Tak, bo w sumie cały ten okres pobytu w szpitalu był czasem wytężonej modlitwy osobistej i zaufania Bogu, ale też modlitwy moich współbraci i ludzi świeckich. Ta modlitwa podtrzymywała mnie przy życiu, dawała siły, abym mógł pokonywać dzień po dniu. To była kotwica, abym mógł lepiej zrozumieć daną sytuację. Często powtarzałem Bogu: chcesz, żebym żył, to daj mi siły. Nie chcesz, to zabierz mnie. Tobie Panie zaufałem i wiem, że się nie zawiodę. Tak jak św. Faustyna zaufała Bogu, chociaż była doświadczana wieloma chorobami, ale w końcu doprowadzona do świętości. I o to właśnie w naszym życiu chodzi, żeby być świętym, a to wszystko co towarzyszy naszemu życiu, to jest właśnie próba miłości. Po ludzku sądząc mógłbym wyrzucać Bogu, dlaczego mnie tym doświadczył, ale to pytanie „dlaczego” tak się stało, zamieniło się na pytanie „po co” się to stało. Co chcesz Boże przez to osiągnąć? Do czego chcesz mnie przygotować? Czym mnie ubogacić? To są pytania, które
w tym momencie sobie zadaję. Już wcześniej myślałem o tym, żeby być kapelanem szpitalnym. Być może po to jest to doświadczenie. Żeby być dobrym kapelanem, takim o szczebel wyżej.

 

 

Rzeczywiście ta sala szpitalna zapadła głęboko w mojej pamięci. Każdy z nas wyobraża sobie, że ten moment święceń będzie w pięknej oprawie: grające organy, rodzina, goście, kwiaty, chór. A w moim przypadku była to ciasna, wąska sala szpitalna z łóżkiem, stolikiem do spożywania posiłków i niczym poza tym. To jest takie dość szczególne miejsce. Biskup Józef, który był szafarzem moich świeceń, wypowiedział znamienne słowa, że „twoje święcenia odbyły się bez dźwięku organów, bez kwiatów, bez wielkiej oprawy, która towarzyszy takim uroczystościom, ale odbyły się z mocą Ducha Świętego, który w tej uroczystości jest najważniejszy. Mam pewność, że Pan Jezus teraz obserwuje tę sytuację i uśmiecha się do ciebie”. To były bardzo mocne przeżycia dla mnie i nadal są czymś niesamowitym, ilekroć przypominam sobie te słowa.

 

 

Ksiądz Biskup po zakończeniu uroczystości święceń powiedział, że ten szpital jest moją pierwszą parafią i tak samo jak neoprezbiter otrzymuje dekret do pracy z wiernymi, z dziećmi i młodzieżą, tak ci pacjenci i lekarze są moimi pierwszymi parafianami. O nich mam dbać, tak jak o swoich pierwszych parafian, mam się za nich modlić, tutaj sprawować Msze św. i polecać ich Bogu. I tak się właśnie stało. Zacząłem bardzo wcześnie, ponieważ tuż po Mszy święceń, będąc jeszcze pod wpływem emocji, uzyskałem zgodę od lekarzy, by udzielić prymicyjnego błogosławieństwa wszystkim pacjentom przebywającym aktualnie na oddziale. Było to niesamowite przeżycie, ponieważ cały oddział żył w tym momencie tym, co działo się wokół mnie...

 

 

Tak. Oczywiście. Tylko że była to dość specyficzna duszpasterska odpowiedzialność, bo nie miałem z nimi fizycznego kontaktu. Warunki septyczne panujące na oddziale nie pozwalały na jakikolwiek kontakt z innymi pacjentami. Każdą Mszę św. musiałem sprawować samotnie i chociaż nie widziałem tych ludzi, to wyobrażałem sobie, że stoją przy mnie i polecam ich Bogu. Polecałem swój stan zdrowia, kierując prośbę do Boga, abym mógł z tego wyjść i aktywniej zaangażować się w to duszpasterstwo. Kiedy mój stan zdrowia się poprawiał i zostałem przeniesiony na inny oddział, mogłem już wtedy spotykać się z pacjentami i personelem medycznym. Czasami byłem przenoszony na inną salę, bo właśnie tam leżał człowiek, który potrzebował pomocy, wsparcia duchowego i rozmowy. Często ci ludzie nie widzieli już dla siebie szansy, brakowało im nadziei, że jeszcze mogą wyjść z choroby. Tutaj była potrzebna taka ludzka zwyczajna rozmowa. Na początku ukazywałem im sens życia, to, że są potrzebni swoim bliskim. Pamiętam jedną rozmowę z takim człowiekiem, który miał piękną żonę, trzynastoletniego syna i dobrą pracę. Nie widział on sensu powrotu, nie miał siły walczyć o to, żeby dalej żyć. Ukazałem mu sens, że jest potrzebny żonie, synowi, że ma pracę, że ma po co i dla kogo żyć. A później podprowadzałem go bliżej do Boga. Mówiłem, że to Bóg chce, żeby żył i to On decyduje o tym, kiedy mamy odejść ze świata. Nie można samemu przekreślać życia.