Tak jak w encyklice Fides et ratio. Między wiarą a rozumem nie ma sprzeczności — jest natomiast relacja wzajemnej służby. Zaczynałbym od budzenia wiary, by potem ją pogłębiać. Za swój największy obowiązek poczytuję pomoc młodemu człowiekowi w przygotowaniu do założenia rodziny. W większości studenci są przed decyzją o ślubie. To, co mnie zawsze urzeka, wobec czego staję z dużą pokorą, to fakt, że oni na ogół traktują to serio. Bardzo się cieszę, że po tylu latach roboty trochę zgrzebnej, udało się zrobić „Dialogi narzeczeńskie”, które są chyba najlepszą formą przygotowania do małżeństwa. Uczestniczę już w nich dziesiąty rok. Nie ma spadku zainteresowania tą formą, mimo że w tej chwili korzystają z nich rozmaite duszpasterstwa. Warto zadbać później o młode małżeństwa. Widzę, że nawet tam, gdzie ja musiałem się wycofać, oni sami zaczęli się spotykać, żeby nie odpaść, żeby być zagarniętym przez jakieś ramię Kościoła. Jeżeli duszpasterz może sobie pozwolić na opiekę nad tymi, którzy już skończyli studia albo już żyją w związkach małżeńskich, to uważam, że to jest rzecz bardzo cenna.

 

Oni pomagają. To jest tak: do, ut des, daję, abyś ty dawał, sprzężenia zwrotne. Pary absolwentów są animatorami na „Dialogach narzeczeńskich”. Ale żeby spotkania dobrze funkcjonowały, małżonkowie potrzebują dalszej formacji, modlitwy, dni skupienia. Nie można ich odwoływać prosto od kuchni. Trzeba nad nimi ciągle pracować.

 

 

W tej chwili dosyć dobrze funkcjonują spotkania ludzi pracujących, absolwentów po studiach. Powiedziałem im z góry, że nie mogę całkowicie zająć się nimi. Poradzili sobie sami. Znajdują tematy, znajdują sobie także i księży, i spotykają się regularnie. Ta forma chyba przetrwa.

 

 

Tak i to właściwie odpowiada mojej wizji duszpasterskiej. Duszpasterstwo akademickie zasadniczo musi być rozwijane rękami studentów. Zwłaszcza, jeśli chodzi o stronę organizacyjną. Kiedyś nawet głosili sami sobie rekolekcje. Znaleźliśmy książkę kardynała Stefana Wyszyńskiego, a oni przygotowali bardzo dobre, zgrabne wystąpienia. Absolwenci powinni coś takiego robić. Ksiądz im będzie na pewno zawsze potrzebny, ale nie zawsze konieczny. Ważne, że oni się spotkają, przygotują sobie herbatę. Życie, w które wchodzą, jest strasznie zatomizowane. Porozbijane są wszelkie wspólnoty. Ludzie żyją zupełnie obok siebie i dlatego ważne jest, by po pracy, raz w miesiącu porozmawiali kilka godzin, zrobili coś pożytecznego...

 

 

W duszpasterstwie akademickim nie wolno zapomnieć o niezwykłej roli indywidualnych kontaktów duszpasterza. Tego problemu nie potrafiłem przez długie lata rozwiązać, ponieważ byłem sam. Później dostałem do pomocy księdza Wojtka. Po żmudnych, rozmaitych poszukiwaniach, wymyśliłem, że nie będę spał jedną noc w tygodniu. Jak byłem młody, to było bez szwanku. Teraz jest gorzej. W ciągu dnia mamy różne „okienka”, które zawsze przeżywamy przyspieszonym trybem. Rano — studenci śpią, trudno się obudzić o szóstej, a wieczór jest krótki. Natomiast oni chętnie siedzą po nocach. Ile razy wracałem nocą, około trzeciej godziny, widziałem rozświetlone akademiki. Wtedy przyszło mi do głowy, żeby poświęcić noc. I tak jest ze środy na czwartek.

 

W spokojnych rozmowach dochodzi do sformułowania, nazwania, kim student chce być. Niejednokrotnie wybór studiów okazuje się chybiony. Często młody człowiek decyduje pod wpływem kogoś. Nie zawsze jest to złe, ale bardzo przeszkadza w odkryciu zasadniczego powołania. Najważniejsze, na początku, by pomóc podjąć własną decyzję. Obecne pokolenie różni się tym od dawniejszych, że ma o wiele większe trudności z podejmowaniem decyzji. Teraz ludzie całymi latami chodzą z nie rozstrzygniętą sprawą. Małżeństwo czy nie? To nie są wcale odosobnione historie. Duszpasterstwo winno pomóc im się określić. Bardzo ważna jest modlitwa duszpasterza. Często mówię: „Nowenna, żeby cię w końcu oświeciło”. Czasem to pomaga, bo on i ja jesteśmy jakoś wierzący. Owszem, są tacy szczęściarze, którzy przychodzą i od razu wiedzą, czego chcą, ale nie ma ich wielu.