Tak, podam ci inny przykład. Ktoś urodził się, aby być wojownikiem, ale od dziecka był wychowywany z dziewczynkami. Co z tego, że ma naturalny talent do walki – gdy przyjdzie przeciwnik i da mu w zęby, a on się przewróci. Nie będzie umiał się bronić, bo nie ćwiczył. Jeżeli jednak zostanie wychowany według swego talentu do walki – to nawet gdy przyjdzie pięciu napastników i spróbuje go zaatakować, on z nimi wygra.

 

Człowiek jest stworzony na tym świecie do radości, do tego, żeby się cieszył wszystkim, co Bóg dla niego stworzył. Ale jeśli się w tym nie ćwiczy – niech się nie dziwi, że gdy przychodzi trudna próba, to on spada na skraj rozpaczy. Jeżeli zaś ćwiczy się w radości każdego dnia – wzrasta w mądrości, czyli widzi rzeczywistość taką, jaka naprawdę jest. A gdy przyjdą doświadczenia, które mogłyby go wewnętrznie zdruzgotać – on się nie da.

 

 

W Liście do Filipian Paweł do niczego nie zachęca, to jest rozkaz! Najpierw masz słowa: „W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu! Pisanie do was o tym samym nie jest dla mnie uciążliwe, a dla was jest środkiem niezawodnym” (Flp 3,1). Później ten sam rozkaz jest powtórzony dalej: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4,4). Co to znaczy? Paweł wyjaśnia to w następnych wersach: człowiek, który naprawdę pozwala Chrystusowi zamieszkać w sobie, przestaje opierać swoją radość na czynnikach zewnętrznych. Już nie myśli: Dzisiaj rano czuję się dobrze, to będę radosny. Ale w pracy ktoś na mnie krzywo spojrzał – to będę mniej radosny. Paweł mówi, że kto pozwala Chrystusowi zamieszkiwać w sobie, ten ma w sobie wystarczające powody do radości – na zawsze! Chrystus jest tym powodem. Jaki może być inny powód poza Chrystusem, który w tobie mieszka, który do ciebie mówi i wszystko ci wyjaśnia, umacnia cię i pociesza?

 

Jeżeli mówię komuś, że Chrystus w nim jest wystarczającym powodem do radości, a ten ktoś nie wie, o czym mówię – to znaczy, że Jezus w nim jeszcze nie mieszka, a jego wiara jest nadal cienka. Jeżeli ktoś się zasmuci, że mu to mówię – to dobrze, bo to go sprowadzi ku nawróceniu. Nawracając się, przyjmie Chrystusa żyjącego i da Mu przestrzeń w swoim wnętrzu. A wtedy Jezus go rozraduje. Bo co z tego, że ktoś się będzie oszukiwał, że jest wierzący, a z dnia na dzień postępuje jego depresja? Tym gorzej dla niego i dla innych, wobec których świadczy: oto owoc mojej wiary. Bo depresja jest owocem braku wiary w cokolwiek: w Boga, w siebie i w to, że świat, który nas otacza, jest dobrze stworzony.

 

– Ale przecież mam prawo prosić Pana Boga o zmianę rzeczywistości, która mi doskwiera, zamiast się nią za wszelką cenę cieszyć?
 
Oczywiście. Coś cię martwi, stresuje, wyprowadza z równowagi? Natychmiast powierz to Panu, pamiętając na wskazanie św. Pawła: „O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!” (Flp 4, 6). Prosisz więc Boga o to, czego chcesz – a następnie dziękujesz, że cię wysłuchał i udzieli ci tego, co dla ciebie najlepsze w tym wypadku. A jak chcesz, możesz potem znowu prosić. Nawet pięćset razy, ale za każdym razem też dziękuj. Paweł wyjaśnia dlaczego: „A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie” (Flp 4, 7); serc i myśli – czyli tego, co w głowie i w uczuciach.

 

Aż wreszcie czytamy absolutnie podstawową zasadę: „W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym – to miejcie na myśli!” (Flp 4, 8). W uproszczeniu brzmiałoby to tak: „Myślcie tylko i wyłącznie o tym, co jest prawdziwe, godne, sprawiedliwe, czyste, przyjemne i zasługuje na uznanie – jeśli tylko jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym – to miejcie na myśli!”. Słowem: człowiek zarządza emocjami poprzez swoje myśli, masz więc władzę nad tym, o czym i jak myślisz. Dlatego św. Paweł mówi, że nie ma żadnego usprawiedliwienia dla człowieka, który poświęca swoje myśli rzeczom przeciwnym, np. zamartwia się, że ktoś powiedział nieprawdę na jego temat, że jest dla niego nieżyczliwy itp.

 

 

Tak, bo tylko w tej kwestii masz prawo spodziewać się wyłącznie jednego wyniku. Z modlitwą o inne sprawy różnie bywa, bo Bóg wysłuchuje na różne sposoby. Ale kiedy prosisz Boga o radość – nie ma możliwości, żeby dał ci gorycz, a potem tłumaczył, że taka była Jego wola. Kiedy prosisz o radość – zawsze masz ją otrzymać.
Święty Franciszek z Asyżu, podobnie i Filip Nereusz (znany jako jeden z najradośniejszych świętych), mieli taki zwyczaj, że kiedy czuli się przybici i „zdołowani” – wstępowali do kaplicy i siedzieli w niej tak długo, dopóki nie doznali autentycznej radości. Niektórzy twierdzą, że gdy trwało to za długo – niecierpliwili się i krzyczeli na Pana Boga, że ile mają ślęczeć, skoro powinni być rozradowani? Święty Franciszek ponoć kiedyś stwierdził, że nie wyjdzie z kaplicy, dopóki Bóg go nie pocieszy.

 

 

Pewnie, On to lubi.