Jezus, umiłowawszy swoich, ustanowił Mszę świętą

- Jak najkrócej można powiedzieć, czym jest Msza święta? - zagaił Pustelnik. - Jest ona tajemnicą Bożego Serca, które pragnie być przez nas przygarnięte, aby móc nas obdarzyć pełnią życia.

Msza święta, mój synu, jest wielką tajemnicą przejścia do życia, które nie ma kresu, bo nie zna zepsucia grzechem, do świętej ziemi obecności Boga - tam, gdzie On nas przyjmuje po królewsku i po ojcowsku zarazem. Msza święta rozwija w nas życie dziecka Bożego, domownika Jego królewskich komnat i przedmiotu Jego ojcowskiej troski. Przemienia nas, uczestniczących w niej, w jedną rodzinę braci i sióstr, zespolonych tajemnicą Chrystusa. On, gdy nadeszła Jego godzina, wstąpił do nieba. Przedtem jednak, umiłowawszy swoich, ustanowił Mszę świętą, aby pozostać z nami po wszystkie dni, aż spełni się długo oczekiwana obietnica - całkowicie i definitywnie narodzi się nowy świat.

Jezus Chrystus, Sługa Boży, umywa nam, ludziom, nogi nie po to, aby pozyskać nasze uznanie dla Jego wielkiej pokory, ale po to, aby uwolnić nas od tego, co jest największą przeszkodą w wędrówce do nieba - od pychy i zwątpienia.

Gdy chcesz właściwie przeżyć Mszę świętą, mój synu - ciągnął swoje refleksje Pustelnik - to powinieneś wyjść z rutyny, w której ugrzązłeś. Powinieneś wyrwać z niej swoje codzienne obowiązki i marzenia. Również te, które odnoszą się do modlitwy, ascezy i w ogóle do życia duchowego. Powinieneś zdjąć z siebie marynarkę oficjalności, uwolnić się od pstrych krawatów poszukiwania prestiżu i znaczenia - a przywdziać fartuch. Tak, powinieneś włożyć fartuch, przepasać się ręcznikiem, nalać wody do miski i umywać nogi zaproszonym na Eucharystię, według Chrystusowego polecenia.

Czyniąc w ten sposób, będziesz błogosławiony, gdyż dobrze zrozumiałeś intencje twojego Mistrza i poszedłeś w Jego ślady. Otrzymasz łaskę najwyższej radości - weźmiesz udział w uczcie zbawionych, ujrzysz moc i blask uwielbionego Krzyża. Zaznawać będziesz najwyższego pokoju, który jest udziałem domowników Boga.

Każdy kapłan, mój synu, diakon i ministrant, kiedy przywdziewa szatę, przygotowując się do sprawowania liturgii, powinien pamiętać, że jeśli szczerze chce podążać za Mistrzem, to ma mu ona przypominać fartuch sługi, a nie pyszny ubiór księcia. Stuła ma być dla niego nie tylko znakiem sakramentalnego sprawowania władzy, ale przede wszystkim powinna mu mówić o pokorze Chrystusa, który ręcznikiem wycierał nogi uczniów podczas wieczerzy, na której ustanowił Mszę świętą.

A chociaż każda Msza - ciągnął Pustelnik - jest święta, to jednak sprawowana jest na ziemi naznaczonej działaniem Złego i celebrowana przez ludzi, których on nieustannie wystawia na próbę, chcąc oderwać ich od Chrystusa. Gdy grzech bierze górę nad wiarą człowieka, wtedy królewska droga do domu Ojca zostaje przed nim zamknięta, a szatan zyskuje okazję, by szydzić z Chrystusowego krzyża, drwić sobie z tego, że Jego męka okazała się daremna. Niestety - dorzucił Pustelnik zasmucony - szatańska strategia przynosi dzisiaj wielkie żniwo. Coraz więcej ludzi wpada w diabelskie sidła, a szczególnie ci, których szatan w ogóle nie obchodzi, tak samo jak i Bóg.

Msza święta jednak nie traci przez to na znaczeniu, a przeciwnie, zyskuje. Jest cudem Bożego Serca, które uśmiercone, stało się źródłem życia i szczęścia dla poszukujących zbawienia. Jej zbawczy wpływ przenika wszystko, co istnieje. Sprawia, że pośród starego świata rodzi się świat nowy, święty, w pełni Boży. Wynosi człowieka ponad poziom tego, do czego jest zdolna jego natura, i czyni go uczestnikiem natury Boga samego, wlewając w ludzkie serce Ducha świętości. W ten sposób Msza święta spełnia najgłębszą ludzką potrzebę, zgodną z niezmiennym Bożym pragnieniem - dlatego jest święta i jest nazywana Eucharystią, czyli dziękczynieniem.