Po niedawnym Dniu Zadusznym pozostaje w nas refleksja o śmierci i umieraniu. Jest to najważniejsza tajemnica, z jaką przyjdzie się nam spotkać w przyszłości. Właściwie nie ma niczego ważniejszego w naszym życiu, jak wejście w misterium śmierci. Czym ono jest? Co jest po drugiej stronie śmierci?

Choć pracujemy coraz więcej, zaledwie co piąta osoba doświadcza takiego stanu choć raz dziennie, a ok. 15% ludzi nie czuje się zaabsorbowanych tym, co robi. Przyczyn tej sytuacji jest wiele, ale ostatecznym jej źródło to narcyzm zachodniej kultury. To my sami jesteśmy architektami naszego nieszczęścia, bowiem utożsamiliśmy osiągnięcie sukcesu z sensem egzystencji. Dlaczego mamy epidemię depresji i dlaczego większość osób ze schizofrenią to mieszkańcy wielkich, uprzemysłowionych miast?    z ks. Jackiem Prusakiem rozmawia Dominika Kozłowska 

Wśród wielu rodzajów modlitwy na podkreślenie zasługuje modlitwa wstawiennicza. Modląc się za innych, zarówno żywych, jak i umarłych, wypełniamy przykazanie miłości bliźniego, wyznając, że los wszystkich jest w ręku Boga. W ten sposób wyznajemy również wiarę w Opatrzność Bożą, która obejmuje doczesność i wieczność.

W życiu każdego człowieka – tak jak w różańcu – przeplatają się chwile radosne, świetliste, bolesne i chwalebne. Chcę podzielić się małymi promykami radości, które nadają blasku szarej codzienności. Wierzę, że Maryja, której zawierzyłam jego powołanie, której zawierzyłam siebie i całą swoją rodzinę, będzie szukała Syna Bożego w naszych sercach, aż znajdzie i zaprowadzi w ciszę i błogość Nazaretu.

Msza święta dla wielu z tych, którzy uczestniczą w niej w niedzielę, jest nieraz jedyną formą modlitwy, jaką praktykują. Dla innych - drugą, obok mniej lub bardziej systematycznej modlitwy osobistej. Natomiast dla pewnej grupy osób, które więcej się modlą, Eucharystia stanowi najistotniejszy punkt ich duchowego życia. Bardzo zależy im na głębokim przeżyciu Mszy świętej, pragną, by się stała poruszającym wydarzeniem spotkania z Chrystusem.

W Liście do Hebrajczyków kilkukrotnie znajdujemy zdanie, że Jezus, siedzący po prawej stronie tronu Boga w niebie, nieustannie wstawia się za ludźmi, za tymi, których uczynił swoimi braćmi i siostrami, że On „zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi” (Hbr 7, 25). Jezus jest naszym Zbawicielem, On złożył samego siebie w ofierze za nas i odkupił nas spod panowania szatana, grzechu i śmierci. Ofiara Jezusa, patrząc z Bożej perspektywy, raz na zawsze jest zbawienna. Już jesteśmy zbawieni przez to, co uczynił Jezus, umierając na krzyżu i zmartwychwstając.

Gdyby ktoś mnie zapytał, czy wdzięczność jest pierwszym celem Ignacjańskiego Rachunku Sumienia, odpowiedziałbym: oczywiście, że tak. Co więcej, każdemu, kto zaczyna praktykować ten rewelacyjny sposób modlitwy, powiedziałbym, by nie podejmował dalszych kroków bez wcześniejszego doświadczenia wdzięczności i szczerego wyrażenia jej Panu Bogu za Jego dary otrzymane w ciągu tego konkretnego dnia.

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego jest czułością zastępczą wobec matek, które doświadczają obezwładniającego poczucia opuszczenia, będąc jednocześnie nadzieją dla ich dzieci. Stanowi ona bowiem szansę na odwrócenie kierunku drogi usłanej łzami – szansę uczynienia z niej drogi do Boga, a nie ku aborcji. Modlitwa także, podobnie jak obecność, jest czułością. Oznacza stałą obecność, której osamotnionym matkom tak bardzo potrzeba. Co więcej, jest obecnością niezwykłą, ponieważ stajemy w niej przed Bogiem. 

Każdy z nas zapewne niejednokrotnie uczestniczył w wydarzeniu artystycznym, jakim jest koncert. Zależnie od rodzaju prezentowanej nam muzyki możemy spodziewać się konkretnych zachowań ze strony artystów będących na scenie, a także konkretnej interakcji z nami, będącymi na widowni. Wiele razy także uczestniczyliśmy w modlitwie uwielbienia. Jesteśmy w stanie wyjaśnić, czym ona jest. Jednak jak odróżnić koncert od modlitwy, jeśli w obu przypadkach mamy do czynienia z muzyką chrześcijańską i pieśniami, w których już same słowa okazują się być słowami uwielbienia Boga? Kiedy możemy mówić o koncercie, a kiedy o modlitwie? 

Modlitwę wiernych można porównać do postawy św. Jana Apostoła, który w czasie ostatniej wieczerzy położył swoją głowę na piersiach Pana i kierował do Niego pytania. Można ją porównać do postawy kobiety z Ewangelii, która dotknęła szaty Jezusa i została uzdrowiona. Jest podobna prośbie grzesznej kobiety, która swoimi łzami zrosiła stopy Jezusa i swoimi włosami je otarła. Zostały jej odpuszczone liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała i w tej miłości, prosząc, podeszła do Pana.