Pasja z lat młodości

Aktorstwo już od wczesnej młodości było moją pasją. Od piątej klasy szkoły podstawowej uczestniczyłam w pracach dobrze prowadzonych kółek teatralnych, brałam udział w różnych konkursach i festiwalach, często zdobywając nagrody.Nie była to jednak moja jedyna pasja. W wieku szesnastu lat, wobec nawału zajęć, musiałam dokonać ostatecznego wyboru między treningami lekkoatletycznymi, wspaniałym zespołem tańca i zajęciami koła teatralnego. Wybrałam to ostatnie. Mój instruktor, aktor teatru Wybrzeże i asystent samego Stanisława Hebanowskiego - Waldemar Gajewski nauczył mnie bardzo dużo. Wystawialiśmy spektakle wg poezji Kononowicza, Gałczyńskiego, Wyspiańskiego...

Żyć życiem tak zwanej bohemy?

Grałam główne role i zdobywaliśmy wspaniałe trofea, reprezentując moją ukochaną "budę" - Technikum Łączności w Gdańsku. Pan Waldemar twierdził, że mam duże zdolności i... kiepskie predyspozycje do zawodu aktora. Nie nadaję się, bo nie palę, nie piję, nie przepadam za życiem tak zwanej bohemy. A mimo to do egzaminów na Wydział Aktorski przygotował mnie znakomicie - zdałam z drugą lokatą do krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.

Egzaminy na PWST były trzystopniowe, teoretyczne i praktyczne (należało przygotować około dziesięciu tekstów z poezji i prozy klasycznej i współczesnej). Były trudne i stresujące, więc zdobywszy indeks wymarzonej uczelni, z radością przystąpiłam do pracy.

Osiągałam całkiem dobre wyniki, uczono mnie należycie rzemiosła. Jednak wśród wykładowców nie pojawił się nikt, kto budziłby w nas prawdziwie artystyczną pasję. Wyżywałam się w dominikańskiej "Beczce". Prowadziłam swoją grupę i służyłam duszpasterstwu artystycznymi zdolnościami, na przykład przygotowując opłatki z księdzem kardynałem. Była to kontynuacja tego, co robiłam w swojej rodzimej, gdańskiej parafii - tam założyłam z przyjaciółmi duszpasterstwo młodzieży, występowałam w wieczornicach...

Zakładka gorseta zeszyta przyciaśnie

W listopadzie 1978 roku na studenckiej Mszy św. po raz pierwszy czytałam lekcję. I tam właśnie, przy ołtarzu, zobaczyłam mojego przyszłego męża, Pawła. On był "starym" beczkowiczem i od kilku już lat dbał o oprawę muzyczną w duszpasterstwie. Po drugim roku studiów wyszłam za mąż. Narodziny synka, urlop dziekański, stan wojenny - zdawało się, że to koniec marzeń o zawodzie. A tymczasem wróciłam, dużo silniejsza i dojrzalsza.

Wspierał mnie serdecznie mój dziekan Edward Dobrzański. "Spadłam" jednak o rok niżej, to okazało się błogosławieństwem. Praca z Ewą Lasek, Jerzym Trelą i Jerzym Jarockim była pasjonująca i rozwijająca. Niestety, nikt nie rozmawiał z nami o etyce zawodu, psychologicznych aspektach uprawiania go czy ewentualnych kosztach moralnych, które zdarza się aktorom ponosić. Profesorowie uczyli nas kultury bycia w zespole, ale właściwie stale mówiło się, że główną motywacją aktora w momencie wyjścia na scenę jest tak zwane tiepier ja - absolutna pewność siebie. Wciąż brakowało mi pogłębionego rozumienia mojej "racji stanu". Owo "teraz ja" uwierało mnie jak "zakładka gorseta zeszyta przyciaśnie".

Teatr Wybrzeże

Równocześnie studiowałam teologię rodziny. Etykę wykładał mądry i dobry ksiądz profesor Turek. Jemu zawdzięczam umocnienie głosu mego sumienia w kwestiach etyki zawodowej.

Po dyplomie wróciłam do swego rodzinnego Gdańska, gdzie dostałam angaż w teatrze Wybrzeże. W ciągu dwunastu lat zagrałam wiele różnych ról; dużych i epizodów (m.in. Alinę w Balladynie Słowackiego, Klarę w Ślubach panieńskich Fredry, Biankę w Poskromieniu złośnicy Szekspira, Lizę Drozdow w Biesach Dostojewskiego, a z ról filmowych: Bronkę w Dziewczętach z Nowolipek i Rajskiej jabłoni w reżyserii Barbary Sass). Wiele z tych ról publiczność pamięta do dziś.

Pogłębianie wiary

Kilka głównych ról straciłam, rodząc drugie i trzecie dziecko i byłam... szczęśliwa, bo wypełniało się moje najważniejsze powołanie.
Przez te dwanaście gdańskich lat przeżyłam wiele wspaniałych, twórczych chwil, poznałam ciekawych ludzi. Potrafiłam z pełnym sukcesem przygotować zastępstwo w bardzo dużej roli w ciągu dwudziestu czterech godzin. Jednak najważniejszy moment przyszedł w 1990 roku.