Piątek, 26 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Marii, Marzeny, Ryszarda, Aldy, Marcelina – wyślij kartkę
Marii, Marzeny, Ryszarda, Aldy, Marcelina – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
s. Judyta CB
Przymierze człowieka z ludźmi – to dar Boży
Przymierze człowieka z ludźmi – to dar Boży
„Jeśli się nie nawrócicie wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13,3) Cytat ten nie jest groźbą, ale głosem wzywającym do nawrócenia, do pokuty. Chrystus tymi słowami chce zwrócić uwagę słuchających Go, na konieczność bardzo poważnego podejścia do grzechu, który jest złem w życiu człowieka. Jego konsekwencje i skutki są porównywalne z tragicznym wypadkiem, który ze zrozumiałych względów wzbudza przerażenie i lęk.Niemal w każdej chwili może dojść do takiej czy innej tragedii: powódź, trzęsienie ziemi, wypadek samochodowy, katastrofa lotnicza, gdzie ginie mnóstwo ludzi. Niejednokrotnie takie i podobne zdarzenia, uważało się i uważa, za karę bożą za popełnione grzechy. W ten sposób próbuje się wytłumaczyć pojawiające się tragedie i ludzkie dramaty.
Jezus przeciwstawia się takim poglądom i wykazuje niesłuszność podobnych interpretacji, mówiąc: nieszczęścia nie są karą Bożą za grzechy ludzi. Jezus wykorzystuje pojawiający się problem, aby zwrócić uwagę słuchaczy na konieczność zastanowienia się nad sobą. Wielki Post jest taką okazją by się nad sobą zastanowić, by zweryfikować relację do Boga i do ludzi. W okresie tym konieczne jest zdecydowanego, sumiennego zmagania się z grzechem, „bo jeśli się nie nawrócicie wszyscy tak samo zginiecie!” Chodzi o to, aby każdy osobiście przyjął radę i przestrogę Jezusa.
Nie wolno postrzegać przyczyny tragicznych wypadków w osobistych grzechach ludzi, których dosięgło nieszczęście, należałoby natomiast przyjąć prawdę, że Bóg jest „sędzią sprawiedliwym”, który dopuszcza pewne wydarzenia i zjawiska, aby z nich wyprowadzić pewne dobro – w perspektywie wieczności – zbawienia świata.
Bóg kocha każdego człowieka, szanuje każdy ludzki wybór i nie chce zabić nikogo, nawet wtedy, gdy ten ktoś odrzuca jego prawa, co jest istotą grzechu.
Ojciec Święty Jan Paweł II na katechezie podczas audiencji generalnej 18 II 1998 r. mówił o zbawieniu człowieka przez Chrystusa, który wyzwala człowieka do pełni człowieczeństwa. Sytuację człowieka wyzwolonego od zła i grzechu, zwróconego ku Bogu, można porównać do zawartego przymierza, które Bóg zawarł: z Abrahamem i jego ludem, Z Dawidem (2 Sm 7,16), Mojżeszem, a wcześniej z Noem, którego uznał za człowieka sprawiedliwego czujnego (czyli takiego, który postępuje zgodnie z prawem i wolą Bożą). Wskutek czego udaje się Noemu uniknąć kary Bożej. W ten sposób zasłużył na zbawienie.
Co znaczy słowo „przymierze”? Jest to partnerski układ między państwami, związkami lub osobami. Inaczej jest to dwustronna umowa. Obie strony gwarantują sobie wzajemne wywiązywanie się z powziętych zobowiązań.
W Starym Testamencie przedstawione jest przymierze typu Wasalskiego, które polegało na zawarciu umowy między nierównymi partnerami. Powodem takiego stanu rzeczy było pochodzenie z różnych warstw społecznych, było to znamienne dla ówczesnych warunków ekonomicznych i politycznych. Strona silniejsza zobowiązywała się bronić strony słabszej. W zamian tego, słabsza miała służyć mocniejszej.
Przymierze zawarte przez Boga z Abrahamem i jego ludem, było gwarantem wszelkiej pomocy; było nieodwołalne i odwieczne. Zostało potwierdzone krwią zwierząt złożonych w uroczystej ofierze.
Bóg strzegł swój lud gorliwie i wiernie, za to wymagał posłuszeństwa względem Siebie. Izrael nie był wierny względem swego Stwórcy. Dlatego Bóg zsyła Swojego Syna – Jezusa Chrystusa, który ustanawia Nowe Przymierze, między Bogiem a ludźmi i wzywa do przyjęcia go przez nawrócenie i pojednanie się z Bogiem.
J. Secriva napisał: „pozorna klęska Jezusa na krzyżu zmienia się w radosne odkupienie dla wszystkich ludzi, którzy tego zechcą.” Odkupienie dokonało się raz przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Dziś dokonuje się w każdym człowieku zwłaszcza podczas gorliwego uczestnictwa we Mszy św. Jak również poprzez akty uwielbienia, dziękczynienia, przebłagania i zadość uczynienia. I dziś, tu i teraz, Bóg traktuje człowieka jako osobę; jest mu wierny, szanuje jego wolność, szuka go, wychodzi mu naprzeciw, wywiązuje się ze Swoich obietnic. Czy my, ty, oni i ja potrafimy korzystać z owoców Nowego Przymierza? Czy jesteśmy dyspozycyjni do ich przyjęcia?
Rozważając słowa: "…jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie…” Należałoby zacytować słowa o. J. Salija: „Otóż niezależnie od tego, czy dzieckiem marnotrawnym będzie poszczególny człowiek, rodzina, czy całe wręcz społeczeństwo, nawrócenie jest nie tylko powrotem do Boga, ale również odzyskaniem siebie.”
s. Judyta CB
Zobacz także
Tadeusz Basiura
Ci, co chodzą regularnie do kościoła, aby uczestniczyć w niedzielnej Mszy św., zauważą zapewne zmieniającą się na przestrzeni roku liczbę wiernych biorących w niej udział. Gdyby tę liczby przenieść na wykres, otrzymalibyśmy linię zbliżoną do sinusoidy o, niestety, dość dużej amplitudzie...
Anna Orlik
Pan Jezus nie przyszedł znieść Prawa. Nigdzie nie zostało powiedziane, że ten, który zabił nie jest winien śmierci. Pan Jezus to Prawo uzupełnia – wskazuje na potrzebę miłosierdzia, które przewyższa konieczność wymierzenia kary. Czyni wszystko, aby to miłosierdzie ludziom objawić, aby pokazać własnym życiem, jak moglibyśmy postępować, gdybyśmy zechcieli pójść za Nim.
Marian Zawada OCD
Zawierzenie, jak wynika ze struktury słowa, pochodzi z wiary, idzie za wiarą (za-wierzyć, po-wierzyć). Oddanie się jest reakcją na czyjeś darowanie się (od-danie) i pojawia się przestrzeni teologii daru, która wypływa ze zobowiązania do odpowiedzi. Poświęcenie zaś idzie dalej, by uczynić z siebie ofiarę złożoną na cześć Boga. Oddanie jest “stwierdzeniem zależności oraz przynależności ochrzczonych dzieci Bożych przez chrzest do Boga w tajemnicy Chrystusowego Odkupienia”. Akt oddania nazywamy zwierzeniem. Akt oddania posiada podwójną skuteczność: wewnątrzosobową i społeczno-narodową. Pierwszą reprezentuje bardziej duchowość św. Teresy, drugą zaś polski typ zawierzenia.
