– Owszem, ale prawdą jest również to, że większość rodzin starzeje się. W regionach, w których żyją te rodziny nie ma szkół, nie ma warsztatów i istnieje wiele innych powodów, dla których nieraz jest potrzeba, aby osoby niesamodzielne przyszły do Arki same, albo w jakiejś mierze ze swoimi rodzinami. Na przykład zarówno we Francji jak w Anglii jest dzisiaj zupełnie inna sytuacja niż 30 lat temu. 30 lat temu osoby z upośledzeniem przychodziły do nas z zakładów, dzisiaj takie zakłady praktycznie już nie istnieją. Dzisiaj najczęściej osoby z upośledzeniem przychodzą do domów Arki po szkołach specjalnych, nawet po jakiś szkołach zawodowych, specjalistycznych, są dużo bardziej autonomiczne, mają wykształcenie, którego wiele lat temu nie było. W bardzo dużej mierze te osoby są ukształtowane przez telewizję, przez znajomych, są to zupełnie inne potrzeby, zupełnie inne realia niż 30 lat temu.

 

 

– Faktycznie jest tak, że osoby z upośledzeniem przeszkadzają społeczeństwu. Opieka nad nimi drogo kosztuje, krajom brakuje na nią pieniędzy. Drogie są również wszelkiego rodzaju zakłady i instytucje. Najczęściej obydwoje rodzice pracują żeby utrzymać rodzinę i jest im bardzo trudno przygotować osobę upośledzoną do życia w społeczeństwie. Słabość osób z upośledzeniem jawi się jako przeszkoda czy wręcz jako zagrożenie. Dużo łatwiej przychodzi integracja osób z lekkim upośledzeniem. Na przykład w Stanach Zjednoczonych bardzo wiele takich osób pracuje w przemyśle, w zwykłych zakładach. W niektórzy stanach w USA w ogóle zlikwidowano zamknięte zakłady dla osób upośledzonych i każdy musi pracować w zwykłym przedsiębiorstwie. Ale druga strona medalu wygląda tak, że osoby bardzo głęboko upośledzone są coraz bardziej odrzucane. I myślę, że w przyszłości wspólnoty Arki w tych najbogatszych krajach powinny zajmować się tymi ludźmi, którzy są najgłębiej upośledzeni i najbardziej odrzuceni.

 

 

– W dzisiejszej Arce ja już nie pełnię żadnej roli. Moje zadania ograniczają się do głoszenia rekolekcji i wygłaszania konferencji. Ale jest w Arce bardzo wiele innych osób, które głoszą rekolekcje czy konferencje. Od początku istnienia Arki głosiłem rekolekcje dla asystentów z całej Europy, którzy są a Arce, krócej niż jeden rok. W tym roku wygłoszę takie rekolekcje po raz ostatni. W przyszłym roku te rekolekcje będzie prowadził ktoś inny.

 

 

– To nigdy nie powinna być tylko jedna osoba. Trudność dla mnie polega na tym, że w tym przypadku występuje pewien element symboliczny. Bo w rzeczywistości jest wielu księży, wiele innych osób, które także prowadzą rekolekcje. Trudność polega na tym, że nie da się zastąpić symbolu. Trzeba pozwolić Duchowi Świętemu zstąpić we wspólnoty, a Duch Święty musi zrobić resztę. Uderzające jest dla mnie to, że coraz więcej teologów, coraz więcej biskupów rozumie coraz lepiej sens Arki jako wspólnoty kościelnej. Jeżeli Jezus zapragnął posłużyć się mną na samym początku Arki, to Jezus również będzie wiedział jak prowadzić Arkę po mojej śmierci.

 

 

– Pismo Święte objawia nam kim jest Bóg. To jest najważniejsze ze wszystkiego. Ukazuje więź między Bogiem a ludzkością. Nadaje sens naszemu życiu i ludzkości. Nadaje sens słabości i cierpieniu człowieka. A teraz trzeba żyć tym sensem i stale karmić się tym sensem właśnie poprzez Pismo Święte.