Wychowaliśmy córkę w duchu chrześcijańskim. Ku naszej radości studiowała nawet teologię przez trzy semestry. Potem poznała w Izraelu Palestyńczyka, muzułmanina, zakochała się w nim i wyszła za niego za mąż. Została muzułmanką, urodziła dzieci i zamieszkała w Palestynie. Jej mąż nie pozwala jej obecnie przyjechać do nas i pokazać nam naszych wnuków. Zadajemy sobie pytanie:

Jaki sens ma dialog z islamem?

Dobrze rozumiem Państwa cierpienie. Nie móc zobaczyć własnych wnuków to wielka zniewaga. Czujecie się bezsilni, ponieważ córka jest całkowicie poddana swojemu mężowi. To sprzeciwia się naszym wyobrażeniom o małżeństwie i o wolności. Patrzenie na to, że córka sama w pewnym stopniu już się poddała, sprawia ból. Być może na początku była zafascynowana tym, że młody człowiek tak radykalnie potrafi żyć wiarą. Być może też zaślepiła ją miłość. W obecnej sytuacji możecie Państwo jedynie mieć nadzieję i modlić się, aby to trudne położenie stopniowo się zmieniało, zarówno położenie córki, jak i jej męża.

Ten, kto się zamyka w swoim świecie, zawsze odczuwa strach, a gdy ludzie są pod wpływem strachu, bardzo ciężko nawiązać z nimi jakiś dialog. Strach bowiem zamyka oczy na to, czym żyje drugi człowiek. Proszę nie tracić nadziei, że pewnego dnia ujrzycie swoje wnuki. Być może dzieci same wyrwą się z tego zamknięcia. Mają anioła, który je poprowadzi. Proszę ufać, że anioł je pokieruje na najlepsze dla nich drogi.

Dopóki ktoś się boi, nie będzie w stanie prowadzić dialogu. Człowiek Ale są też inni muzułmanie, tolerancyjni i otwarci na dialog. Do tego dialogu powinni Państwo wnieść również swoje doświadczenie nieudanego spotkania z islamem. Będzie ono chronić przed tanim kompromisem i wyostrzy spojrzenie na rzeczywistość.