Zadajmy sobie pytanie i rozważmy istotny problem: czy niedzielna Eucharystia, pośród wielu obowiązków i spraw całego tygodnia, rzeczywiście stanowi centrum naszego – chrześcijańskiego życia?
W Liście Apostolskim o Eucharystii „Mane nobiscum Domine” Jan Paweł II pisze m. in.: „Moim głębokim pragnieniem jest, by w tym Roku zwrócono szczególną uwagę na ponowne odkrywanie i przeżywanie w pełni niedzieli jako dnia Pańskiego i dnia Kościoła [...] Niech kapłani w swojej pracy duszpasterskiej w tym roku łaski poświęcą jeszcze większą uwagę Mszy św. niedzielnej jako celebracji, w której wspólnota parafialna spotyka się w jedności ducha i w której zazwyczaj uczestniczą także różne grupy, ruchy i stowarzyszenia”.

Ojciec Święty podkreśla, że właśnie podczas niedzielnej Eucharystii „spotyka się w jedności ducha” wspólnota parafialna, wspólnota Kościoła, do którego zostaliśmy włączeni przez Chrzest św. i który jest przez nas tworzony, spotyka się społeczność Kościoła, której mamy być żywymi i aktywnymi członkami.

 

Warto uświadomić sobie, dlaczego niedziela – dla chrześcijan pierwszy dzień tygodnia, a nie np. piątek ma taki szczególny wymiar.
Określenie tego dnia, przypomina nam o pierwszym stworzeniu. Pisał św. Justyn w swoich „Apologiach”: „[...] jest to pierwszy dzień, w którym Bóg z ciemności wyprowadził materię i stworzył świat, a Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, w tym dniu zmartwychwstał” („Apologiae”, 1,67). Otóż to właśnie „pierwszego dnia tygodnia” (Por. Mt 28,1; Mk 16,2; Łk 24,1; J 20,1), dnia który następował po żydowskim szabacie, zmartwychwstał Jezus Chrystus. Szabat oznaczał wypełnienie pierwszego stworzenia, natomiast niedziela, która zastąpiła szabat ma nam przypominać nowe stworzenie, które zostało zapoczątkowane przez zmartwychwstanie Jezusa.

 

Dzień szabatu dla Żydów miał szczególne znaczenie. Świętowali oni w ten sposób i nadal świętują pamiątkę wyjścia z Egiptu i wyzwolenie z niewoli. Tak jak Bóg Jahwe wyprowadził Żydów z niewoli egipskiej, tak Syn Boży – Jezus wyprowadził całą ludzkość z niewoli grzechu.

 

Niedziela była również nazywana „dniem ósmym”, gdyż następowała po szabacie, który był siódmym dniem tygodnia. Oznacza to, „że w stosunku do tygodniowego cyklu siedmiu dni zajmuje pozycję wyjątkową i transcendentną, symbolizując zarazem początek czasu i jego kres w «przyszłym wieku»” (Jan Paweł II - „Dies Domini” 26).

 

Dla pogan natomiast ten dzień, który my nazywamy niedzielą, był dniem Słońca – dies Solis (nawet obecnie w języku angielskim niedziela jest tłumaczona jako Sunday, a w niemieckim Sonntag – dzień Słońca). Czyż to nie cudowna analogia? Przecież Zmartwychwstały Chrystus – właśnie tego dnia wschodzi jak Słońce dla wszystkich ludów i narodów, wyprowadzając ludzkość z ciemności grzechu.

 

Niedziela jest najstarszym świętem chrześcijańskim. Dla chrześcijan była ona od początku dniem kultu, „łamania chleba” (por. Dz 20,7) i braterstwa. W tym dniu wyznawcy Chrystusa, często narażając swoje życie, gromadzili się aby rozważać dzieło zbawcze Syna Bożego, jednoczyć się z Nim w Eucharystii i dzielić się dobrami materialnymi z uboższymi współbraćmi. Jakże wielkiej motywacji potrzebowali żydzi nawróceni na chrześcijaństwo, aby zaniechać obchodzenia najważniejszego dla nich święta – szabatu i uznać wyższość niedzielnej Eucharystii. Było to dla nich najważniejsze wydarzenie i nawet niebezpieczeństwo śmierci nie było ich w stanie odwieść od uczestnictwa w nim.