Marcin: Bierzemy fragment Pisma Świętego z następnego dnia, jedno z nas czyta go na głos. Potem jest czas na rozważanie i dzielenie się tym, co nas dotknęło w tym słowie. Zaczynamy też rozmawiać o różnych rzeczach, które są w nas. Ktoś mógłby to nazwać rozproszeniami. Ale potrafimy powiedzieć „stop” i wrócić do Słowa Bożego. W ciszy trwamy z Panem Bogiem. Kończymy modlitwą „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Mario” i „Chwała Ojcu”. Staramy się przy tym myśleć, żeby rozważać wypowiadane słowa.

 

 

Ewa: Ja miałam pragnienie, żeby w ten sposób się modlić, ale bardzo trudno wyrazić słowami to, co ma się w sobie najgłębiej. Nawet najprostsze rzeczy stają się wtedy bardzo poruszające i mogą prowadzić wręcz do płaczu. Być może miałabym wtedy poczucie jeszcze większej intymności wspólnej modlitwy. Ale pewne rzeczy są poza słowami. Kiedy przedstawiam je Bogu w modlitwie myślnej, to nie muszę ich werbalizować.

 

Marcin: Przedstawiamy nasze modlitwy Panu Bogu w ciszy. Prosimy o te same rzeczy, tylko nie wypowiadamy ich. W tej naszej modlitwie jest jedność.

 

Marcin: Wiem, że Ewa się modli. Wiem, że ja się modlę. Wiem, że stajemy przed tą samą Osobą, której nie widzimy, ale Ona jest obecna. Taka świadomość zupełnie mi wystarcza, żeby poczuć, że jesteśmy razem.

 

Ewa: Przed Panem Bogiem człowiek się jakoś odsłania...

 

Marcin: Na dodatek patrzymy w jednym kierunku, jak to powinno robić małżeństwo.

 

Ewa: ...nawet, jeśli nie werbalizujemy swoich wezwań. Niektórym ludziom bardzo trudno modlić się przy kimś. Mówią, że jest to sytuacja bardzo osobista. Jak się modlisz, nawet jeśli nie mówisz tego na głos, to coś cię poruszy, coś cię bardzo ucieszy, więc robisz różne głupie miny, łza ci poleci albo się zaśmiejesz. Muszę mieć sto procent zaufania do osoby, z którą się modlę. Marcin może mnie spytać, o czym pomyślałam, i jestem w stanie odpowiedzieć mu na to pytanie. Na tym polega ta intymność w małżeńskiej modlitwie.

 

 

Ewa: W ogóle wtedy bardzo uświadamiam sobie, że Bóg jest osobą, a nie jakąś tam energią. Nie jest tylko sędzią i nie skupia się na naszych grzechach. Widzę kogoś bardzo czułego, z poczuciem humoru, komu różne rzeczy sprawiają niesamowitą frajdę. Wiadomo, że Pan Bóg stworzył świat nie po to, żeby się tylko zamartwiać, ale ciągle mówi: „to jest dobre”. Troszczy się też i martwi różnymi rzeczami, ale generalnie z Jego strony jest wielka afirmacja, moc pozytywnej energii i dynamicznej fantazji. Postrzeganie cech Pana Boga przez to, że patrzymy na konkretną osobę, trochę odczarowuje obraz dostojnego Pana Boga.

 

 

Ewa: Widzimy swoje możliwości, więc wzajemnie się mobilizujemy.

 

Marcin: Nie wyobrażam sobie małżeństwa, w którym mówi się do siebie: „nie dasz rady”, „jesteś za słaby”.

 

Ewa: Takie ucinanie skrzydeł. To wzajemne motywowanie jest raczej naturalne dla każdej zdrowej relacji międzyludzkiej, a w małżeństwie jest ono odpowiednio intensywniejsze, chociażby przez fakt, że codziennie się widzimy.

 

Marcin: Fajne jest podbijanie pozytywnych cech, które zauważa się w małżonku. Ważne, żeby współmałżonek też wiedział, że go obserwuję i widzę, jak się zmienia.

 

Ewa: Marcin teraz często podkreśla, że dostrzega, jak zmieniam się w trakcie ciąży, jak zaczynam zachwycać się dziećmi. Dla mnie jako matki to jest bardzo istotne. Zwłaszcza że pewnych rzeczy w swoim zachowaniu sama nie dostrzegam. Informacja zwrotna jest ważna, o ile przekazywana jest z miłością.

 

 

Ewa: Nasze życie się zmieni, ale nie nazwałabym tego stratą. Chodzi o inną wartość, jak słyszałam – niesamowitą.

 

Marcin: Zyskujemy coś nowego, nie tracąc tego, co było wcześniej. Po prostu zmienia się życie. Trzeba się tego uczyć, ciągle sobie stawiać nowe cele. W nadziei, że dobrze rozeznajemy, czy są po myśli Pana Boga.

 

 

fot. Oldiefan Walk