Pismo Święte, ze swoimi 73 księgami, kończy się zawołaniem, które jest równocześnie uroczystym wyznaniem wiary: Maranatha. Jest to aramejskie wyrażenie oznaczające: „Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22,20). W tym zawołaniu wyraża się cała dynamika chrześcijańskiego życia, ukierunkowanego w ostatecznej analizie na oczekiwanie mającego nadejść królestwa. Ten motyw stanowi centralny punkt chrześcijańskiego przesłania; do tego stopnia, że jest obecny w jedynej modlitwie, której Zbawiciel chciał nas nauczyć: „Przyjdź królestwo Twoje”. Tę rzeczywistość przywołujemy też w sercu Eucharystii, która jest szczytem chrześcijańskiego kultu: „Głosimy śmierć Twoją, Panie; głosimy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.

 

Trzeba zdać sobie sprawę, że królestwo Boże nie jest tylko z innego świata, ale jest rzeczywistością zakorzenioną w historii, która znajdzie swoje zakończenie ponad czasem i przestrzenią.
Dlatego Adwent, w świetle narodzin Słowa Bożego w ludzkim ciele, upamiętnia tajemniczą historię Zbawienia, która obejmuje i napełnia całą historię ludzkości, od początków cywilizacji aż po jej kres, do końca świata, kiedy nadejdzie nowe niebo i nowa ziemia. Historia Jezusa jest syntezą historii zbawienia.

 

W Adwencie przywołujemy właśnie ten zasadniczy motyw, co widać wyraźnie w modlitwach (kolektach) pierwszej niedzieli Adwentu. Nie ma w nich odniesienia do narodzin
Jezusa w Betlejem, nawiązują raczej do historii na końcu czasów: „O Boże, Ojcze nasz, obudź w nas pragnienie wyjścia z dobrymi uczynkami na spotkanie nadchodzącego Chrystusa, żeby powołał nas do siebie w chwale i żebyśmy posiedli królestwo niebieskie”; „O Boże, Ojcze nasz, pamiętaj o nas, dziele Twoich rąk, w Twej nieustającej wierze i udziel nam pomocy z Twojej łaski, abyśmy byli czujni, oczekując z nieskazitelną miłością przyjścia naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna”.

 

Właśnie z tych tekstów powinniśmy zaczerpnąć autentyczne przesłanie wiary, zgodnie ze starą sentencją wypowiedzianą przez Prosperusa z Akwitanii (V wiek): Lex orandi statuat legem credendi. Innymi słowy, sama zawartość modlitwy liturgicznej (=lex orandi) określa i wyraża autentyczny depozyt wiary, tj. przedmiot naszych wierzeń (=lex credendi).
W ten sposób liturgia przypomina, że całe nasze życie jest drogą, prowadzącą do spotkania z Chrystusem, które musi się zrealizować w kontekście historii tego świata, od której nie można uciec. Historia bowiem, jak woda dla chrztu i jak chleb i wino dla Eucharystii, stanowi materię pozwalającą uczynić z naszego życia sakrament zbawienia.