Dzień po szabacie

Historia kończy się w tym miejscu, nie ma wiele do dodania. Wydarzenia zostały odtworzone z precyzją i starannością.

W ostatnich kilkudziesięciu latach w wielu specjalistycznych badaniach próbowano uchwycić każdy możliwy odcień tej najbardziej znanej egzekucji w historii ludzkości.

Łącząc dane archeologiczne, drążąc w zwyczajach judaizmu I wieku, porównując procedury sądowe Rzymian w różnych krajach, egzegeci i historycy zdołali w drobnych szczegółach zrekonstruować śmierć Nazarejczyka na krzyżu, stonować sprzeczności, wskazać nowe i interesujące kierunki poszukiwań.

Jednego nie udało im się wyjaśnić: dlaczego setki milionów osób w ciągu wieków szły za tym Nazarejczykiem, inspirowały się Jego słowami, nawróciły się, słuchając o Nim. Więcej.

Nikt nie potrafi wytłumaczyć, dlaczego chrześcijanie uparcie twierdzą, iż ten grób nie był ostatnim mieszkaniem Tego, który uważał się za Boga.

Jeśli szukamy Jezusa nieżywego, moi przyjaciele, to jest to sensacyjna pomyłka adresu.

Pytam: czy "nieobecność" Boga, na którą zbyt często narzekamy, nie jest powodowana tym, że szukamy Go nieżywego, a nie żyjącego. W większości przypadków zwracamy się do Boga w obliczu bolesnej konieczności. Prawie nigdy nie słyszę – jako modlitwy – czegoś takiego: "słuchaj, Boże, zakochałem się i widzę wszystko w różowych kolorach, jestem pełen radości, bo rodzi mi się dziecko, dziś nareszcie czuję się dobrze, ciesz się wraz ze mną".

Zbyt często Jezus, w którego wierzymy, nie żyje, a my łudzimy się, myśląc, że niosąc Mu maści do zabalsamowania, sprawiamy Mu przyjemność.

Jezus jest nieżywy, kiedy trzymamy Go z dala od naszego życia; nieżywy, jeśli zostaje zamknięty w tabernakulum kościołów i nie wychodzi z nami na ulice; nieżywy, jeśli Jego słowo nie rozbija kry lodowej duszącej nasze serce. Nieżywy i pochowany, jeśli nasza religia gubi wiarę, zamienia się w spokojne przynależenie do chrześcijańskiej kultury, a ogień Jego obecności nie zaraża naszego życia. Nieżywy, jeśli wiara nie zmienia naszej ekonomii i polityki; nieżywy, kiedy skrywamy się za transparentem: "katolicy", a zapominamy być prawdziwymi ludźmi.

Nieżywy, przyjaciele, nieżywy!

Nie, Jezus nie umarł! Nie "reanimowany", nie "żywy w naszych myślach", nie, ale rzeczywiście zmartwychwstały i obecny, czy wierzymy w to, czy nie, czy zdajemy sobie z tego sprawę, czy nie.
 

Z tej świadomości rodzi się chrześcijańska radość.