Pod cieniem Jego, którego pragnęłam, siedziałam (Pnp 2, 3). Cóż to za cień niebiański, o którym tu mówi Oblubienica, i kto nam obja śni, co Pan przez ten wyraz oznajmia? Przychodzi mi tu na myśl, co anio ł powiedział do Panny Najświętszej, Pani naszej: Moc Najwyższego os łoni Ci ę. O, jakąż musi czuć obronę dusza, którą Pan do takiej wielkości wyniesie! Słusznie może ona już usiąść i siedzieć bezpiecznie.

 

Rozważcie teraz, że w większości i prawie zawsze Bóg darów tak wysokich i łask tak wielkich zwykł użyczać tym, którzy wiele wycierpieli dla Jego chwały i pragną Jego miłości. I tym, którzy całe swoje życie tak usiłują rozrządzać, iżby wszystkie ich sprawy były przyjemne Panu, i wiele już lat przeżyli na rozmyślaniu i szukaniu Boskiego Oblubieńca, i od dawna sprzykrzyły im się rzeczy tego świata. Tacy więc, mówię, którzy mocno usadowili się w prawdzie i nigdzie nie szukają dla siebie pociechy ani pokoju, ani ochłody, tylko tam, gdzie wiedzą , że prawdziwie je znaleźć mogą, tacy siadają w cieniu Pana i niczego więcej nie pragną. O, jakże szczęśliwa ta dusza, która zasłuży na to, by mogła mieszkać w tym cieniu!

[Podniety miłości Bożej 5, 2–3]