Z tego co mówi Ojciec wyłania się przekonanie, że na ogół lepiej jest nie mówić o zdradzie.

 

Nie – wyraźne przekonanie, że należy powiedzieć, jeśli uważa się, że nie można żyć inaczej z odpowiedzialnością za to, co się zrobiło. Jezus mógł przyjąć skruchę Piotra i powiedzieć: “No cóż, tak mnie zawiodłeś, że zostajesz apostołem, ale nie będziesz Piotrem”. Ale nie zrobił tego. Rzecz w tym, że środek ciężkości leży w skrusze i w umiejętności odniesienia tego doświadczenia do Boga. Dla dobra drugiej osoby mogę część tej tajemnicy i odpowiedzialności za nią przeżywać tylko w relacji do Boga i prosić Go także o to, żeby Jego łaska jeszcze obficiej spływała na osobę dotkniętą moją zdradą.

 

To wszystko powinno być także przedmiotem rozmowy, zanim ludzie zostaną małżonkami. Jak by zareagowali, gdyby do czegoś takiego doszło?

 

 

To nie jest żadna polisa ubezpieczeniowa. To jest paszport.

 

 

 

Statystyki mówią, że 46% Polaków i 43,1% Polek deklaruje gotowość przyznania się swojemu partnerowi do zdrady. To są jednak deklaracje, rzeczywistość jest o wiele bardziej skomplikowana. Badania te nie brały pod uwagę reakcji osoby zdradzonej.

 

 

Potrzebą wszystkich ludzi – to jest zbadane przez psychologów – jest to, żeby za wszelką cenę zachować dobry wizerunek samego siebie. To jest powszechne. Jesteśmy w stanie tolerować wiele wewnętrznego kłamstwa tylko po to, żeby nie stracić szacunku w czyichś oczach. Byli współpracownicy SB tamtą cześć swojej historii bardzo mocno wyparli i uważają to wyparcie za łaskę. Stali się nowymi ludźmi. Nikt nie chce nosić w pamięci rzeczy, które mu przeszkadzają. Każdy z nas je wyrzuca, mniej lub bardziej świadomie i skutecznie. I oni wiele takich zabiegów poczynili. Aby to wszystko pomieścić w sobie i zachować poczucie godności, musieli dokonywać wewnętrznej ekwilibrystyki. I dlatego dzieło końcowe jest dokonane za cenę bardzo dużego psychicznego wysiłku. Jeżeli współpraca miała miejsce kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu, człowiek nie chce się do tego przyznać, bo chce, żeby go pamiętano takim, jakim jest teraz, a nie takim, jakim był kiedyś i co wielkim psychicznym kosztem wyparł. Dlatego broni się za wszelką cenę. W przypadku biskupa ten efekt wzmacniany jest jeszcze przez to, że w powszechnym przekonaniu biskup powinien być nadczłowiekiem. Z takim oczekiwaniem łatwo się zidentyfikować, jeśli związane jest z osobistą gratyfikacją.

 

Oczywiście, to nie jest usprawiedliwienie, tylko wyjaśnienie. Nasze decyzje mają konsekwencje, ale trudno nam przychodzi je akceptować. Tak byśmy chcieli, żeby nasze decyzje nie miały konsekwencji, a one, niestety, mają, przez to jednak stajemy się ludźmi...