CO BÓG MÓWI NA TEMAT ZABOBONÓW?

Magia jest bałwochwalstwem

Posługując się terminem "zabobon" odnoszę się, tak jak jest to w Biblii, do magii, wróżenia, czarów, uroków, spirytyzmu, astrologii.

Praktyki zabobonne oddalają człowieka od Boga i od prawdy. Powodują one, że człowiek grzęźnie coraz bardziej w kłamstwie i w ciemnościach. Bóg, tak w Starym jak i w Nowym Testamencie, mówi nam często o tego typu praktykach, aby nas przed nimi ostrzec. Zabobon rzeczywiście osłabia wiarę, zakłóca autentyczną relację człowieka z Bogiem, zastępując ją innymi formami, które nie prowadzą człowieka do spotkania ze swoim Stwórcą.

Wśród praktyk zabobonnych, które istnieją od zawsze, można wyszczególnić magię-oszustwo, za którą stoi jedynie kłamstwo, z rytuałami i formułami, które są jedynie teatrzykiem (to wszystko jeszcze do dnia dzisiejszego jest ściśle związane z dużymi pieniędzmi). Istnieje także "autentyczna" magia. W tego typu postawie mamy do czynienia z konkretną i rzeczywistą chęcią odwoływania się do tajemnych sił, niezupełnie zidentyfikowanych. Odbywa się to za pośrednictwem formuł, rytuałów, filtrów, talizmanów i jeszcze innych rzeczy, i ma na celu wpłynięcie na bieg wydarzeń lub na jakieś osoby, osiągając z tego jakąś korzyść. Również ta "autentyczna" forma magii, często jest praktykowana za pieniądze.

Chciałbym zacytować niektóre wiarygodne teksty, które są syntezą nauczania biblijnego. Pierwszy fragment pochodzi z książki Gabriele Amorth Egzorcyści i psychiatrzy: "Magia ze wszystkimi związanymi z nią praktykami jest zabobonem, bałwochwalstwem, ponieważ jest poszukiwaniem poza Bogiem i Jego prawami, które w mniemaniu tych, którzy ją uprawiają, nie wystarczają lub którym nie daje się wiary. Dlatego poszukuje się innych dróg, innych praw, innych bożków, aby przyszły z pomocą. Cała historia Starego Testamentu obrazuje ten konflikt i nie dotyczy on jedynie narodu żydowskiego. Jest on symboliczny dla ludzkości wszystkich czasów. Naród żydowski żył wśród narodów pogańskich, które miały tę mentalność: każdy naród miał swoich bogów protektorów i każdy teren miał swoich bogów. W tym miejscu czyha już pokusa na lud żydowski. Wierzyć prawdziwemu Bogu, który objawił się Abrahamowi, Mojżeszowi i innym prorokom i który uwolnił ich z niewoli egipskiej czy też wierzyć bożkom ludów, wśród których żyli i bożkom ziemi, na której żyli. Kto bardziej zasługiwał na zaufanie, kto bardziej ich bronił, za kim było lepiej im pójść? Przeplatali więc wierność i zdradę, ucieczki i powroty, na ciągłej huśtawce przeciwstawnych decyzji i obietnic.

"Tak jest również z dzisiejszym chrześcijaninem. Będzie się z tym zmagał również chrześcijanin jutra, wybawiony przez Boga z niewoli szatana przez chrzest. Człowiek, depozytariusz planów Boga co do życia i co do swego przeznaczenia, które dobrze powinien znać, pozostaje jednak ciągle kuszony myślą i drogami tego świata i pozostaje w niebezpieczeństwie zgubienia się po drodze".

Drugi fragment pochodzi z uwag pastoralnych Konferencji Episkopatu w Toscanii Odnośnie magii i demonologii: "Kościół ogólnie mówiąc nie zajmował się zbytnim badaniem zjawiska magii. Potępienie jej było i jest zawsze stałe zgodnie z tym, co naucza Pismo Święte".

"Znane jest twarde stanowisko Starego Testamentu przeciwko tym, którzy praktykują magię. Powodem tak surowego potępienia jest fakt, że magia jest odrzuceniem jedynego, prawdziwego Boga. "Nie będziecie się zwracać do wywołujących duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady (.) Ja jestem Pan, Bóg wasz!" (Kpł 19,31). "Także przeciwko każdemu, kto się zwróci do wywołujących duchy albo do wróżbitów, aby uprawiać z nimi nierząd, zwrócę oblicze i wyłączę go spośród jego ludu. Uświęćcie się więc i bądźcie świętymi, bo Ja jestem Święty. Ja, Pan, Bóg wasz!"" (Kpł 20, 6-7).

"Magia w wizji biblijnej reprezentuje akt odstępstwa od Pana, jedynego Zbawiciela swojego narodu (Pwt 13,6) i znaczy tyle, co gest buntu w stosunku do Boga i Jego Słowa (1Sam 15,23). "Ja Pan, tylko Ja istnieję i poza mną nie ma innego Zbawcy. To ja zapowiedziałem, wyzwoliłem i obwieściłem" (Iz 43,11-12). Czym innym jest proroctwo, oznajmujące zbawienie Pana, a czym innym przepowiednie wróżących, jasnowidzów, tragarzy kłamstwa i oszustwa" (Jer 27, 9 i 29, 8; Iz 44, 25 i 47, 12-15).

Oddawanie się magii jest równe oddawaniu się prostytucji. "Lud mój zasięga rady u swojego drewna, a jego laska daje mu wyrocznię; ... duch nierządu oznajmił - opuścili Boga swojego, aby cudzołożyć" (Oz 4, 12, por. Iz 2,6 i 3, 2-3).

Księgi Mądrości oznajmiają ironicznie, w jaki sposób rytuały magiczne zamiast zbawiać prowadzą do zguby. "Zawiodły kłamliwe sztuczki czarnoksięstwa, spadła haniebna kara za przechwalanie się mądrością. Ci, którzy przyrzekali duszę schorzałą uwolnić od strachów i niepokojów, sami chorowali na strach wart śmiechu" (Mdr 17, 7-8).

Nowy Testament kładzie to wszystko na tej samej płaszczyźnie co Stary Testament, kiedy domaga się wiary w jedynego Pana Jezusa i chrzest w Jego Imię i wymaga odrzucenia każdej postawy zabobonnej (por. Dz 8, 9-13 i 19, 18-20). Istnieje bowiem bardzo konkretne przeciwieństwo pomiędzy głoszeniem wiary i magią (por. Dz 13, 6-12 i 16, 16-24). Prawdziwie wierzący są nawoływani do zawierzenia jedynemu prorokowi Jezusowi Chrystusowi, Synowi Ojca (por. Mk 1,11) i Pismu Świętemu danemu przez Ducha swojemu Kościołowi (por. 2P 1, 16-21). Czary, pod jakąkolwiek formą, są częścią działań, które wykluczają z dziedzictwa Królestwa Bożego (por. Gal 5,20) i tak Apokalipsa wyklucza z Niebieskiej Jerozolimy "kłamców", "czarowników" różnego rodzaju (Ap 9,21; 18,23; 21,8; 22,15). Magia zastępuje Boga stworzeniami i staje się wznowieniem diabelskiego kuszenia, któremu sam Jezus Chrystus przeciwstawił się, zwyciężając je: "I rzekł diabeł do Niego: Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego (.). Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje. Lecz Jezus mu odrzekł: Napisane jest: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz" (Łk 4,6-8).