Abba — Ojciec Chrystusa


Społeczność naukowa dopiero zaczyna rozumieć, że wszystko, co istnieje, jest ze sobą połączone i od siebie zależne. Większość z nas musi dopiero zyskać przekonanie, że taka właśnie jest podstawowa struktura wszechświata. Aby uchwycić tę prawdę, najlepiej jej doświadczyć. Tego typu doświadczenie jest jednym z najcenniejszych owoców kontemplacji. Dzięki niej naszym udziałem staje się doświadczenie Boga, jakie miał Jezus — jako Abba. Odpowiednikiem tego aramejskiego terminu jest — z grubsza rzecz biorąc — słowo «tata». Tak dziecko zwraca się do troskliwego i kochającego ojca; to słowo wyraża czułość i zażyłość. Jezusowe doświadczenie Boga jako Abba (por. Mk 14,36) było rewolucyjne w kontekście współczesnej mu kultury. Abba Jezusa nie jest podobny do żadnego ziemskiego ojca. Jest źródłem wszystkiego, co istnieje: od kwarków po galaktyki.
 

W Starym Testamencie słowo «ojciec» było czasem stosowane przez lud Izraela w odniesieniu do Boga. Bóg Izraela był czczony jako Bóg nieskończonej mocy, transcendencji, majestatu i sprawiedliwości; jako autor Dziesięciu Przykazań oraz ogromnej liczby przepisów religijnych i rytualnych. Był czczony jako Pan Zastępów, któremu należało oddawać cześć w szczególny sposób; jako Bóg, którego łatwo było obrazić i któremu należało zadośćuczynić, za nieprzestrzeganie Jego praw i rytuałów ku Jego czci; był czczony jako Bóg karzący, którego gniew należało uśmierzyć przez różnego rodzaju ofiary całopalne, akty czci, uwielbienia i przez dziękczynienie.