Papież podkreśla, że „czym innym jest istota (…), a czym innym sposób jej wyrażania” (co ciekawe – cytuje tu słowa Jana XXIII, wygłoszone podczas otwarcia II Soboru Watykańskiego, czyli już ponad pół wieku temu!). Istota naszego głoszenia pozostaje niezmienna – ale język, którym głosimy, musi się zmieniać. Bo zmienia się język którego używają ludzie, bo zmieniają się czasy. Nie wystarczy „mówić prawdę” – nawet jeśli jest to „święta prawda”. Trzeba mówić tę prawdę tak, aby słuchacz mógł ją zrozumieć i przyjąć. To bardzo ważne: celem głoszenia Ewangelii nie jest jej „wygłoszenie”, ale umożliwienie czy ułatwienie drugiemu człowiekowi spotkania z Chrystusem! Teologia, jak każda nauka, potrzebuje własnego języka do zgłębiania i analizowania Objawienia – ale jeśli głosimy Dobrą Nowinę, jeśli ewangelizujemy, nie wahajmy się mówić zwykłym, prostym, współczesny językiem. Jezus mówił swoim uczniom o łacie ze świeżego sukna na starym płaszczu i o młodym winie w starych bukłakach (Mt 2,21–22). Jakże łatwo zapominamy o tym, że Chrystusowa Ewangelia jest wiecznie młoda, jest zawsze nowa. Że „bukłaki”, w które chcemy wlewać ten drogocenny napój, nawet jeśli były zupełnie nowe jeszcze 10 czy 20 lat  temu, dziś już się być może zastarzały… Zastanówmy się, czy nie powinniśmy – kapłani i świeccy, kaznodzieje i ewangelizatorzy – powiesić sobie nad łóżkami, dla pamięci, takiego fragmentu z papieskiej adhortacji:

 

Niekiedy wierni, słuchając języka ściśle ortodoksyjnego, wynoszą coś całkowicie obcego autentycznej Ewangelii Jezusa Chrystusa, ze względu na język przez nich używany i rozumiany. Mając święty zamiar przekazania im prawdy o Bogu i człowieku, przekazujemy im w pewnych sytuacjach fałszywego boga lub ideał ludzki, który naprawdę nie jest chrześcijański. W ten sposób pozostajemy wierni jakiemuś sformułowaniu, ale nie przekazujemy istoty rzeczy.

 

I na koniec:

 

„Niektóre zwyczaje Kościoła nie są bezpośrednio związane z sercem Ewangelii. Nie bójmy się dokonać ich rewizji”. To nie apel jakichś samozwańczych reformatorów, lekceważących historię i Tradycję. To nie próba „rozmycia tożsamości Kościoła” i „odejścia od prawdziwej wiary w imię przypodobania się światu”. To słowa papieża, biskupa Rzymu, zawarte w adhortacji apostolskiej!

 

Tak jak Jan Paweł II nieustannie przypominał, że ważniejsze jest „być” niż „mieć”, tak Franciszek od pierwszych dni swojego pontyfikatu zdaje się przypominać nam stanowczo, że treść jest ważniejsza niż forma. A jeśli forma nie odpowiada treści – albo, co gorsza, jeśli tę treść zaciemnia, utrudnia jej zrozumienie i czyni mniej przystępną – to taką formę można (czy wręcz należy) zrewidować. Musimy zatem zadać sobie zasadnicze pytanie: co – i Kogo – głosimy.

 

Jesteśmy członkami Kościoła katolickiego – wspólnoty o wielkiej historii, wspólnoty która stworzyła ogromny gmach filozofii, wysokiej kultury, wybitnej sztuki, która stała się jednym z fundamentów cywilizacji europejskiej i (pośrednio) nie tylko. I dobrze, że tak jest – ale musimy pamiętać, że kiedy głosimy drugiemu człowiekowi Dobrą Nowinę, mamy mu przekazywać Ewangelię, a nie naszą filozofię, kulturę, sztukę i tradycję (choćby najwspanialszą i najbardziej czcigodną). Mamy głosić czystą Ewangelię – bo przecież Boże przesłanie skierowane jest do każdego człowieka, wychowanego w dowolnej tradycji, kulturze, filozofii.

 

„Bóg nie ma względu na osoby” – mówi Piotr w Dziejach apostolskich (Dz 10,34). Bóg przychodzi to każdego, niezależnie od języka, koloru skóry, kultury, narodowości, tradycji. Mamy naszą kulturę, sztukę, tradycję i filozofię? Wspaniale: czerpmy z tej skarbnicy, rozwijajmy ją, pielęgnujmy, bo być może pomaga nam żyć, pomaga być bardziej ludźmi, otwierać się na piękno, dobro, a więc także na Boga.

 

Ale kiedy głosimy Dobrą Nowinę – głośmy Ewangelię Jezusa, a nie zachwyt dla dwudziestu wieków kultury. Nie głośmy nic, co „nie służy właściwemu przekazowi Ewangelii”. Umiejmy ewangelizując oderwać się od wszystkiego tego, co „tylko nasze” na rzecz czystej, nieskażonej Dobrej Nowiny.