Niektórych Kościół nazwał świętymi, by dać przykład następnym pokoleniom, wielu bezimiennych - to nasi bracia i siostry, którzy swoim zapałem i gorliwością, swoją postawą mobilizują innych i nawzajem się podtrzymują. W teologii taką wytrwałość określamy jako odpowiedź na cnotę męstwa, jeden ze wspaniałych Darów Ducha Świętego.

 

Chcę przyjąć Dar Męstwa, chcę sam decydować o swoim życiu, chcę nauczyć się odrzucać wszystko, co do zła może prowadzić, ale jak to zrobić?

 

Ucząc się od mistrzów zwyciężania, zapatrzonych w Zwycięstwo Pana Jezusa. Wiem, że to długa droga, pełna zasadzek i podstępów, ale Pan Bóg pomaga, więc nie jestem sam.

 

Nikt nie może mi nic narzucać, nie znoszę indoktrynacji, jestem wolny, ale tę drogę, drogę do zbawienia sam wybrałem,
- bo mi się spodobała,
- bo wierzę obietnicom Pana Jezusa,
- bo fascynuje mnie postawa ludzi, którzy są pogodni, umieją zarażać optymizmem, z których emanuje jakaś dziwna siła, moc panowania nad światem, boska moc.

 

W tym momencie mogę już uzasadnić pierwsze słowo tego artykułu. Sam wybrałem, a więc sam sobie narzucam, to, co mi się spodobało. Ale bez narzucania się nie obejdzie, bo - jak przeczytaliśmy u świętego Pawła, "coś w nas siedzi", co sprzeciwia się wytrwałości, z czym trzeba walczyć, co jest niekiedy takie obleśne, ale w pierwszym kontakcie wydaje się całkiem miłe.

 

Autoindoktrynacją nazwałem na swój użytek właśnie tę walkę o wierność. Lubię stać na gruncie prawdy, więc wybrałem tę nazwę, by cały czas mieć świadomość, że to wymaga trudu, że to jest
- przeciwko zachciankom,
- przeciwko lenistwu,
- przeciwko emocjom, które bywają omylne.

 

 

Podzielę się jeszcze kilkoma metodami, które ułatwiają tę walkę, czasem czyniąc ją całkiem przyjemną, choć to oczywiście nie jest cel.

 

1. Trzeba nauczyć się odróżniać w życiu drobiazgi, z którymi nie ma wielkiego problemu, czyli nad którymi łatwo zapanować. To jest ważne, bo zwyciężania trzeba się uczyć. Każde takie zwycięstwo warto zauważyć i świadomie się nim cieszyć, radość dodaje motywacji, przekonuje nas, że panowanie nad życiem jest możliwe. Codzienność, inni ludzie mogą nas niekiedy boleśnie zaskakiwać, ale ode mnie zależy, jak zareaguję na bodźce z zewnątrz, mogę np. być opanowany i miły, choć coś zabolało.

 

2. Pożyteczne jest stawianie sobie tzw. celów pośrednich. Celem ostatecznym jest oczywiście przyjaźń z Chrystusem - i to wieczna, ale na dany dzień, tydzień i miesiąc mogę sobie postawić cel, nie najtrudniejszy do osiągnięcia, a ważny. Moim młodym przyjaciołom doradzam na przykład, by sobie postanowić, że o żadnym z obowiązków nikt nie będzie musiał przypominać, albo że każdego dnia komuś z domowników za coś się podziękuje, np. mamie za smaczną zupę, albo że każdego dnia się samemu coś w domu wypatrzy, co trzeba zrobić, nie czekając na polecenie. Dla starszych może być postanowienie, że komuś się nie będzie okazywało niechęci, albo każdego dnia poświęci się nieco czasu każdemu dziecku, albo zadba się o gimnastykę zaproponowaną przez lekarza.

 

3. Bardzo polecam włączenie takiej pracy w systematyczną spowiedź, najlepiej u stałego spowiednika, może wtedy łatwiej będzie ustalić

 

4. i 5. i następne etapy pracy i zwyciężania...

 

To wszystko jest dość uniwersalne, i może się zawsze przydać...