Niezwykłość w znajomości rzeczy zakrytych

"Wierutne kłamstwo jest niezwłocznie odkrywane. W czym zaś skłamał Prorok?
W sprawach zakrytych, przeszłych czy przyszłych?
Czy ograniczona kultura Arabów pozwalała im w tej kwestii być sędziami
nad kłamcami i prawdomównymi?".
[Subhi As-Salih]

Jednym z aspektów "cudowności", o którym mówią i co do którego sprzeczają się badacze Koranu, jest "cudowność rzeczy zakrytych", to znaczy że Koran wspomina wiele spraw, o których Mahomet nie mógł wiedzieć. Stąd Koran jest odwiecznym cudem, czego dowody znajdują się w nim samym. Informowanie o ludach z przeszłości uważa się za "rzecz zakrytą", gdyż Mahomet był analfabetą (kwestię tę omówimy dalej) i nie miał gdzie zapoznać się z tego typu wiadomościami. Także fakt, że w innych wersach mówi się o sprawach sumienia (to zaś, co kryje się wewnątrz człowieka, jest tajemnicą znaną jedynie Bogu), oraz godne wiary proroctwa dotyczące przyszłości potwierdzają cudowność Koranu. Takie "sprawy zakryte" wielu ze znawców Koranu uznało za jeden z objawów jego "cudowności" i za kluczowy argument za tym, że Bóg objawił go Mahometowi, a w konsekwencji za najsilniejszy dowód potwierdzający jego misję prorocką i wiarygodność jego posłannictwa.

Z tego, co mówiono na ten temat i co przekazał nam As-Sujuti od kadiego Ijada, jest to najlepszy z aspektów "cudowności". Należy do nich: "to, co zostało ukryte pośród wiadomości, i to, czego nie było, a wydarzyło się tak, jak wspomniano. To, co przepowiedziałz wydarzeń minionych wieków, zaginionych narodów i zapomnianych praw, o czym nie znał historii z wyjątkiem najwspanialszych informacji "ludu Księgi", z którymi zapoznał się w trakcie swego życia. Wymienia je on (s) ze swej strony i włącza do swego tekstu, będąc niepiśmiennym, nie umiejąc czytać ni pisać"^[1].

As-Sujuti w innym miejscu wspomina też liczne opinie uczonych Koranu, pisząc: "Rzekł lud: "Jego cudowność zasadza się na informowaniu o niewiadomych sprawach przyszłości, o tym, co nie było sprawą Arabów". Inni zaś rzekli: "To, co zawiera z opowieści przodków i wszystkich wcześniejszych, jak opowieść kogoś, kto to widział i był przy tym obecny". Rzekli inni: "To, co zawiera z informacji ukrytych w sercach nie ujawnionych słowem lub czynem, np. {Oto dwa wasze oddziały były bliskie załamania} (sura III Rodzina Imrana, 122) lub {mówią w swoich duszach: "dlaczego miałby ukarać nas Bóg?"} (sura LVIII Dysputa, 8)""^[2].

Subhi As-Salih uznał ten aspekt "spraw zakrytych" za niepodważalny argument potwierdzający prawdziwość prorockich roszczeń Mahometa: "Wierutne kłamstwo jest niezwłocznie odkrywane. W czym zaś skłamał Prorok? W sprawach zakrytych, przeszłych czy przyszłych? Czy ograniczona kultura Arabów pozwalała im w tej kwestii być sędziami nad kłamcami i prawdomównymi?"^[3].

Zbadajmy te aspekty "rzeczy zakrytych", jeden po drugim, aby zobaczyć, czy są prawdziwe czy też fałszywe, oraz aby rozsądzić, jeśli faktycznie Koran mówił o nich, czy jest on godny wiary i ma rację.