Sobota, 27 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Sergiusza, Teofila, Zyty, Felicji – wyślij kartkę
Sergiusza, Teofila, Zyty, Felicji – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
ks. Józef Bakalarz TChr
Miłość wynagradzająca
Serce zranione
Kult Serca Jezusowego należy do centralnej rzeczywistości biblijnej. Jest on pobożnością paschalną. Stawia bowiem przed nami wielki obraz otwartego boku Chrystusa, z którego wypływa krew i woda. Jest to biblijna ikona kultu Serca Jezusowego w chrześcijaństwie. Św. Bonawentura pisze: Rana ciała ukazuje duchową ranę (...). Poprzez tę widzialną ranę oglądamy niewidzialną ranę miłości.
Każdy pobożny człowiek, który z wiarą bierze do ręki obraz Serca Jezusowego, słyszy delikatne zaproszenie: Wpatruj się w to Serce zranione, otoczone koroną cierniową, płonące miłością ukrzyżowaną. Medytująca osoba zaczyna rozumieć, że w tym Sercu, otwartym i krwawiącym, ukryty jest zarówno przedmiot, jak i motyw miłości. To Miłość woła o miłość, a Ofiara zaprasza do ofiary.
Rodzi się pytanie: Dlaczego? Kto to Serce pełne miłości zranił? Uczyniliśmy to my - grzeszni ludzie. Nasz grzech jest smutną rzeczywistością. Jest niesprawiedliwością. Jest pogmatwanym odejściem z właściwej drogi. Jest nieładem, który oddala człowieka od Boga i ludzi. Właśnie dlatego Serce Jezusowe dało się śmiertelnie zranić, aby naprawić nieład grzechu świata i aby stworzyć w każdym człowieku serce nowe i czyste, czyli odnowić ludzkie sumienia.
Wynagrodziciel
Jezus Chrystus jest Wynagrodzicielem za wszystkie ludzkie grzechy. On złożył samego siebie w ofierze, wydając się aż na śmierć. W ten sposób stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem (1 Kor 1,30). Akt odkupieńczy Chrystusa jest najczystszą, bezinteresowną miłością. Miłością wynagradzającą. Jezus w sposób zastępczy ofiarował siebie za nas. Przyjął na siebie grzechy nas wszystkich. Uczynił to, aby usprawiedliwić wielu i dźwignąć ich nieprawości (Iz 53,10-12).
Jezusowe zadośćuczynienie Bogu za wszystkich grzeszników jest przeobfite. Copiosa Eius redemptio! Odkupieńcze cierpienia Chrystusa mają wartość nieskończoną z racji osobowości Syna Bożego. Tym cierpieniom, złożonym za Kościół i świat, obiektywnie nie brak niczego.
Jednakże Chrystus jest nie tylko Głową Kościoła. Jest Głową i Ciałem, a przeto również Ciało - do którego należymy - musi uczestniczyć w udrękach swego Zbawiciela (H. Urs von Balthasar). Udręki Jezusowe muszą promieniować także w nas. Dlatego Chrystus wzywa nas, abyśmy przyszli do Niego, wzięli Jego jarzmo na siebie i uczyli się od Niego ofiarnego dźwigania krzyża (Mt 11,25-30).
Kościół wyznaje objawioną prawdę, że istnieje konieczność wynagradzania Bogu za nasze i cudze grzechy, zawsze jednak w łączności z Najwyższym i Wiecznym Arcykapłanem (Pius XI). Przez to wynagrodzenie jesteśmy włączeni do wspólnoty z naszym Panem w dziele odkupieńczym, czego najpiękniejszym przykładem jest Najświętsza Maryja, która nosi tytuł Współodkupicielki. Każdy z nas jest wezwany do udziału w Chrystusowym zadośćuczynieniu. Pojednani z Bogiem i braćmi możemy - razem z Jezusem - naprawiać swą przeszłość i przyczyniać się do naprawienia porządku, który naruszył grzech.
Dzieło odkupieńcze ma więc znamiona egzystencjalne i personalne. Ono wymaga osobistego trudu apostołów i męczenników. Ono wzywa nas do zjednoczenia się w Męce Chrystusa, czyli do uczestniczenia w Jezusowej miłości wynagradzającej. Głęboko przeżywał tę prawdę św. Paweł. Wierzył, że jego uwięzienie i cierpienia przyczyniają się do zbawiennego działania misterium Chrystusa w dziejach ludzkich (Kol 1,24; Ga 4,19).
Zobacz także
Stefan Czerniecki
Oto jest wschodnia Galilea, „kraina pogan”, jak za Izajaszem nazywali ten skrawek świata sami Żydzi. Gdy rozłożymy mapę topograficzną okolic Morza Galilejskiego i powleczemy wzrokiem na jego północne wybrzeże, zobaczymy tam pewną wypukłość wcinającą się „bolcem” w wodę. Ujrzymy też U-kształtną dolinę wyżłobioną przez płynący tuż obok potok Nahal Kinar. W pewnym momencie, patrząc jakby „pod prąd”, zobaczymy, jak potok nagle się rozwidla.
Stefan Czerniecki
Konsekwencją decyzji zostania uczniem Jezusa jest to, że odtąd już nic nie będzie takie samo. To, co było, minęło. Teraz ważne jest tylko to, aby odkrywać, do czego Bóg nas w tej konkretnej sytuacji życiowej zaprasza i konsekwentnie za tym, z Jego łaską, podążać. Z taką postawą z pewnością będziemy przydatni w królestwie Bożym. Nagrodą za to jest On sam.
Jacek Dziedzina
Nie tyle chodzi o to by wierzyć, ile o to by UWIERZYĆ. Jestem chrześcijaninem, to znaczy przeżywam ciągle aktualizujące się Wydarzenie Chrystusa. To znaczy nieustannie spotykam Boga Żywego i zajmuję wobec Niego konkretną postawę. Bylebym tylko chciał przyjść.
