Zauważając owo trzykrotne (Ps 120-122, 123-128, 129-134) przechodzenie od skargi – poprzez pełne zaufanie Bogu – do błogosławieństwa, Évode Beaucamp stwierdza: "Jeruzalem jest we wszystkich trzech przypadkach w centrum problemu: w pierwszym, zdążamy ku niej; w drugim, karmimy się jej zapewnieniami; w trzecim, znajdujemy tam rękojmię na przyszłość".

 

Psalm 122, najbardziej znany z tej serii, prowadzi nas do bram miasta i pozwala kontemplować jego tajemnicę: "Jeruzalem, wzniesione jako miasto o gęstej i zwartej zabudowie" (122,3). Zbudowane lub odbudowane realnie istnieje, zbudowane jednak jest tylko z kamieni. Od BNH – rdzenia słowa "budować" pochodzi również BeN, czyli "syn". Oznacza to że budowa miasta następuje dzięki powrotowi jego synów, dzięki wejściu w jego mury pielgrzymów, dzięki temu, że przychodzą oni tu zamieszkać, pozostać, stać się jego żywymi kamieniami. Tym, co faktycznie sprzyja budowie miasta, jest jedność jego dzieci. Dlatego też drugą część wersetu można równie dobrze przetłumaczyć: "miasto zgromadzone w jedno".

 

Psalmista wyraża zachwyt wobec wstępowania plemion izraelskich (w. 4), ale widzi znacznie głębiej. Wie, że otrzymują one jedność od Boga, który je powołuje, i który jako pierwszy zasiada na Syjonie. To On jest faktyczną podstawą miasta, na której wszystko budowane jest w zgodzie, jedności i pokoju. Można bowiem odczytać wers 3 również w ten sposób: "miasto, którego podstawą jest Jego Jedyny". Jeruzalem będzie naprawdę sobą, gdy "Pan będzie jeden i jedno będzie Jego imię" (Za 14,9), to znaczy, gdy wszyscy Go uznają i będą Go czcić jako Tego, kim jest, jako jedynego Boga, pełnię wszelkiego życia.

 

Tradycja żydowska dobrze to zrozumiała: Jeruzalem, serce "ziemi, na której gromadzą się wygnańcy, nie jest – jak zauważa Emmanuel – schronieniem, ale zbiornikiem. To nie schronienie, ale punkt wyjścia, (...) gdyż to z Syjonu i z Jerozolimy wyjdzie Dobra Nowina na duchowe pustynie świata".3 Dlatego modlitwa psalmisty wypływa z bram Jeruzalem. Odwołując się do obietnicy, czeka on z ufnością, że słowo Pana, które wychodzi z Jerozolimy, powróci przynosząc wiele owoców, sprowadzając nawet synów z obczyzny na Jego świętą górę. Czeka na pełne urzeczywistnienie się przymierza i przyspiesza jego nastanie przez modlitwę (ww. 6-9). Słowa, które są dla nas słowami Objawienia w pełni rozkwitu, same układają się w radosny pochód, a każde wnosi weń to, co mają: jedną ze swoich liter. Połączone jedne z drugimi utworzą razem piękne imię świętego miasta.

 

Sza'alu szelom Jeruszalaim, jiszlaju 'ohawajch... Natarczywe powtarzanie się spółgłosek syczących sprawia wrażenie nieodpartego wynurzania się Jerozolimy, miasta pokoju – szalom – albo raczej dwóch szalom (ze względu na końcówkę liczby podwójnej), miasta, w którym pokój ziemski odpowiada wreszcie pokojowi niebieskiemu w komunii miłości, którą wyśpiewuje liturgia.

 

Nie tęsknilibyśmy tak bardzo za Jerozolimą, gdybyśmy już po trosze jej nie zamieszkiwali. Niezależnie od wszelkich doznań estetycznych, odblask jej piękna nieodwracalnie naznaczył naszą duszę, budząc w nas niegasnące pragnienie jedności i komunii między wszystkimi dziećmi Boga pokoju. Jest to głębokie wezwanie do tego, by przez całe życie się modlić, "aby pewnego dnia nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. (...) Tylko jedność synów Bożych będzie głosić przed światem tajemnicę prawdziwego Boga" (Reguła życia Jerozolimskich Wspólnot Monastycznych, XIV,174). Piękno Jerozolimy, głęboko wyryte w naszych sercach, pociąga nas ku niej. Wstępujemy tam, idąc śladami Abrahama, naszego ojca w wierze, śladami psalmistów i Jezusa, Księcia pokoju, pragnąc przyspieszyć ów dzień, w którym całe stworzenie, zjednoczone, wyśpiewa tę samą pieśń chwały, Alleluja!

 

W Jeruzalem błogosławione będą wszystkie ludy ziemi, Alleluja! "Uradowałem się, gdy mi powiedziano: "Pójdziemy do domu Pańskiego!"" (Ps 122,1), Alleluja! Obyśmy mogli przemierzać drogę życia jak bł. Dawid z Himmerod, który "promieniował radością. Miał twarz pielgrzyma zdążającego do Jerozolimy" (J. Leclercq). Alleluja! Idź i śpiewaj, Bóg będzie "wszystkim we wszystkich". Alleluja!

S. Cécile

Beata Breiter