Tak jak Elżbieta, pełna Ducha Świętego, błogosławi Boga za wielkie dzieła, jakich dokonał w niej i w Maryi, podobnie Zachariasz, po narodzinach swego syna Jana, chwali Pana za to, czego dokonał w dziejach zbawienia. Opiewa wierność Boga wobec narodu Izraela w ciągu wieków, miłosierdzie Pana ofiarowane wszystkim pokoleniom.
Kantyk Zachariasza jest hymnem pochwalnym skierowanym do Pana, który wieczną miłością (por. Jr 31,3) otoczył swój lud (por. Pwt 7,7-8) pomimo jego niewierności (por. Oz 2, 25).

 

Hymn ten jest wyrazem rozradowania się z nieskończonej miłości Boga do ludzkości, która z chwilą wcielenia Jezusa Chrystusa, nabiera ludzkich rysów.
Zachariasz, gdy już uwielbił Pana, który dotrzymał swych obietnic (por. Rdz 15), odnosi się do swego syna, Jana – człowieka powołanego przez Boga do przygotowania serc ludzkich na nawrócenie i przyjęcie Jezusa.
Jan, prorok Najwyższego (por. Łk 1,76), jest poprzednikiem Chrystusa w głoszeniu Bożego zbawienia. Pomaga ludzkości uświadomić sobie własny grzech, by mogła przyjąć Boże miłosierdzie. Bóg posyła na ziemię jedynego Syna, Słońce, które wschodzi z wysoka (por. Łk 1, 78) i przybywa oświecić tych, którzy oczekują życia; by skierować kroki człowieka na drogę pokoju (por. Łk 1,79).

 

 

• Bóg, który myślał o mnie od wieków, patrzy na mnie z miłością. Jak wyrażam Mu swą wdzięczność za całe dobro, które sprawił?
• Jakie konkretne gesty wykonuję, by świadczyć o obecności Boga, nawet w obliczu wydarzeń negatywnych?
• Jak przygotowuję drogę Panu; jakie daję znaki, by inni mogli Go przyjąć?

 

 

Boże Narodzenie jest tuż za progiem. Człowiek zamyka się nieraz na potrzeby innych; chrześcijanin jest natomiast powołany do uczynienia daru z siebie, by być świadkiem Syna Najwyższego.
Emmanuelem jest dzisiaj każdy chrześcijanin, który głosi swym życiem miłość Boga do ludzkości, ofiarując siebie samego za przykładem Jezusa i krocząc drogą krzyża.
Miłość prawdziwą, która zawsze łączy się z cierpieniem, trzeba uczynić czymś widzialnym. Przygotować drogę dla Pana, to realizować w codziennym życiu, bez kompromisów, miłość Ojca.

 

Dzisiejszy Emmanuel na drogach świata jest powołany, by w wiarygodny sposób być świadkiem innego rodzaju życia. Ten, kto uczy się od Boga sztuki przekazywania i przyjmowania dobra:
– bada wnikliwie swoje pragnienia,  aby wybrać to, czego chce dla niego Bóg,
– chroni życie od początku aż do śmierci,
– żyje w trzeźwości,
– buduje więzi międzyludzkie,
– wychodzi naprzeciw potrzebom braci,
– uczestniczy czynnie w życiu politycznym i społecznym,
– doskonali się zawodowo,
– krzewi kulturę solidarności, służby i braterstwa,
– działa na rzecz pokoju i sprawiedliwości,
– strzeże tego, co stworzone,
– patrzy w przyszłość z nadzieją, radością i czułością w sercu.
Chrześcijanin, który trwa w Panu, żyje w nieustannej postawie wędrowca. Ogarnięty tęsknotą za Bogiem, cieszy się smakiem pełni życia.
Będąc posłańcem Boga pomiędzy ludźmi, dając im nowe życie pośród codziennych spraw, każdy wierzący człowiek dobrej woli (por. Łk 1, 76) jest dziś Emmanuelem.

 

 

- Czy odczuwam potrzebę, by błogosławić Boga za otrzymane dary i czy przyjmuję postawę nieustannej wdzięczności?
- Czy postępuję w sposób ewangeliczny, starając się przemieniać ludzkie sprawy miłością?
- W jaki sposób dzielę moją drogę wiary z braćmi i siostrami we wspólnocie, do której należę?

 

 

• Dbać o kontemplacyjne spojrzenie na życie u siebie i w mojej społeczności.
• Dokonywać konkretnych wyborów opartych na wartościach ewangelicznych i tak współtworzyć historię.
• Być dzisiaj, na drogach świata, świadkiem miłości – Emmanuelem.