Autor: Franciszka (---.internetdsl.tpnet.pl)
Data: 2012-01-09 10:48
"Aby proces wyniesienia na ołtarze można było rozpocząć, musi istnieć opinia, sława świętości, tj. powszechne przekonanie o ponad przeciętnej prawości życia kandydata na ołtarze i o cnotach praktykowanych przez niego w stopniu heroicznym lub — w przypadku męczenników — o fakcie poniesienia przez nich śmierci za wiarę bądź za którąś z cnót wypływających z tejże wiary. Kandydat na ołtarze, już za życia, w akcie śmierci i po śmierci, powinien cieszyć się opinią świętości. Innymi słowy: kogoś odchodzącego z tego świata środowisko bardzo ceniło, uważało za osobę szczególną, posiadającą charyzmę, dary duchowe, budowało się jego postawami wynikającymi z praktyki cnót chrześcijańskich. I — co więcej — opinia ta powinna oddziaływać na postawy życiowe innych ludzi i na dokonywane przez nich wybory.
Właśnie środowisko proponuje, aby tę osobę wynieść na ołtarze, by przykład jej życia mógł być pomocny dla innych. Widać to bardzo wyraźnie w edykcie z dnia 7 listopada 2007 r., wydanym do diecezjan przez ks. kard. Stanisława Dziwisza, arcybiskupa metropolitę krakowskiego, w sprawie rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego Stanisława Kownackiego, lekarza zmarłego w 1995 r., który od 1957 roku był na stałe związany ze Szpitalem Miejskim w Nowej Hucie, gdzie był ordynatorem oddziału zakaźnego i roztaczał samarytańską opiekę nad chorymi. Już w pierwszych słowach edyktu Ksiądz Kardynał wyznaje, że to właśnie grupa krakowskich lekarzy, a więc środowisko życia i pracy kandydata na ołtarze, zwróciła się do niego z prośbą o przeprowadzenie procesu kanonizacyjnego tego świątobliwego lekarza". Więcej na
www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/swietosckan4_01.html
|
|
