Bóg chce tylko, abyś był szczęśliwy

- Jak myślicie - Pustelnik od pytania rozpoczął swoje poranne spotkanie z nami - po co są Bogu potrzebne nasze umartwienia i ofiary, modlitwy i wszystkie przejawy pobożności, na jakie tylko jesteśmy w stanie się zdobyć? Na nic - krótko i dobitnie skwitował. - On nie jest przecież "stworzony na podobieństwo człowieka", choć człowiek często zdaje się o tym zapominać. Nawet nasza miłość nie jest Bogu potrzebna w tym sensie, że bez niej mógłby się czuć niespełniony albo jej brak czegoś by Mu ujmował. W stosunku do Wiecznego i Wszechmocnego nie ma i nie może być żadnych relatywnych miarek. Bóg nie mógłby być Bogiem w sposób niezupełny i nie do końca prawdziwy. Takie rozumowanie byłoby nonsensem.

Prawda jest inna: Bóg, który jest naszym Ojcem, niczego nie pragnie poza tym, abyśmy my, Jego dzieci, byli szczęśliwi. Bóg jest miłością. Nasze szczęście sprawia Mu radość, jednak nie dla swej radości nas stworzył, tylko dla naszego szczęścia, które osiągniemy wraz z pełnią człowieczeństwa. Jest to możliwe tylko poprzez szczere ofiarowanie Mu siebie, bo w pełni prawdziwymi ludźmi jesteśmy tylko wtedy, gdy umiemy kochać. Oznacza to zatem, że trzeba podjąć trud paradoksalnej drogi umierania samemu sobie, aby móc samego siebie zyskać i osiągnąć pełnię życia.

Spróbuję to lepiej wyjaśnić. Powinieneś uwierzyć Miłości i Jej się powierzyć. Iść za Nią krok w krok. Naśladować ją, poznając gorzki smak porażki - wiedząc, że to, co czynisz, jest tylko naśladownictwem Miłości, ale nie jest Nią samą. Droga będzie cię wiodła przez pustynię umierania twoich fałszywych przekonań o własnej doskonałości. Na zboczach życiowej Golgoty odkryjesz, że "duch wprawdzie ochoczy, ale ciało mdłe". Poznasz, że jesteś słaby, pokryty ranami, samotny jak człowiek trędowaty. Poczujesz się pobity, porzucony na poboczu drogi... Będziesz chciał zrobić kilka kroków, ale nogi odmówią ci posłuszeństwa, gdyż jakiś paraliż nie pozwoli ci iść naprzód.

Bóg zawsze cię znajdzie i przyjdzie ci z pomocą, jeśli tylko jej nie odrzucisz, dając pierwszeństwo żądzy zemsty lub odwetu wobec tych, którzy cię skrzywdzili. On puka do twych drzwi. Jeśli Mu otworzysz, jeżeli nie będziesz się barykadował za swoimi ranami, czyniąc z nich centrum własnej egzystencji, zamykając w ten sposób szczęściu dostęp do siebie - wejdzie do ciebie i będzie z tobą wieczerzał.

Pustelnik przerwał nagle. Czuliśmy głęboki niedosyt, ale nikt nie przerwał panującej ciszy żadnym pytaniem. Zamieszkująca w nas tajemnica, o której wspominał Pustelnik, teraz stała się dla nas o wiele bardziej uchwytna. Nie mieliśmy żadnych wątpliwości, że istotnie chodzi o naszą odpowiedzialność za szczęście, a nawet o coś więcej: o spełnienie się szerszego planu, który dotyczy wszystkiego, co istnieje; o tajemnicę życia, której drogą i spełnieniem jest Miłość.