logo
Piątek, 09 czerwca 2023 r.
imieniny:
Anny-Marii, Felicjana, Sławoja, Efrema, Pelagii – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Marian Grabowski
Ptaki i lilie, poganie, uczniowie Jezusa
Liturgia.pl
 
fot. Egor Myznik | Unsplash (cc)


W każdej sprawie mojego życia mogę być jednym z trzech, o których Nauczyciel mówi. Ptakiem i lilią, poganinem lub Jego uczniem i nikim więcej ani nikim mniej.


Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!

 

Dlatego powiadam wam: Nie martwcie się o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom podniebnym: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was, martwiąc się, może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? A o odzienie czemu się martwicie? Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną; nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swym przepychu nie był ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele polne, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, ludzie małej wiary? Nie martwcie się zatem i nie mówcie: co będziemy jedli? Co będziemy pili? Czym będziemy się przyodziewali? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo <Boga> i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie martwcie się więc o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie martwić się będzie. Dosyć ma dzień [każdy] swojej biedy. (Mt 6. 24 – 34)

Człowiek istota zatroskana o siebie. Ma potrzeby, o zaspokojenie których musi zabiegać. Ma na tyle rozbudowaną świadomość czasu, że uświadamia sobie najbliższą przyszłość, swoje jutro. W odróżnieniu od lilii i ptaka ma na tyle rozwiniętą jaźń, że uchwytuje siebie w perspektywie pilności swych potrzeb, w perspektywie czasu, który nadejdzie. I się troska.Taki jest każdy ze słuchaczy Jezusa – ubogi duchem.

Ile spraw, na które nigdy nie będzie dane mi spojrzeć w czasowej perspektywie, a przecież ją mają. Ubóstwo ludzkiego ducha – nieumiejętność rozpoznawania konsekwencji, niezdolność dostrzeżenia tego, co już jest dzisiaj, a co dopiero ujawni jutro. Człowiek – istota nieświadoma tylu swoich potrzeb, które zaspokaja. Potrzeba miłości, potrzeba nauczyciela. Ilu z nas potrzebuje okruchu piękna, a o tym nic nie wie. Całe obszary mnie samego, których w ogóle nie obejmuję, nigdy nie uświadamiane, a przecież jakże istotnie mnie stanowiące. Rzeczywiste podobieństwo do ptaków i lilii. Pierwotna niewinność, jaką z nimi dzielimy.

Tysiące zmartwień o to, co w kręgu naszej świadomości się znalazło, co rozpoznaliśmy jako ważne, co pokochaliśmy. Troski przygniatają, obciążają, nierzadko paraliżują. Dajemy im odpór. Tłumy ludzi uprzedzających kłopoty, niezmordowanie przemyślnych, zapobiegliwych. Siła zaabsorbowania zwyczajnymi i nadzwyczajnymi troskami. Bezsenne noce przed ciężkim jutrem, stres przed tym, jak się spiszę, jak wypadnę, jak się powiedzie albo nie powiedzie. A te stada zaborczych myśli o tym, co trzeba koniecznie zrobić, czego nie wolno zapomnieć, przegapić. Ludzkie – nie. Pogańskie, bo zawsze w tym wszystkim samemu, albo z podobnym sobie nieborakiem. Pogańskie, bo pełne skarg na tych, co odstąpili, nie pomogli, rozczarowali. Pogańskie, bo nawet w mgnieniu oka nie nachodzi myśl o Ojcu. Pogaństwo ostateczna nędza ludzkiego ducha.

I gdzieś tam formujący się w głębi serca uczeń Jezusa. Nie ptak, nie lilia. Jak poganin doznaje pilności potrzeby, uświadamia sobie ciężar jutra, nie zostaje mu nic oszczędzone z tego nawału trosk. Przychodzą jedna za drugą, najczęściej gromadą. Tajemnicą ucznia w tym wszystkim pozostaje brak spętania, uśmiech, gdy nikomu do śmiechu, doznanie ulgi tam, gdzie powinien przygniatać ciężar troski, reakcja na trudność, która nie zawłaszcza…

 

Marian Grabowski
mateusz.pl | 25 lutego 2011

 
Zobacz także
ks. Dariusz Dogondke
Ewangelie ukazują uczniów Jezusa jako wspólnotę osób wezwanych szczególnym powołaniem do wstępowania w Jego ślady. Taki typ duchowego podążania za Jezusem nazywamy zazwyczaj "naśladowaniem Chrystusa", a słowa "pójdź za Mną", które Jezus skierował do dwunastu apostołów, odnosimy nie tylko do nich samych, lecz również do nas – ludzi uważających się, podobnie jak pierwsi uczniowie, za ich adresatów.
 
Krzysztof Osuch SJ

Pewno wszyscy mamy w pamięci sytuacje, które jeszcze i dziś jawią się nam jako bardzo trudne, najtrudniejsze. Komu nie zdarzało się tracić duchowego pokoju i radości? Kto nie miał wrażenia, że jego droga nagle się urywa i otwiera się otchłań bezsensu? Co zwykle robi człowiek, któremu urywa się droga lub wyrasta przed nim mur nie do przebycia? Szuka wyjścia. Szuka lekarstwa, które odmieni stan smutku, cierpienia, strapienia.

 
Piotr Misztal
Nie wiedzieć czemu kwestia papiestwa zawsze rozpalała emocje ludzi. Niektórzy na Stolicę Piotrową spoglądali zza gór, widząc w niej ostoję wśród zawieruchy świata, inni nie szczędzili jej takich określeń, jak: „wielka nierządnica” czy „Babilon”. W tej sytuacji ogólnego zamętu wypada zapytać się samych zainteresowanych o ich opinię na temat swojego urzędu. Kilka najbardziej znamiennych wypowiedzi pozwoli ujrzeć nam różnorodność ich punktów widzenia.  
 
 
___________________

 reklama

katolicyzm