Po raz kolejny Alessandro Pronzato zaskakuje nas książką niezwykłą, „świeżą”, poruszającą, której nie można przeczytać, pozostając obojętnym na zawartą w niej treść. „Wierzyć, kochać, żyć nadzieją”, to teksty rozważań na każdy dzień roku, które – czytane codziennie – budzą czytelnika z letargu; jednak witalność, którą mu ofiarowują, jest równoznaczna ze skruchą i z rachunkiem sumienia; pocieszenie w nich zawarte jest skuteczne, ponieważ nie jest powierzchowne, ale bogate w zaczyn i drogowskazy ku nowym drogom, ku horyzontom, które nie były rozważane nigdy wcześniej. Pronzato przekazuje zawsze rzeczy nadzwyczajnie pobudzające. Przed zaśnięciem albo przed wstaniem z łóżka jedna ze stron tej książki może stać się dla nas haustem życia, powietrza, błyskiem światła, których brak jest powodem bezsennych i mrocznych nocy oraz nerwowych i trudnych dni. Każda strona jest jak życiodajny oddech chroniący przed zaduszeniem się od ogólnego zdewaluowania wartości, jest jak błysk światła, który wzbogaca kolorami naszą, przepełnioną trudami, codzienność, aby nie stała się szara jak konformizm, który się wokół nas zacieśnia. Książka pomaga w codziennej wędrówce przez życie. Nie sugeruje drobnych kroczków, ale dynamiczną karierę, by nie zaprzepaścić nigdy spotkania z życiem.