Boże, mój Boże, szukam Ciebie
  

Wszystko o swojej modlitwie, o swym życiu dla Boga wypowiedziała Raissa w poezji. Posiadała ona rzadki dar wyrażania mistycznego doświadczenia poprzez klarowną i czystą intuicję poetycką. Jej poezja rodziła się w głębi duszy, w milczeniu, tam "gdzie wszystkie źródła łączą się w jedno, a twórcza ekspresja poety staje się czystym zwierciadłem doświadczenia mistycznego". W swoim Dzienniku Raissa tak pisze na ten temat:

"Poezja, którą piszę, nie powstaje we mnie jako twór wyobraźni, lecz powstaje w głębi milczenia mej duszy, kiedy jej milczenie osiąga pewien stopień głębi i czystości". Gdy czytamy choćby jej poemat Procesja, skojarzenia z doświadczeniem mistycznym Jana od Krzyża nasuwają się spontanicznie:

Procesja 
  
  Boże mój Boże jestem przy Tobie
  w moim utrapieniu

  Spójrz na mnie nie odwracaj się
  od mojej nędzy

  Wstaje na Twoje wezwanie
  i idę w Twoje ślady

  Wesprzyj mnie i strzeż moje serce
  od wszelkiej trwogi

  Krok za krokiem
  posuwam się w ciemnościach
  Daj mi odczuć Twą rękę a także
  niech Twój głos usłyszę

  Bądź obecny w moim sercu
  i uczyń je czystym
  Na Twoje ścieżki pociągnij mnie
  mocny Boże

  Idę Twoim śladem idę za Tobą
  na górę
  W cieniu Twojego krzyża
  idę moim

  Wspinam się po stopniach Twojego miłosierdzia -
  z upadku w upadek
  Uczę się poznawać Twoje pokorne serce
  w moich grzechach

  I Twoją - Baranku Boży - nie do uniesienia
  słodycz
  Która niszczy lub topi
  to co dotyka

  Należę do Ciebie jestem Twoja -
  lecz kim jestem
  Nie pragną znać siebie jak tylko w Twoim świetle
  które ożywia

  Śpiesz się z wyryciem Twojego Oblicza
  na mojej twarzy
  Aby nie znalazła się bezkształtna
  w Twojej obecności

  Kiedy osadzisz mnie na wieczność
  w Twojej troskliwości