Prorok Izajasz kontrastowo przedstawia niektóre elementy składowe ludzkiego życia: ciemność (mrok) – światłość; wolność – niewola. I tak jest w rzeczywistości. Kiedy człowiek jest pogrążony w ciemnościach, odkrywa wartość światła; kiedy uciemiężony jest różnoraką niewolą, odkrywa wartość wolności i za nią tęskni. Biblia pod pojęciem ciemności rozumie życie w grzechu – bo grzech zaślepia. A jak trudne jest życie, gdy nie ma światła, nie trzeba nikomu tłumaczyć. Tekst mówi o narodzie kroczącym w ciemnościach. Jest to sytuacja zupełnej izolacji – w ciemnościach nie można nikogo dostrzec, słyszy się tylko własny oddech. To sytuacja człowieka, który kocha tylko siebie i nie dostrzega drugiego człowieka. Nie widzi, ponieważ przebywa w ciemnościach. A zatem potrzebuje światła. Światło jest symbolem miłości. Światłem jest sam Bóg.

 

Straszna jest też niewola wewnętrzna. Jest to najgorszy rodzaj niewoli – nie pozwala człowiekowi nigdzie być wolnym; to bowiem, co jest w człowieku, za nim zawsze „idzie”, zawsze mu towarzyszy. Izajasz mówi o „jarzmie” i „drążku” jako o symbolach niewoli – gorzkiej rzeczywistości (czy to asyryjskiej, czy też babilońskiej). Bóg wychowywał Naród Wybrany, posługując się także karą, której wykonawcą była na przykład Asyria.

 

Izajasz podkreślał konieczność ufności w Panu, ponieważ tylko On może ocalić dynastię Dawida. Tymczasem Achaz szukał oparcia nie w Bogu, tylko u władców innych narodów.
Narodzenie Emmanuela będzie znakiem zmiany w położeniu Izraela. Żaden kompromis nie jest możliwy; tak jak chciał Achaz – szukając oparcia poza Bogiem – w drugim człowieku. Ten, kto nie zaufa Panu, zobaczy własną klęskę. Rzeczywiście, król Achaz nie chciał słuchać wezwania proroka i władca asyryjski zniszczył Judę.

 

Ale wszelka kara miała w zamyśle Bożym charakter pedagogiczny, Bóg bowiem zawsze usiłował wyprowadzić jakieś większe dobro dla Izraelitów. Wreszcie wysyła Bóg swego Syna, Chrystusa na ziemię, aby Jego bliskość dla człowieka była najlepszą szkołą życia. Jego Ewangelia, Jego miłość, Jego zbawcza moc – to jest coś, czego człowiek poza Chrystusem nigdzie i nigdy nie znajdzie. Prorok Izajasz mówi o Chrystusie, że będzie On „Przedziwnym Doradcą”; będzie podejmował plany Boże budzące podziw. Będzie jako „Bóg Mocny” – czyli nieograniczony w potędze i nie podlegający nikomu. Będzie jako „Książę Pokoju”. Pokój dla Izraelitów to coś więcej niż tylko brak wojny; to głęboka harmonia. Dlatego też Jezus wskazuje na siebie jako na Tego, który prawdziwie wyzwala, i mówi o sobie, że jest Światłością Świata.

 

Bóg kocha każdego człowieka. Posyła na ratunek Zbawiciela. Jezus Chrystus ma moc złamania jarzma, które ciąży na ramionach człowieka i zmusza go do życia „pod pręgierzem” problemów, czyniąc go niezdolnym do spojrzenia w górę. Mesjasz jest „Prawdziwym Doradcą”, daje człowiekowi „rozum wiary”, żeby mógł wybrać dla siebie i prawdziwą drogę życia. Jest też „Bogiem Mocnym”, Bogiem żywym w niebie, który ma moc nad wszystkim, co niszczy człowieka: chorobami, samotnością, problemami itp. Może się zatroszczyć o każdego człowieka jak dobry ojciec. Przede wszystkim wprowadza pokój serca, pomagając przyjąć własne słabości i ograniczenia, podtrzymuje wprowadzanie pokoju. Daje moc, żeby kochać tego, kto wyrządza zło, i jest wrogiem.

 

Konkluzja:
W pierwszym czytaniu prorok Izajasz mówi o ludzkości kroczącej w ciemnościach, które są symbolem pustki i zła. W taką sytuację wchodzi światłość, której towarzyszą inne niespodziewane dary: radość, pokój i wyzwolenie oraz największy dar: „Dziecię się nam narodziło”. Jest to nadzwyczajne dziecię, znak nowego świata. To dziecię ma następujące imiona: „Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju”.