Czwartek, 09 maja 2024 r.
imieniny:
Grzegorza, Karoliny, Karola, Pachomiusza – wyślij kartkę
Grzegorza, Karoliny, Karola, Pachomiusza – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Wojciech Surówka OP
Bóg i wieczność
Nasze serca powinno przepełniać, tak jak pierwotny Kościół, radosne wołanie Maranatha – Przyjdź, Panie! Jak jednak wzbudzić w sobie to oczekiwanie? Co zrobić, by przestać mówić, że się wiecznie nie ma czasu? I czy w Kościele pochłoniętym zamętem oraz kryzysem możemy odnaleźć prawdziwy pokój duszy?
Marana tha! Zapraszamy do codziennych rozważań w dniach od 18 do 25 grudnia 2020 roku.
Marana tha! Zapraszamy do codziennych rozważań w dniach od 18 do 25 grudnia 2020 roku.
| Wydawca: Esprit Format: 145 x 205 mm ISBN: 9788366407763 Ilość stron: 208 Rok wydania: 2020 Rodzaj okładki: Miękka |
|
dzień VI: 23 grudnia
Jeśli mówię, że nie mam czasu, tak naprawdę mówię, że nie mam czasu na tę konkretną rzecz. Muszę przyjrzeć się hierarchii zadań i dzieł, którym się poświęcam. Francuska filozof Simone Weil pisała, że czas to czekanie Boga, który żebrze o naszą miłość.
Bóg i ludzkość są jak para zakochanych, która pomyliła się co do miejsca spotkania. Każde z nich przyszło przed umówioną godziną, ale każde gdzie indziej, i teraz czekają, czekają, czekają. On stoi bez ruchu jak wrośnięty w ziemię, przez całą wieczność czasu. Ona jest roztargniona i nie – cierpliwa. Biada jej, jeśli znudzi się czekaniem i odejdzie! Bo te dwa różne miejsca, na których stoją, są tym samym miejscem w czwartym wymiarze [1].
W naszym duchowym życiu chodzi właśnie o to, żeby odkryć ten czwarty wymiar.
Kluczem do tego odkrycia jest czas poświęcony Bogu. Stwierdzenie to wydaje się aż nadto banalne, ale jest to jedna z fundamentalnych kwestii życia duchowego.
Część z nas na pewno zna kogoś, kto codziennie odmawia brewiarz. Przez wiele lat byłem przekonany, że jest to modlitwa zarezerwowana dla księży i zakonników. To ich widywałem od czasu do czasu z grubą czarną książką w rękach. Zdziwiłem się ogromnie, kiedy już po wstąpieniu do zakonu dowiedziałem się, że po pierwsze, jest to „modlitwa Ludu Bożego”, czyli wszystkich ochrzczonych, a po drugie, że właściwa jej nazwa to nie brewiarz, ale Liturgia godzin. Niestety jest ona rzadko odmawiana przez wiernych.
Liturgia godzin jest modlitwą uświęcenia czasu. Sięga ona jeszcze do starotestamentalnej tradycji. Psalmista mówi, że chwali Pana siedem razy na dzień. Modlitwa przenika wtedy całą dobę. We wstępie do brewiarza czytamy, że w pierwotnym Kościele „poszczególni wierni oddawali się modlitwie w określonych godzinach dnia”. W różnych okolicach bardzo prędko utrwalił się zwyczaj przeznaczania na modlitwę pewnych pór, na przykład zmierzchu, gdy zapalano światła, lub brzasku, kiedy noc się kończyła i zaczynało świtać.
_____________________________
[1] S. Weil, Myśli, wybór A. Olędzka-Frybesowa, Warszawa 1985, s. 197.
_____________________________
fragment: Wojciech Surówka, Bóg i wieczność, Wydawnictwo Esprit 2020, s. 53-55.
Zobacz także
Franciszek Girjatowicz
W listopadzie, w dniach od 1 do 8, mamy okazję codziennego uzyskania odpustu zupełnego i ofiarowania go za zmarłych, gdy pobożnie nawiedzimy cmentarz i równocześnie pomodlimy się w ich intencji. Za nawiedzenie cmentarza w innych dniach roku, odpust cząstkowy.
Marcin Ciechanowski OSPPE
Bóg przymnaża wiary wcale nie na czerwonych dywanach i podczas zakrapianych biesiad czy charytatywnych koncertów – lecz w ciemnościach. Nie myli się św. Jan od Krzyża, kiedy pisze o ciemnych nocach. Im większa przychodzi łaska, tym większe następują trudności. Jedynie kryzys jest w stanie uwolnić człowieka od jego nieustępliwości, zatwardziałości i pychy. Jednak współczesny człowiek reaguje na kryzys histerycznie...
o. Mateusz Hinc OFMCap
Ciekawe, że w naszych nowoczesnych i skomputeryzowanych czasach spotykamy coraz więcej ludzi, którzy, przeżywają ogromne dramaty związane z poczuciem winy i odrzucenia. Wielokrotnie już słyszałem: "Ojcze, jestem potępiony". Kiedy pytam dlaczego, otrzymuję bardzo podobne odpowiedzi: "Zgrzeszyłem", "Jestem słaby", "Nie można wybaczyć tego, co zrobiłem".
