4. Cel higieniczno-zdrowotny.
Codzienne ćwiczenia fizyczne są wskazane dla każdego zdrowego człowieka. A dla ludzi niepełnosprawnych są one wręcz obowiązkiem. Aktywność fizyczna może ćwiczenia te uatrakcyjnić. Uprawianie turystyki i krajoznawstwa powinno stać się okazją do hartowania organizmu, zdobycia odporności na trudy i niewygody oraz opanowania umiejętności kontrolowania stanu zdrowia i stanu sprawności fizycznej.

 

5. Cel wychowawczo-psychologiczny.
Uprawianie sportu i turystyki kształtuje również pozytywne cechy charakterologiczne. Wśród dzieci i młodzieży niepełnosprawnej obserwuje się często postawy egocentryczne, agresywne lub apatyczne, świadczące o nieprzystosowaniu się do życia społecznego. Kalectwo, będące czynnikiem ograniczającym w istotny sposób możliwości życiowe człowieka, powoduje stres, wpędza w depresję, wywołuje poczucie niższości i niepełnowartościowości. Turystyka pozwala chociaż w części kompensować występujące braki, usuwać przykre uczucie mniejszej wartości. Udział w zajęciach zespołowych uczy życia w grupie, uaktywnia dzieci i młodzież, wyrabia odwagę i hartuje psychicznie. Terapia poprzez turystykę ułatwia przezwyciężanie stanów frustracji.

 

6. Cel hedonistyczny.
Udział w kulturze fizycznej i turystyce musi dawać radość i zadowolenie. Ćwiczenia rehabilitacyjne są zwykle monotonne i nawet najbardziej słuszna motywacja nie zapobiegnie zniechęceniu. Wysiłek fizyczny towarzyszący aktywności turystycznej nie nuży i pozwala wykonywać setki i tysiące ruchów powtarzanych podczas pracy np. wioślarza, kolarza, piechura. Turystyka połączona z krajoznawstwem pozwala nawiązywać kontakty towarzyskie, otworzyć drzwi zamknięte na świat.

 

7. Cel społeczny.
Cel ten wynika z głęboko humanitarnych pobudek. Nowoczesne koncepcje rehabilitacji zakładają nie tylko powrót do zdrowia przez przywrócenie funkcji ruchowych, które pozwoliłyby na podjęcie pracy zawodowej, lecz również możliwie pełne włączenie się w całokształt życia społecznego, kulturalnego czy towarzyskiego.

 

Najczęstszymi formami turystyki stosowanej przez osoby niepełnosprawne są: turystyka piesza, wodna, rowerowa i samochodowa. W wyborze formy uprawiania turystyki należy brać pod uwagę aspekty lekarskie, psychologiczne, wychowawcze i techniczno-organizacyjne oraz wszystkie kategorie dysfunkcji ustrojowych. Należy więc pamiętać o osobach niewidomych, nerwicowych, po przebytych chorobach psychicznych, dzieciach z upośledzeniem umysłowym, ludziach po zawałach serca, a także tych, którzy nie mogą się sprawnie poruszać. Nowoczesny program rehabilitacji musi uwzględniać wartości turystyczne, które powinny być dostępne ludziom z dysfunkcjami ustrojowymi, podobnie jak to ma miejsce w populacji zdrowych. Dla ułatwienia uprawiania turystyki powinno się organizować specjalne obozy oraz grupy turystyczne dostosowane formą do specyfiki określonego inwalidztwa.

 

Niestety dla wielu osób z ograniczoną sprawnością wyjazd nad morze lub też w góry pozostaje wciąż niespełnionym marzeniem. Dzieje się tak dlatego, że podróżowanie osób niepełnosprawnych ograniczone jest licznymi przeszkodami, takimi jak: