Janis Joplin zmarła po przedawkowaniu heroiny. Jimi Hendrix po zażyciu narkotyków i tabletek nasennych oraz wypiciu alkoholu udusił się własnymi wymiotami. John Lennon zginął zastrzelony przez fana. Ron McKernan z grupy Grateful Dead zmarł wskutek postępującego zatrucia alkoholem. Brian Jones, gitarzysta The Rolling Stones, po przedawkowaniu narkotyków utopił się w swoim basenie. Bon Scott, lider AC/DC, po całonocnej pijatyce utopił się w swoich wymiotach. Sid Vicious, basista Sex Pistols, umarł, przedawkowawszy heroinę; wcześniej zamordował swoją przyjaciółkę. Keith Moon, twórca przebojów The Who, oszalał, a w końcu zmarł po przedawkowaniu leków. John Bonham z Led Zeppelin udusił się wymiotami po zatruciu wódką. Freddy Mercury, lider Queen, umarł na AIDS. Kurt Cobain, gitarzysta i wokalista Nirvany, popełnił samobójstwo pod wpływem heroiny, strzelając sobie w usta z rewolweru.

 

 

Magia, symbol, mit. Spełnienie marzeń dzieci-kwiatów i apogeum hippi-sowskiej kontrkultury. W połowie sierpnia 1969 roku 600 tys. młodych Amerykanów przyjechało na farmę Maxa Jasgura w Woodstock, aby przez trzy doby uczestniczyć w Open-Air-Festival, który miał się niebawem zapisać w historii naszej cywilizacji. Tam spełniły się ideały pokolenia, dla którego muzyka rockowa była prawdziwym misterium jednoczącym wspólnotę. Misterium sprzyjającym rewolucji seksualnej i przyciągającym wyznawców wielu sekt religijnych.

 

„Ale również jak silna musiała być w Woodstock «manifestacja wolności, autentyczności, tolerancji i człowieczeństwa niezgodnego z teorią klas», skoro film o festiwalu polska telewizja pokazała dopiero w 1989 roku!" — zachwyca się autor przeglądu prasy w Tygodniku Powszechnym.

 

Cztery miesiące po Woodstock, w grudniu 1969 roku, w Altamont w Kalifornii doszło do aktu przemocy podczas koncertu The Rolling Stones. Zginęło czworo ludzi. W świetle kamer telewizyjnych, u stóp sceny, na której Mick Jagger wykonywał swoje słynne Symphaty for the Devil (z albumu Beggars Banquet), członkowie subkultury Aniołowie Piekieł zamordowali młodego Murzyna. Mord miał charakter rytualny.

 

 

„Rock'n roll opanuje cię i zniszczy. Pozwala wniknąć najniższym elementom i cieniom. Rock był zawsze muzyką Szatana" — twierdzi David Bowie.
Związki muzyków rockowych z satanizmem mają bogatą tradycję. Aleister Crowley (1875-1947), jeden z twórców XX-wiecznego satanizmu, osobiście podkreślał podobieństwo definicji współczesnej subkultury młodzieżowej — sex, drugs and rock'n roll — do mechanizmu wywoływania satanistycznego transu, którego stałymi elementami są: powtarzanie tego samego rytmu, narkotyki i magia seksualna. Zdeklarowanym uczniem autora Księgi Prawa jest — obok Davida Bowie — Jimmy Page, lider Led Zeppelin i właściciel księgarni okultystycznej oraz domu, który wcześniej należał do Crowleya. Postać Crowleya cieszy się wśród muzyków szczególną estymą, występuje min. na okładce płyty Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Beatlesów.

 

Równie głośną sprawą są towarzyskie i duchowe relacje między członkami zespołu Rolling Stones a Antonem Szandorem La Veyem, autorem Biblii Szatana, który w 1966 roku ogłosił się założycielem Kościoła Szatana [o książce La Veya zob. Michał C. Kacprzak, Nic, co zwierzęce..., Fronda nr 13/14 — przyp. red.]. La Vey zainspirował wiele tytułów piosenek zespołu, min. Satanic Majesty's Request czy wspomniane już Symphaty for the Devil, nieoficjalny hymn satanistów. Między innymi dlatego Newsweek nazwał Micka Jaggera „lucyferem rocka" i pisał o jego „demonicznej sile manipulowania ludźmi". Gitarzysta grupy, Keith Richard, wyznał, że piosenki Stonesów powstawały spontanicznie, jakby w transie wywołanym inicjacją spirytystyczną. Tłumaczył, że „melodie przychodzą w całości" i wypływają z wnętrza muzyków, gdyż są oni „chętnym i otwartym medium". Takie wyznania pojawiają się w środowiskach twórców rockowych znacznie częściej. Ted Nugent przy okazji piosenki Violent Love (Brutalna miłość), która — ze względu na obsceniczny tekst — nie była rozpowszechniana przez telewizję i stacje radiowe, powiedział: „Ludzie, piszę te piosenki tak szybko, że to wprost nie do uwierzenia. Pomysły wypadają po prostu z mojego wnętrza".