Autor: GGGG (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 2013-09-02 21:26
@yeah - dziękuję za odrobinę nadziei
@Margola - nie jestem zdesperowaną starą panną, która musi upolować męża i zaciągnąć go do ołtarza, podchodzę do tego spokojnie, bo zdaję sobie sprawę, że nie tylko ode mnie to zależy i miłość to nie praca, którą można szukać na upartego do skutku
@Maja - myślę że doskonale nadajemy się do małżeństwa, raczej brak odważnych kandydatów, mężczyzną teraz łatwiej jak są sami, a jak mają pieniądze to i są bez trudu pojawią się kandydatki do "przytulania".
@Franciszka - w realnym świecie nie wolno mówić o tym, że się jest samotnym. Sama kiedyś powiedziałam znajomej, że czuję się samotna, odpowiedź była, że nie jestem jeszcze taka stara, że na pewno sobie kogoś znajdę, że trzeba chodzić na dyskoteki i złożyć konto na portalu randkowym i szukać, a nie użalać się nad sobą. Już nie jest moją znajomą bo odsunęła się ode mnie jak bym zarażała jakimś strasznym wirusem. Inne znajome samotne, udają szczęśliwe im mężczyzna nie jest potrzeby bo sobie radzą bez, a rodzina to tylko kłopot i zmartwienia, ale widać jak zazdroszczą swoim koleżanką, które mają męża i dzieci. Tylko w internecie anonimowo można się przyznać do samotności, w realu to słowo jest zakazane, a jak się je wypowie to wszyscy się odsuwają jak by się było chorym.
@Coya - wola Boża to nie jest plan przygotowany przez Boga na każdy dzień dla nas, jak zorientujesz się co Bóg dla ciebie wymyślił to brawo, a jak nie to punkty karne. Bóg dał nam wolną wolę po to, żebyśmy żyli tak jak chcemy, a nasze powołanie to "ustalenie" pomiędzy mną a Bogiem, Bóg nie chce przecież nas do niczego zmuszać, nie jesteśmy jego bezmyślnymi marionetkami, Bóg chce żebyśmy my wybierali i nam w tym błogosławi, chyba że wybieramy zło. Życzę ci, żebyś założyła własną rodzinę jeśli tego chcesz.
@n. - "A daję tę samotność w apostrofie, bo to, że nie ma się męża i dzieci wcale nie znaczy, że trzeba być samotnym. Jest tyle wspólnot, tyle miejsc gdzie można się zaangażować, pomagać, i w ten sposób samotność odgonić."
Nie traktuję małżeństwa, męża jak lekarstwa na samotność, mężczyzna to nie maskotka do przytulania. Nie lubię wspólnot, stowarzyszeń, grup, zwyczajnie nie odpowiada mi taka forma, pomagam na ile mogę. Kościół tworzy wspólnotę, a jak to wygląda w rzeczywistości: idzie się w niedzielę do kościoła, mówi sąsiadowi dzień dobry, siada w ławce cichutko, uczestniczy we Mszy Św., wychodzi z kościoła, idzie do domu, i co z tej wspólnoty wynika, jak ja nawet nie czuję że razem się modlimy.
"Częstym problem u nas jest to, że to my narzucamy Bogu naszą wolę i potem mamy pretensje, że jej nie spełnia." Rozumując tak można zapytać: Skoro Bóg uczynił nas wolnymi to jakim prawem narzuca nam swoją Bożą wolę względem nas. Myślę, że Bóg nie narzuca nam swojej woli, wszyscy zostaliśmy powołani do tego żeby kochać, a to jaki stan wybierzemy, czy życie zakonne, czy małżeństwo, czy samotność zależy od nas samych i mamy prawo wyboru.
"jeśli pójdziesz za wolą Bożą, to będziesz SZCZĘŚLIWA"- nie jestem szczęśliwa będąc sama
"Zastanów się, czemu chcesz męża - i dlaczego w nim upatrujesz źródła swojego szczęścia." - Ja nie chce męża, ja chcę przeżyć życie z mężczyzną którego będę kochać i który mnie będzie kochać, chce ofiarować mu siebie i przyjąć jego.
Kiedy miałam naście lat zawsze sobie wyobrażałam, że będę niezależną przebojową dziewczyną, że nie chce zakładać rodziny bo kocham wolność i wtedy będę najszczęśliwszą osobą, zaczęłam dorastać z tym przekonaniem i "przygotowywałam się" na życie w pojedynkę, kiedy skończyłam 25 lat, na pytanie babci czy mam chłopaka i kiedy ślub odpowiadałam z uśmiechem na twarzy mnie takie "głupoty" nie interesuję, później mi się to jakoś pozmieniało, nie wiem dlaczego, nie wiem jak, nie wiem czy to Bóg, czy nie. Chętnie bym się tego pragnienia pozbyła, ale nie wiem jak. Nie mam ciśnienia, żeby wyjść za mąż, ale będąc sama czuje się jakoś dziwnie, jak bym była na niewłaściwej drodze, czuję, że czegoś/kogoś mi tu brakuje.
|
|
