Autor: Alex (---.centertel.pl)
Data: 2020-05-22 17:14
Witajcie,
Ostatnio w moim życiu miał miejsce okres w którym spadła moja częstotliwość odmawiania modlitw. Zaczęłam z rana wykonywać Znak Krzyża a na wieczór odmawiałam 10tkę różańca. Wcześniej modliłam się całą częścią różańca, czytałam dużo publikacji katolickich. Odmawianie różańca uważam w życiu za codzienną konieczność. Zaznaczam, że zawsze praktykowałam to z przyjemnością. Mam świadomość, że każdego dnia jakiś człowiek oczekuje w Czyśćcu na chociażby najkrótszą modlitwę za jego duszę. Inny, potrzebujący nawrócenia, również potrzebuje wsparcia. Niezliczona liczba osób na którą nie starczy ziemskiego życia. Nie potrafię być na to obojętna i nawet nie chcę ;)
W pewnym momencie poczułam się przybita nadmiarem obowiązków i zapragnęłam odpoczynku od praktyk duchowych. Mijały dni, tygodnie. Nie przerwałam relacji z Bogiem. Myślę o nim każdego dnia. Z Nim i w Nim przeżywam moje życie. Dzisiaj minęły ponad 2 miesiące i ponownie zaczęłam odczywać głód modlitwy, który przeplata się z moim lenistwem. W czasie tej przerwy nie raz odczuwałam chwilowe wyrzuty sumienia z powodu zaprzestania pomocy innym, która objawiała się pod postacią modlitwy za nich. I dziś właśnie naszła mnie myśl, że już czas wrócić. Moja głowa już odpoczęła. Dlaczego postanowiłam napisać ten post?
Chciałabym się dowiedzieć co uważacie na temat potrzeby przerwy w praktykowaniu modlitw.
Nie chodzi o przerwanie relacji z Bogiem a o to, że moja głowa była zmęczona stałym odmawianiem treści modlitwy. Zapragnęłam całymi dniami nie mieć obowiązków duchowych. Kiedy zmuszałam się do tego, czułam, że nie jest to w żaden sposób budujące. Można powiedzieć, że miałam przesyt.
Czekam na Wasze przemyślenia ;)
|
|
Re: Przerwa w praktykowaniu modlitw. nowy
