Wstęp

Adopcja - temat bez tajemnic to kolejna pozycja Marii Kwiecień - po Rozmowach w kręgu rodzin adopcyjnych i Rodzinach zastępczych. Rodzinach nadziei - traktująca w sposób popularny, bez sensacji i przekłamań, o rzeczywistości rodzin przysposabiających.

Książka jest przekazaniem części doświadczenia tych, którzy stali się rodzicami dzieci nie przez nich urodzonych, dzieci adoptowanych. Jest też częścią doświadczenia tych, dla których pracą i może powołaniem jest troska, aby żadne z "Najmniejszych" nie zgubiło się w strukturach instytucjonalnych, ale mogło rozwijać się, jeśli nie w rodzinie naturalnej, to w adopcyjnej lub zastępczej. Świadomi faktu, że nie jest to prosta forma rodzicielstwa, starają się oni przygotować kandydatów do podjęcia tych zadań nie tylko dlatego, że małżeństwo bezdzietne "ma prawo mieć dziecko", ale z punktu widzenia dziecka, które "ma prawo mieć kochającą rodzinę". Cykl spotkań w Katolickim Ośrodku Adopcyjno-Opiekuńczym w Warszawie zatytułowany "Służyć Najmniejszym" składa się m.in. z tzw. kręgów, organizowanych od początku istnienia Ośrodka. Są to wieczorne spotkania, na których siadają w kręgu rodzice, którzy już wychowują adoptowane dziecko, z tymi, którzy starają się o przysposobienie w naszym Ośrodku. Rodzice adopcyjni przychodzą często z dzieckiem, zdjęciami z życia rodzinnego, opowiadają o swoim szczęściu, radościach i troskach, o obawach i lękach, o ich przezwyciężaniu. O tym, co chcieli usłyszeć i o co zapytać, kiedy sami podejmowali decyzję o przysposobieniu i przychodzili do Ośrodka. Kandydaci na rodziców zadają wiele pytań, chłoną doświadczenia z pierwszej ręki, patrzą ze wzruszeniem na owoc starań i wychowania, odpowiadają sobie samym na pytania o motywację.

Myślę, że przekazanie doświadczeń w formie książki dotrze nie tylko do tych, którzy z powodu bezdzietności (a jest to w Polsce około 20% małżeństw) noszą się z zamiarem adopcji, ale też do innych członków naszego społeczeństwa. Przecież to właśnie my - niekoniecznie adoptując - będziemy przyczyniać się do budowania relacji społecznej z przysposabiającymi i adoptowanymi. To właśnie naszych reakcji na ten fakt boją się niejednokrotnie przysposabiający. Może też sięgnie po tę książkę rodzina, która oddała dziecko do adopcji i w swoim bólu po stracie dziecka - to i tak wspaniale, że nie pozbawiła go życia - znajdzie ukojenie, wierząc, że jest mu dobrze w nowej rodzinie i że ktoś myśli o nich z wdzięcznością, bez negatywnej oceny.

W tym roku przeżywamy skromny jubileusz 10-lecia Katolickiego Ośrodka Adopcyjno-Opiekuńczego w Warszawie. Pewnie niedługo za naszym pośrednictwem tysięczne osierocone dziecko trafi do rodziny czekającej na nie z utęsknieniem i miłością.
Staramy się wciąż pamiętać słowa Jezusa: "I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje" (Mt 18,5).

Zofia Dłutek
dyrektor Katolickiego Ośrodka Adopcyjno-Opiekuńczego w Warszawie