Ofiara

I odszedłszy nieco dalej, upadł na ziemię i modlił się, żeby - jeśli to możliwe - ominęła Go ta godzina. I mówił: Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]! (Mk 14,35-36)

Modlitwa domaga się złożenia ofiary z mojego ja, moich planów. Owocem prawdziwej modlitwy jest podporządkowanie się woli Bożej, która nie zawsze musi być dla mnie przyjemna, bez względu na konsekwencje. Czy potrafię szukać na modlitwie woli Boga, a nie swojej? Czy proszę o poznanie Jego woli? Czy może tylko ciągle przychodzę, aby On pobłogosławił moje plany? Jak realizuję na modlitwie słowa bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi (por. Mt 6,10)?

Miłość

Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom. Lecz powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają (Łk 6,26-28)

Elementem dobrze przeżywanej modlitwy jest miłość, którą obdarzam wszystkich ludzi. Nie tylko tych, których cenię, lubię, ale także tych, których akceptowanie przychodzi mi z wielką trudnością. Czy potrafię modlić się za wszystkich, których spotykam na drogach codziennego życia? Czy polecam w moich modlitwach również tych którzy mnie prześladują, czynią mi zło, czy staram się w ten sposób zło dobrem zwyciężać? (por. Rz 12,21)

Przebaczenie

Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: "Raka", podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! (Mt 5,21-24)

Kolejną sprawą, na którą zwraca uwagę Jezus, jest przebaczenie. Jest ono warunkiem, który sam sobie stawiam, gdy odmawiam modlitwę "Ojcze nasz". Zobowiązuję się w modlitwie: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom (por. Mt 6,12; Łk 11,4), aby Bóg okazał mi swoje przebaczenie, o ile ja to przebaczenie okazuję innym. Brak przebaczenia jest zatem poważną przeszkodą na drodze modlitwy. Czy pamiętam o przebaczeniu bliźnim? Czy przebaczam tym, z którymi żyję pod jednym dachem i w tym duchu przeżywam moją modlitwę? Czy przebaczyłem osobie, która mnie skrzywdziła i pozostawiła ranę w moim sercu?

Otwartość

Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą. Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru (Rz 8,26-28).

Nie mogę zapominać o łasce Boga, która działa we mnie w czasie modlitwy. Nawet jeśli sobie tego za każdym razem nie uświadamiam, to za moją modlitwą stoi Duch Święty. Zdanie się nie na swoje wysiłki, ale na pomoc, którą daje mi Bóg, jest sednem mojego "sukcesu" na modlitwie. Pozwolić Bogu działać w czasie modlitwy, to klucz do dobrej modlitwy. Czy pozwalam Bogu mówić do mnie w czasie modlitwy? Czy pozwalam Mu działać w tym czasie, który przeznaczam na rozmowę z Nim? Czy moja modlitwa nie staje się monologiem, w którym moje słowa odgrywają decydującą rolę? Mówię i słucham, czy raczej chcę, aby Bóg mnie słuchał?