Czym są pytania o Boga? Czy ludzie dotknięci cierpieniem, chorobą zadają sobie te pytania inaczej? Może ich dolegliwości są wyłącznie pretekstem, by o Bogu mówić oryginalnie? Jaki byłby wreszcie Bóg, gdybyśmy nie szukali Go w perspektywie cierpienia?
 

Kilka razy w życiu zetknąłem się z bólem, chorobą czy cierpieniem. Czasem były to spotkania z chorymi, odwiedziny z Komunią św. w pierwszy piątek miesiąca. Rzadziej osobiste doświadczenie niemocy płynące z własnej dolegliwości czy osłabienia organizmu. Przekonałem się, że miało to wpływ na stawianie sobie pytań o sens życia czy o potrzebę znoszenia trudów cierpienia.
 

Bezradność
 

Na różne sposoby jesteśmy w życiu ograniczani: czy to przez rodziców w dzieciństwie, aby proces wychowania i dojrzewania był skuteczny; czy przez instytucje państwowe, w celu zapewnienia równowagi społecznej; czy może nawet przez zasobność portfela, gdy w danej chwili miałbym ochotę na realizację swoich pragnień.
 

Chcę wreszcie powiedzieć o tym ograniczeniu, które jest spowodowane chorobą. Choć wymieniłem inne sposoby i mam świadomość, że wskazać można by jeszcze więcej, to jednak granice wynikające z utraty zdrowia wpływają także na rozwój duchowy człowieka. Bardzo często to właśnie dzięki chorobie człowiek stawia sobie pytania: Dlaczego mnie to spotkało? Czego wynikiem jest ten stan, w którym się znajduję?
 

W pierwszej chwili pojawia się bunt na bezradność spowodowaną cierpieniem i chorobą. Trudno znaleźć w życiu wydarzenia czy zaniedbania, które w konsekwencji przynoszą stan zaburzenia naszego zdrowia fizycznego czy psychicznego. Bezsilność przenosi chorego w przekonanie, że to Bóg jest sprawcą tego stanu rzeczy. Z czasem jednak dochodzimy do przekonania, że sprawa jest bardziej złożona. Pan Bóg jest przecież sprawcą tego świata i wszystkich praw w nim istniejących. Nasza wolność sprawia, że nie zawsze dobrze z tych zasad korzystamy. Rezultat tych dwóch prawideł może przyjąć znamiona choroby.
 

Podobieństwo
 

Nieco łatwiej jest choremu, gdy blisko niego pojawi się ktoś, kto go rozumie. Jeszcze lepiej jest, gdy nie pociesza, nie używa utartych frazesów w stylu: „Wszystko będzie dobrze”, ale zwyczajnie jest i daje poczucie relacji. Cierpiący lepiej zrozumie cierpiącego. Może dlatego tak popularnym odniesieniem dla chorych jest Jezus Chrystus przedstawiany w wydarzeniach z ostatnich chwil swojego ziemskiego życia. Taki wzór do naśladowania. Lub model prezentujący, jak między niebem a ziemią odnaleźć drogowskaz do Boga. Wskazówki, jak żyć wtedy, kiedy żyć się nie chce.
 

Wielu świętych Kościoła na swojej drodze spotkało się z Chrystusem obecnym w człowieku potrzebującym, chorym. Właśnie poprzez różne niedobory, braki, byli w stanie odnaleźć nową rzeczywistość.
 

Bóg pozwala konfrontować się z rzeczywistością niemocy, ograniczenia. Jeżeli ja – chory nie mam siły, by zaradzić cierpieniu, szukam towarzysza mojego bólu. W świetle wiary tym pierwszym, najbliższym będzie Chrystus. On zgodził się świadomie przyjąć konsekwencje ludzkich zaniedbań, wyniosłości, kłamstwa czy nienawiści. Żył, jak podają teksty Ewangelii, jako człowiek czyniący dobro, uzdrowiciel, sprawiedliwy, obrońca pogardzanych i napominający tych, którzy jeszcze nie dostrzegli wyrządzanych przez siebie krzywd. Taka postawa przyczyniła się ostatecznie, że oddał swoje życie, umierając niewinnie w strasznych mękach.
 

Miłość ofiarowana za innych jest do dziś powtarzana przez ludzi. Czynią to z różnych powodów. Mniej lub bardziej świadomie. Bardzo prawdopodobne, że postawa Jezusa inspiruje, dodaje odwagi w znoszeniu tego, co trudne. Cierpienie akceptowane przez chorego w celu zaprowadzenia kultury miłości jest tą drogą, którą chrześcijaństwo odpowiada na tak trudną sytuację człowieka, doświadczonego różnego rodzaju niemocą.
 

Nadzieja
 

Bóg nie jedno ma imię, ale dla chorego tym najłaskawszym imieniem jest Bóg oczekiwany. Może taki trochę adwentowy. Bóg, który zamiast mnie rozumieć, po prostu ze mną jest. Nie jestem pierwszym ani ostatnim, który przez trudy życia odnajduje coś więcej, niż tylko siebie z osobistymi ograniczeniami. Odkrywam własną zmienność. Każda taka przemiana to konsekwencja spotkania z Tym, który jest życiem. Na dodatek tym życiem się dzieli.
 

Chciałbym na koniec pozostawić ci, Drogi Czytelniku, tekst starotestamentowy. Niech medytacja tych kilku zdań wprowadzi cię w twój własny adwent doświadczanej choroby czy cierpienia.
 

Lamentacje (3,19-24): „Wspomnienie udręki i nędzy – to piołun i trucizna; stale je wspomina, rozważa we mnie dusza. Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam: Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła. Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność. «Działem mym Pan» – mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego”.

ks. Łukasz Grzejda SCJ

 

Wstań 6/2015 

fot. Stux, Hospital
Pixabay (cc)