Stan współczesnej moralności

Gdy medytujemy nad stanem współczesnej moralności, niejako od razu nasuwa się znana nam wszystkim przypowieść biblijna, która w literaturze i sztuce stała się dla wielu inspiracją, a przez to pewnego rodzaju leitmotivem. To historia, którą relacjonuje Ewangelia (poniżej wersja seminaryjna – z ćwiczeń katechetycznych):

 

W dalekiej, na wschodzie położonej krainie,

która z wiary w Jedynego Boga słynie,

zdarzyła się taka oto historyja.

Gospodarz dobrze majątkiem swym zarządzający,

dwóch synów: Starszego i Młodszego mający,

kochał ich nad życie i wolę ich szanował,

dał im wolność, by każdy z nich o sobie decydował.

Młodszy, wierząc w siły swoje, 

zażądał majątku swej części i ruszył w podboje.

Bawił się, hulał, wydawał pieniądze,

zaspokajał pragnienia, namiętności i żądze.

Wówczas przyjaciół życzliwych miał mnóstwo.

Lecz, gdy pieniądze się skończyły i popadł w ubóstwo,

sam został, jak palec, przez wszystkich zapomniany,

na łaskę fortuny i ślepego losu zdany.

Ciężko pracował, ze świniami jadał,

był bowiem w takim stanie, że wiele nie wymagał.

Przypomniał sobie jednak, że u ojca swego

przecież żył dostatnio, nie brakowało mu niczego.

Wtem w sercu do domu powrót postanowił,

by go ojciec choć jako niewolnika do pracy przysposobił.

Wraca do swoich zgnębiony, znużony...

Rzecze: „Tato! Zgrzeszyłem wobec Boga i względem ciebie!”

A ojciec tak mówi do niego wzruszony:

„Wielkieś mi uczynił pustki w domu moim,

mójże synu kochany, tym odejściem swoim!

Dajcie mu szatę, pierścień, sandały...

Weselcie się i bawcie, bo wrócił on cały!”

Kiedy tak powiedział, zaraz wyprawili

ucztę biesiadną. Gdy wszyscy tańczyli,

Starszy syn z pola wracał strudzony,

zastaną zabawą zaiste zaskoczony.

Wówczas serce jego zazdrością zapałało

i jakby tego jeszcze było mało,

z pretensją dobiega do ojca swojego

i pyta usilnie – „Dlaczego?”

– nie dostał tuczonego cielca od niego.

Zaś ojciec z miłością patrzy na syna,

wyjaśnia mu, że przecie to radosna nowina,

bo „ten brat twój był umarły, a znów ożył,

zaginął, a odnalazł się”.

 

Zapewne czytelnik źródło tego opowiadania dostrzegł w pięknej przypowieści „o miłosiernym ojcu”, noszącej także tytuł „o synu marnotrawnym”, którą odnajdujemy w Ewangelii według św. Łukasza (15,11-32). Nawołuje ona przede wszystkim do nawrócenia i czynienia pokuty, a „sprawiedliwych” upomina, by nie osądzali, jak to krytycznie czyni w przypowieści starszy syn, który nigdy nie przekroczył nakazu ojca. Zauważyć możemy dramatyczną różnicę w podejściu do grzechu i jego świadomości. Syn marnotrawny upadł, czynił zło przeciw Bogu i ludziom. Ale z poziomu świńskiego błota, niezwykłego upodlenia, dostrzega swój błąd, żałuje, podnosi się, wraca do ojca i doświadcza jego miłosierdzia.

Moralny marazm

Natomiast dziś grzęźniemy w gnoju oferowanym nam przez współczesnych. Pod przykrywką wolności, tolerancji i nowoczesności podawane są nam treści, które niczym kamień młyński przywiązany do szyi, ciągną nas w dół ku zgubie i potępieniu. Trwamy w moralnym marazmie, nie czujemy nakładanego nam brzemienia, co gorsza – godzimy się na nie. Myśląc, że pozjadaliśmy wszystkie rozumy, przekrzykujemy się i uważamy, iż jak nas słychać, to mamy rację. Niczym papugi coraz głośniej i agresywniej powtarzamy kłamstwa podawane nam przez media i pseudoautorytety. Bombardowani głupotą, stajemy się coraz głupsi. „Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”. Brak nam własnego rozumu, krytycyzmu, własnej oceny sytuacji. Nie chodzi tu o krytykanctwo, ale o zdrowe kierowanie się prawdziwymi wartościami. Dziś wygodniej nam trwać w grzechu, a jedynie raz na jakiś czas wychodzić z niego dzięki sakramentowi pokuty i pojednania. Deklarujemy się jako osoby wierzące, ale niepraktykujące... – to jest chyba największe kłamstwo współczesności. Nie można równocześnie wierzyć i nie praktykować! Jak zatem możemy wyrazić naszą wiarę i miłość do Jezusa, jeśli nie przez modlitwę, wspólnotę oraz życie religijne? Chrystus wzywa nas do życia w prawdziwej wolności, którą możemy odnaleźć tylko w Nim samym. Do życia w czystości, z dala od bagna grzechu. Nie można wchodzić w dialog ze złem, bo z góry jest się skazanym na niepowodzenie.