Autor: Bogna (---.chello.pl)
Data: 2005-05-22 02:41
Katechizm Kościoła Katolickiego
"1864 Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będą odpuszczone" (Mt 12,31). Miłosierdzie Boże nie zna granic, lecz ten, kto świadomie odrzuca przyjęcie ze skruchą miłosierdzia Bożego, odrzuca przebaczenie swoich grzechów i zbawienie darowane przez Ducha Świętego. Taka zatwardziałość może prowadzić do ostatecznego braku pokuty i do wiecznej zguby.
Grzechy przeciw Duchowi Świętemu rzeczywiście nigdy nie zostaną odpuszczone, dopóki w nich będziesz trwał. Jeśli odwrócisz się od tych grzechów, wyspowiadasz, zachowując wszystkie warunki dobrej spowiedzi, zostanie Ci on odpuszczony. To prawda Miłosierdzie Boże jest nie do ogarnienia całym jestestwem człowieka. Jest ono bezmierne i nieograniczone tak, jak i Bóg jest Absolutem. Jednak Bóg niczego nie narzuca człowiekowi na siłę wbrew jego woli. Udziela go nam zawsze, gdy tylko, jednocząc się z Jego wolą otwieramy się na nie.
Spróbuję teraz nieco rozszerzyć i uzupełnić moją wypowiedź o to, co napisał w tej materii największy autorytet naszych czasów Jan Paweł Wielki, Papież w Encyklice Dominum et Vivificantem w jednej z katechez środowych oraz w Katechizmie Kościoła Katolickiego (KKK). A więc najpierw wymienię wszystkie znane z katechizmu szkolnego grzechy przeciw Duchowi Świętemu – Są to:
- lekkomyślne popełnianie grzechów ciężkich licząc zuchwale na miłosierdzie Boże; - To można na ten temat przeczytać w KKK:
2088 Pierwsze przykazanie domaga się od nas umacniania naszej wiary, strzeżenia jej z roztropnością i czujnością oraz odrzucania wszystkiego, co się jej sprzeciwia. Można w różny sposób zgrzeszyć przeciwko wierze. Dobrowolne wątpienie dotyczące wiary lekceważy to, co Bóg objawił i co Kościół podaje do wierzenia, lub też odmawia uznania tego za prawdziwe. Wątpienie niedobrowolne oznacza chwiejność w wierze, trudność w przezwyciężaniu zarzutów związanych z wiarą lub też niepokój spowodowany jej niejasnością. Wątpienie może prowadzić do duchowego zaślepienia, jeśli jest dobrowolnie podtrzymywane.
2089 Niewiara jest lekceważeniem prawdy objawionej lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią. "Herezją nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu, zaprzeczanie jakiejś prawdzie, w którą należy wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe powątpiewanie o niej; apostazją - całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej, schizmą - odmowę uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła uznającymi to zwierzchnictwo" (por. KPK 751).
2092 Istnieją dwa rodzaje zuchwałej ufności. Albo człowiek przecenia swoje zdolności (mając nadzieję na zbawienie bez pomocy z wysoka), albo też zbytnio ufa wszechmocy czy miłosierdziu Bożemu (mając nadzieję na otrzymanie przebaczenia bez nawrócenia oraz chwały bez zasługi).
- rozpacz albo zwątpienie w miłosierdzie Boże; - KKK :
2091 Pierwsze przykazanie dotyczy także grzechów przeciw nadziei, którymi są rozpacz i zuchwała ufność. Wskutek rozpaczy człowiek przestaje oczekiwać od Boga osobistego zbawienia, pomocy do jego osiągnięcia lub przebaczenia grzechów. Sprzeciwia się dobroci Boga i Jego sprawiedliwości - gdyż Bóg jest wierny swoim obietnicom - oraz Jego miłosierdziu.
- sprzeciwianie się uznanej prawdzie chrześcijańskiej;
- zazdrość bliźniemu łaski Bożej; zatwardziałość serca wobec zbawiennych napomnień;
- odkładanie nawrócenia i pokuty aż do śmierci.
Wkleję teraz fragment środowej katechezy Jana Pawła II z dnia 29 listopada 1989:
<<5 Apostołowie ze swej strony „z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa” (Dz 4,33) i dokonywali wielu „znaków i cudów” (Dz 5,12). O to prosili w Wieczerniku: wyciągnij swą rękę, „aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa” (por. Dz 4,30). Były to znaki obecności i działania Ducha Świętego, który stanowił punkt odniesienia dla całego życia wspólnoty. Nawet przewinienie Ananiasza i Safiry, którzy sprzedali posiadłość i zanieśli Apostołom i wspólnocie tylko część otrzymanej zapłaty, resztę zatrzymując potajemnie dla siebie, zostało uznane przez Piotra za uchybienie wobec Ducha Świętego: „dlaczego […] skłamałeś Duchowi Świętemu?” (Dz 5,3); „Dlaczego umówiliście się, aby wystawiać na próbę Ducha Pańskiego?” (Dz 5,9). Nie chodzi tu o „grzech przeciw Duchowi Świętemu” w tym znaczeniu, w jakim mówi o nim Ewangelia (por. Łk 12,10), przejętym z kolei przez teksty moralne i katechetyczne Kościoła. Było to raczej niedopełnienie obowiązku zachowania jedności Ducha „dzięki więzi, jaką jest pokój”, mówiąc słowami św. Pawła (por. Ef 4,3), czyli o obłudę w wyznawaniu tej chrześcijańskiej wspólnoty w miłości, której duszę stanowi Duch Święty!>>
Resztę to jest wspomniane wyżej fragmenty Encykliki wkleję w następnym odcinku :) Tymczasem pozdrawiam, szczęść Boże.
|
|
Re: Czy są grzechy, które mogą nigdy nie zostać odpuszczone? nowy
Re: Czy są grzechy, które mogą nigdy nie zostać odpuszczone? nowy
