakieś swoje doświadczenia życiowe, które taką Cię ukształtowały.
Stąd zakaz współżycia oznacza dla Ciebie zakaz czucia się już kiedykolwiek kochaną, akceptowaną, przyjętą. I konieczność życia do końca, jako osoba odrzucona, niechciana, niekochana.
Dodatkowo prawda jest taka, ze ludzie, ktorzy mają rodziny, wpierw sie beda troszczyć o najblizszych, a dopiero potem o osobę spoza rodziny - nawet przyjaciółkę, choćby osamotnioną i niedołężną. To rodzi dodatkowo brak poczucia bezpieczenstwa fizycznego i lęk o przyszłość. Nie nazwałabym tego instrumentalnym traktowaniem ludzi. Każdy człowiek pragnie czuć się bezpiecznie. I to jest dobre pragnienie.
Twoje poczucie bycia kochaną, akceptowaną, przyjętą zostaje tez jakby nazwane grzechem - bo takie poczucie daje Ci przede wszystkim współżycie. To dodatkowo pogłębia Twój bunt, ktory wynika z rozpaczy, że nie wolno Ci już nigdy czuc się kochaną, bo w Twoim wypadku czucie się kochaną możesz uzyskac praktycznie tylko w momencie współżycia.
Z wlasnego doswiadczenia wiem, że Bóg, szczególnie w sakramencie Eucharystii potrafi dać znacznie więcej, niż człowiek. A zjednoczenie z Nim jest zjednoczeniem prawdziwie miłosnym. Tylko czy potrafisz to poczuć? Czy Twoje doświadczenia i zranienia zyciowe nie wymagają uleczenia, abyś mogła otworzyć się zarowno na nieseksualną milosc ludzi (i mieć to doświadczenie bycia głęboko kochaną poza współżyciem), jak i na prawdziwie miłosną więź z Bogiem...
|
|
