Ks. T.: Największą trudnością jest to, że jest to kraj muzułmański. Jest to życie w świecie, który kulturowo, religijnie, mentalnie jest zupełnie inny. Kiedy przyjechałem do Libii w 1983 roku to spotkałem się z ogromną nieufnością. W tej miejscowości gdzie pracuję jestem jedynym księdzem. Większość ludzi wie, że jestem przedstawicielem religii katolickiej. Sytuacja polityczna ma duży wpływ na nasze relacje. Na przykład po publikacji karykatur Mahometa w Europie spotkaliśmy się z represjami. Został zniszczony jeden z naszych kościołów, a siedziba biskupia została spalona, kilku księży cudem uniknęło śmierci.

 

 

Ks. T.: W całym rejonie Afryki Północnej wszystkie kraje są muzułmańskie. Nie oznacza to jednak, że wszędzie jest tak samo. Na przykład w Libii jest wolność kultu, ale nie ma wolności religii. Chrześcijanie, katolicy nie napotykają większych trudności w kultywowaniu wiary. Miejscowi nie przeszkadzają nam w tym. Muzułmanie bardzo cenią modlitwę. Jest to dla nich ważne do tego stopnia, że na przykład, jeśli pracują w jakimś zakładzie, z którego nie można wyjść na modlitwę, to budują meczet w środku zakładu. Prawdziwi muzułmanie z zasady odnoszą sie z szacunkiem do księży i sióstr zakonnych gdyż wiedza, że są to ludzie, którzy się modlą. Jeśli jest to muzułmanin, który nie jest podszyty przekonaniami politycznymi przenosi ten szacunek na innych. Oni tam uważają, że trzeba się bać ludzi, którzy się nie modlą. Jednak w większej mierze „szkodzą” nam ci, którzy mają fundamentalne poglądy nie tyle religijne co polityczne. Walka z wrogiem, za których nas – katolików w jakiś sposób biorą, jest dla nich sposobem dojścia do władzy. To są trudne momenty i często zadajemy sobie pytanie, po co tam zostawać? Chrystus przecież powiedział, że jeśli nie chcą was przyjąć w jakimś miejscu, strząśnijcie pył z nóg i idźcie dalej.

 

 

Ks. T.: W Libii nie mamy do tej pory ani jednego katolika Libijczyka. Jest to republika islamska i obywatel musi być muzułmaninem. Nasza praca nie jest misją słowa, misją głoszenia. Kościół wielokrotnie kładł nacisk na obecność katolików w krajach muzułmańskich. To dlatego, że słowa umykają, często się ich nie rozumie. W takich sytuacjach potrzebny jest dialog, dialog prowadzony życiem. Mamy siostry, które muzułmanie nazywają matkami. Jest to najwyższe uznanie, z jakim może spotkać się kobieta w tym kraju. Wtedy w ich mentalności pojawiają się wątpliwości czy aby na pewno ci chrześcijanie są tacy źli. Te wątpliwości motywują do myślenia. To nie nasze słowa, ale nasze życie świadczy o Bogu i Kościele. Bo gadać jest łatwo, trudniej jest żyć i pracować. Jest to trudna misja, ze względu duchowego. Nawet w życiu zakonnym, taki ksiądz czy siostra, mogą nawet nie wierzyć, ale pracują mają znajomych, przyjaciół, żyją bardzo aktywnie i mogą tak przeżyć całe życie. Tam cała zewnętrzność odpada. Jeśli człowiek nie ma życia wewnętrznego nie przeżyje. Taka misja wymaga wiary, że to, co się robi to jest realizacją planu bożego. Trzeba sie pogodzić, że to praca bez żadnej rekompensaty. Ciągle jest ta pokusa biblijnego strzepnięcia kurzu z nóg i odejścia…