Nie da się w XVIII w. oddzielić Kościoła od tego, co działo się w Rzeczypospolitej. Polak był na każdym niemal kroku integralnie związany z Kościołem i religią. Dlatego uchwalenie Konstytucji 3 maja zwieńczyły uroczystości kościelne.   O tym co Konstytucja mówi o Kościele oraz tym, czy rzeczywiście była ona polską rewolucją z Zofią Zielińską, emerytowaną profesorką Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, rozmawia Ewelina Steczkowska

Ewa, pierwsza kobieta, dała się oszukać i popełniła poważny błąd. Szatan podpowiedział jej, że gdy spożyje owoc z drzewa zakazanego, pozna dobro i zło jak Bóg. Jej to zaimponowało. Zerwała owoc, skosztowała go i podała Adamowi. Wtedy zobaczyła, że jest naga, straciła szatę łaski uświęcającej. Upłynęły wieki... 

Niedziela zasługuje ze wszech miar na wielką uwagę w ramach odnowy liturgicznej, a także, w jeszcze szerszym, duszpasterskim kontekście budowy wspólnot chrześcijańskich. Jeśli Kościół jest znakiem zbawienia pośród ludzi, aby mógł spełnić swoją misję, powinien ukazywać na zewnątrz życie, które ma wewnątrz. W świetle tej elementarnej zasady należy zapytać samych siebie, w jaki sposób nasze wspólnoty chrześcijańskie stanowią dziś przestrzeń, w której chrześcijanie, ubogaceni przez doświadczenie wiary i miłości w coniedzielnym spotkaniu z Panem, dają świadectwo swej wiary wobec pozostałych ludzi.

Fenomen życia monastycznego, czyli życia na osobności, poświęconego wyłącznie Bogu poprzez modlitwę, ascezę i pracę wykonywaną w milczeniu, ma swoje korzenie w nauce Chrystusa i apostołów. Osoby, które podjęły taki rodzaj życia, nazywamy eremitami (pustelnikami). Owych pustelników nazywano również anachoretami, czyli ludźmi „żyjącymi na osobności”. O ile eremici na zawsze pozostaną już pustelnikami, o tyle mnisi zaczęli żyć wspólnie w jakimś odsunięciu się od świata i całkowitym oddaniu się Bogu.

Życie, w którym pokus się nie uwzględnia, to życie dość wygodne, wesołe, beztroskie. Za pokusę uważa się coś miłego albo po prostu nazywa się ją okazją. Życie ludzkie, mimo rozwoju technologii, w swoim ludzkim, etycznym, moralnym wymiarze pozostaje zawsze to samo. Chrystus jest ten sam, „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8), i pokusy są te same, tylko my – jak pisze autor Listu do Hebrajczyków – „daliśmy się uwieść różnym i obcym naukom” (por. Hbr 13,8).

Temat papiestwa jest bardzo często wykorzystywany w atakach przez przeciwników Kościoła. Nieomylność następcy Piotra czy jego szczególną rolę w Kościele obierają sobie za cel zarówno ateiści, jak i protestanci. Między katolikami a protestantami i wieloma innymi wyznaniami chrześcijańskimi temat ten stanowi kość niezgody... Książka to kolejny zbiór tekstów Ojca Salija, w którym między innymi o najstarszych świadectwach prymatu biskupów Rzymu, o nieomylności następcy Piotra, czy dlaczego następcę Piotra nazywamy Ojcem Świętym?

Autorzy analizują działalność papieży w czasach wojny - począwszy od wielkich światowych konfliktów, a kończąc na ataku na Irak w marcu 2003 roku; wychodząc od "Orędzia Pokojowego" Benedykta XV, poprzez orędzia Piusa XII w wigilię drugiej wojny światowej, a następnie podczas konfliktu w Korei, rolę Jana XXIII w czasie kryzysu kubańskiego i interwencje Pawła VI na temat Wietnamu, by wreszcie dotrzeć do najnowszych wojen, jakie toczyły się już za pontyfikatu Jana Pawła II: wojny o Falklandy, wojnę perską, konflikty w Jugosławii, kampanię w Kosowie, kryzys w Ziemi Świętej, aż do ataku przeciwko Saddamowi Husajnowi.

Nietypowe rozważania na Adwent 2010 roku...

Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan...