Lectio divina

Lectio divina tłumaczy się dosłownie jako pobożną lub duchową lekturę tekstów natchnionych. Benedykt XVI jest jej wielkim propagatorem:

Praktyka ta, jeśli będzie się ją skutecznie propagować, przyniesie w Kościele - jestem o tym przekonany - nową duchową wiosnę. Jako stały element duszpasterstwa biblijnego lectio divina winna być zatem coraz bardziej propagowana, również przy użyciu nowych metod, starannie dobranych i dostosowanych do naszych czasów[15].

Praktyka ta była rozwijana w klasztorach i wciąż jest integralną częścią duchowości wielkich zakonów kontemplacyjnych, zarówno żeńskich, jak i męskich. W Konstytucjach Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel czytamy:

Istotnym źródłem duchowości chrześcijańskiej jest lectio divina, do której praktykowania zachęca nas nasza Reguła. Należy ją praktykować każdego dnia, aby w ten sposób czerpać wiedzę ze wzniosłej nauki Jezusa Chrystusa. W ten sposób wypełniamy to, co zaleca św. Paweł Apostoł, a co zawiera nasza Reguła: "Miecz zaś Ducha, to jest słowo Boże, niech mieszka z obfitością w naszych ustach i w naszych sercach, a wszystko, co możecie czynić, czyńcie w Imię Pana"[16].

W praktyce lectio divina oznacza proste, nabożne podejście do słuchania słowa Bożego, polegające na czytaniu słowa ludzkiego, przez które przychodzi. Weź krótki passus z Pisma Świętego, przeczytaj go powoli, a jeśli uznasz to za przydatne, także na głos. Najpierw poznajesz ogólny sens fragmentu. Przeczytaj go jeszcze raz spokojnie, w ciszy i w duchu modlitwy. Bóg mówi do ciebie, kiedy czytasz; poproś Go, aby oświecił twoje serce i pozwolił ci usłyszeć swój głos:

Obyście usłyszeli dzisiaj głos Jego: Nie zatwardzajcie serc waszych (…) (Ps 95, 7). Słuchamy nie po to, aby analizować, ale aby usłyszeć. Poznając indywidualny przekaz tego słowa dla ciebie, zaczynasz je rozważać w swoim sercu, podobnie jak nasza Pani, która chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu (Łk 2, 51). Skoncentruj całą swoją uwagę na słowie i pozwól, aby oświeciło twoją obecną sytuację. Następnie zwróć się do Boga całym swoim wnętrzem i odpowiedz Mu pochwałą i dziękczynieniem, prosząc o pomoc, która jest ci potrzebna w danym momencie. I na koniec odpoczywaj w ciszy i kontemplacji, świadomy tego, że Chrystus jest z tobą i przemówił do ciebie. Thomas Keating wyjaśnia tę uwagę skierowaną na słowo Boże w następujący sposób:

Jeśli powtarzamy dane wyrażenie lub zdanie powoli, raz za razem, wówczas może się pojawić głębsze jego zrozumienie. Weźmy, na przykład, słowa Jezusa: "Już was nie nazywam sługami (…), ale nazwałem was przyjaciółmi". Nagle może nam zaświtać, co oznacza przyjaźń z Chrystusem. Nasza świadomość zwiększa się, mimo że nic nie robimy, a jedynie pozwalamy działać Duchowi Świętemu. Jest to dialog serc pomiędzy tobą a Jezusem. Myślimy tekstem, nie myśląc o tekście. Jeśli nasze myślenie przybiera formę refleksji, wówczas dominujemy w rozmowie. Może się to okazać pomocne przy innych okazjach. Ale tutaj chodzi o przyjmowanie Chrystusa i odpoczywanie w Jego obecności jako źródle danego słowa lub fragmentu tekstu[17].

Przypisy:
 

[15] Benedykt XVI, Słowo Boże źródłem odnowy Kościoła. Przemówienie na sympozjum upamiętniają¬cym 40. rocznicę opublikowania przez Sobór Watykański II Konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym, Castel Gandolfo, 16 września 2005, „L’Osservatore Romano” 2005, nr 11–12, s. 25.
[16] Konstytucje zakonu braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel zatwierdzone przez Kapitułę Ge¬neralną w 1971 roku (nakład na potrzeby klasztoru), konst. 74, s. 37.
[17] T. Keating, The Classical Monastic Practice of Lectio Divina, witryna internetowa Contemplati¬ve Outreach, http://www.contemplativeoutre-ach.org/site/News2?page=NewsArticle&id=5253(dostęp: 25 listopada 2010).