logo
Niedziela, 28 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Bogny, Walerii, Witalisa, Piotra, Ludwika – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Wojciech Surówka OP
Wielki Czwartek – stopy
Liturgia.pl
 


Życie jako na droga

Nasze stopy dźwigają cały ciężar ciała. Dają nam możliwość przemieszczania się z miejsca na miejsce. Poprzez nie czujemy się związani z ziemią. Nabierają one szczególnego znaczenia, kiedy patrzymy na nasze życie jako na drogę.
 
To właśnie stopy są wehikułem, który przenosi nas tam, gdzie chcemy. To one pamiętają przebytą drogę. Wystarczy, choć raz pójść na pielgrzymkę, aby przekonać się o tym, że mamy nogi. Dokładnie potrafimy opisać całość przebytej trasy, znacząc jej etapy kolejnymi odciskami i narastającym bólem. Aby wyrazić troskę Boga o człowieka, autorzy biblijni uciekają się również do tego obrazu. W psalmach Bóg „swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby strzegli cię na wszystkich twoich drogach, abyś nie uraził swojej stopy o kamień” (Ps 91,12). Jednocześnie stopy są symbolem wolności. Jeśli jestem wolnym człowiekiem, mogę pójść, „dokąd mnie nogi poniosą”. W wierszu Pielgrzym Norwid pisze: „Przecież i ja — ziemi tyle mam, ile jej stopa ma pokrywa, dopokąd idę!…”.

Stopy pospolite
 
 
Caravaggio bardzo często umieszczał na pierwszym planie swoich obrazów zupełnie pospolite części ciała. Na obrazie przedstawiającym Madonnę z Dzieciątkiem, witającą przybyłych do niej pielgrzymów, na pierwszym planie widzimy brudne stopy starego mężczyzny. Ponad stopami widać jeszcze dziurawe spodnie. Cała ta scena, przepojona charakterystyczną dla Caravaggio teatralnością, jest ze wszech miar pospolita. Kobieta, dziecko i dwoje staruszków. Ani kobieta nie wygląda na Matkę Boga, ani dziecko na Słowo Wcielone, wszystko bardzo ludzkie, aż do bólu zmęczonych stóp. Pielgrzymi całe swe życie przynoszą Madonnie. Są wolni i mogą do niej przyjść z Frascati, z Arezzo, albo nawet z Caltagirone. Cała ich bieda, gdyby byli bogaci chodziliby w butach i jeździli konno, cała ich bieda, a zarazem wolność zostają wyrażone w brudnych stopach pielgrzymów.

Stopy brudne
 

Są jeszcze inne brudne stopy. Jacek Malczewski, jeden z największych polskich symbolistów w malarstwie, rozpoczynał swoją karierę jako zupełnie klasyczny realista. Jego obrazy z końca XIX wieku, poza warsztatem, który zawsze pozostawał wyśmienity, w swej tematyce nie przypominają tych, które znamy z późniejszego symbolicznego okresu. Dzieła takie jak Wigilia na Syberii czy Śmierć na etapie są tego świetnym przykładem. Zwłaszcza w tym ostatnim, szczególną rolę odgrywają stopy. Zesłańcy siedzą przy nogach umierającego chłopca. Na pierwszym i drugim planie widoczne są brudne gołe stopy współtowarzyszy, sam umierający prawie niewidoczny, w centrum natomiast dwoje młodych mężczyzn i stopy, wszechobecne zmęczone wygnaniem stopy. Nad chłopcem schylony starzec, może słucha ostatniej spowiedzi, bo chłopiec trzyma ręce złożone jak do modlitwy. Życie kończy się. Cała historia znajduje tutaj swój kres.
 
1 2  następna
Zobacz także
Rafał Maciejewski

Środa Popielcowa rozpoczyna okres Wielkiego Postu. Ten szczególny czas od lat budzi kontrowersje dotyczące doboru pieśni w wielu muzycznych środowiskach. Liczni muzycy kościelni skupiają się jedynie na jednym z czynników kształtujących ten czas, a mianowicie na tematyce Męki Pańskiej, tym samym zasłaniając pozostałe idee przewodnie tych szczególnych chwil. W swoim artykule chciałbym ukazać wartość podziału okresu Wielkiego Postu i pokazać, że również w pierwszej części znajdzie się miejsce na staropolskie pieśni pasyjne.

 
ks. Andrzej Draguła
Kościół w Polsce zmienia się na naszych oczach. Dosyć jednolity kolos, jakim był Kościół powojenny, ulega rozwarstwieniu. Ujawniają się różne tendencje w postrzeganiu jego roli wobec świata i wzajemnych relacji między nimi. Mówi się o Kościele otwartym i zamkniętym, tradycyjnym i progresywnym...
 
Michał Gryczyński

Panowanie Chrystusa – Króla i Sługi – rodzi zobowiązanie, abyśmy i my służyli innym ludziom, zarówno w rodzinach, jak i na płaszczyźnie społecznej i politycznej, a także na polu kultury i wychowania. To także wezwanie do zaangażowania w życie Kościoła: powszechnego, diecezjalnego i parafialnego. Panowanie, które realizuje się poprzez służbę, jest ewangelicznym sposobem włączenia się w posługę Chrystusa Króla.

 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS