Autor: xc (---.adsl.inetia.pl)
Data: 2015-12-29 14:49
Byłbym bardzo, bardzo ostrożny z określeniem, że Palestyna to nazwa historyczna kraju a Izrael to nazwa państwa powstałego w XX w.
Niby tak ale to bardzo duży "skrót myślowy", który niczego nie wyjaśnia. Wkraczamy na bardzo grząski grunt historyczno-polityczno-religijno-kulturowy Bliskiego Wschodu.
Najstarszym zachowanym źródłem, którym podano nazwę "Izrael" w odniesieniu do terytorium/państwa na Bliskim Wschodzie jest egipska Stella Marenptacha z XIII wieku p.n.e., w której wychwala się dokonania faraona Marenptacha, za czasów którego "Splądrowany jest Kanaan z wszelkim złem, uprowadzony Aszkelon, pochwycone Gezer, Janoam uczynione jak nieistniejące. Izrael jest zrujnowany, nie ma jego nasienia. Hurru stała się wdową dla Egiptu! Wszystkie ziemie razem, są one uspokojone. Każdy kto był niespokojny został związany".
Trochę systematyki.
Izrael (Isra-EL), imię nadane Jakubowi po jego walce z Bogiem/Aniołem (Wyj. 32,29), oznaczające tego, który walczy z Bogiem (EL- Bóg, podobnie jak w imionach DaniEL, SamuEL, EmmanuEL, AriEL).
Imię w starożytności miało inne znaczenie niż dziś, gdy bierzemy imiona z gotowego katalogu. Pisałem trochę o tym wcześniej, kogo interesuje, polecam archiwum.
Lud Izraela, to byli potomkowie Jakuba/Izraela pochodzący od jego 12 synów - 12 plemion.
Lud Izraela zamieszkiwał Erec Izrael, Ziemię Izraela. Czyli terytorium na którym żyło owych 12 plemion. Nie da się dziś odtworzyć z geodezyjną precyzją w jakich granicach lud ten żył dokładnie, skąd dokąd rozciągał się Erec Izrael. W tamtych czasach, na tamtych terenach nikt nie stawiał murów, płotów czy barier granicznych.
Po śmierci króla Saula jego królestwo rozpadło się na dwa królestwa: północne i południowe. To północne określane było mianem Królestwa Izraela, południowe zaś królestwa Judy, obejmujące terytoria plemion Judy i Beniamina, ze stolicą w Jerozolimie.
Królestwa te uległy najpierw Asyryjczykom, potem Persom, następnie Macedończykom, a ostatecznie między rokiem 60 p.n.e a 60 n.e. Rzymianon. Po upadku powstania Bar Kochby w II wieku n.e. Rzymianie, a konkretnie cesarz Hadrian włączył całkowicie do Rzymu i nadał jej oficjalną nazwę Syria Palestina (Syria Filistyńska, od ludu Filistynów). Był to element procesu "dejudaizacji" tego terenu, którego wyrazem było m.in. zmiana nazwy Jerozolimy na Aelia Capitolina, przesiedlenie ludności żydowskiej i tak dalej.
Potem panowali na tych terotoriach różni władcy.
Jedni krócej, drudzy dłużej aż w końcu XIX wieku, zgodnie z założeniami ruchu syjonistycznego (a konkretnie Zjazdu Katowickiego) licznie zaczęli przyjeżdżać osadnicy żydowscy aby urzeczywistnić idęę wskrzeszenia Erec Izrael, tj. Kraju (Ziemi) (ludu) Izraela. Wcześniejszej pomysły syjonistyczne (m.in. Teodora Herzla) zakładały utworzenie państwa żydowskiego w różnych punktach globu (m.in. Ameryka Pd, Afryka).
W trakcie I wojny światowej wojska brytyjskie wyparły z tego terytorium Turków i ustanowiono administrację brytyjską, która sprawowana była w ramach mandatu Ligi Narodów.
Brytyjczycy w latach 20 ubiegłego wieku zaczęli stosować nazwę Palestyna jako pewnego rodzaju kompromis wobec propozycji Arabów i Żydów zamieszkujących przez nich administrowany przez nich teren. Arabowie chcieli aby nazwać ten teren Syria Południowa, Żydzi Erec Izrael.
Jezykami urzędowymi ówczesnej Palestyny były angielski, arabski i hebrajski. Ciekawostka: przy hebrajskiej nazwie Palestyna dodawano w nawiasach skrótowiec Alef i Jud (E. i I) oznaczający Erec Izrael.
W roku 1947 Brytyjczycy wycofali się z administrowania tym terenem i ONZ zaproponowała podział go na dwa państwa: żydowskie i arabskie.
Arabowie odrzucili tę propozycję i zbrojnie wystąpili przeciwko Żydom. Ci utworzyli swoje państwo, które nazwali Mdinat Izrael, tłumaczy sie na polski Państwo Izrael, choć ja tłumaczyłbym jako Państwo Izraela. Wtedy nie zgodzono się na Erec Izrael jako nazwę nowego, żydowskiego państwa. Były inne propozycje, ale też nie zostały przyjęte. Mdinat Izrael jako nazwa jest kompromisem między świeckością (Mdinat) a religijnością (Izrael), który jest charakterystyczny dla tego państwa.
O Arabach z tych terytoriach zaczęto mówić jako o Arabach palestyńskich aby odróżnić ich od innych Arabów, np. syryjskich czy egipskich.
Oni sami, gdzieś od połowy lat 50 ubiegłego wieku zaczęli coraz wyraźniej odczuwać swoją odrębność w ramach "arabskości". Poniekąd sprzyjała temu sytuacja "diasporalna", gdy zmuszeni zostali do opuszczenia swoich terytoriów i zamieszkania w "tymczasowych" obozach w krajach sąsiednich (niektóre z nich są tymczasowe od 60 lat). Pojawili się palestyńscy bojownicy, politycy, artyści. Powoli, powoli dochodzili (i dochodzą) to wniosku, że jednak trzeba mieć własne państwo, które będą nazywać Palestyna. I państwo to, z bólem i kłopotami, ale rodzi się na naszych oczach.
To tak w dużym, dużym skrócie. Nie chcę wchodzić w politykę, istotę konfliktu żydowsko-arabskiego, sposoby jego rozwiązania i tak dalej.
|
|
