Kochaj ubóstwo jak matkę. Jakże bogate jest w dobra ubóstwo, a ileż zła wypływa z przywiązania do bogactw! Ubóstwo jest hamulcem dla arogancji, źródłem i stróżem pokory. Ubóstwo dodaje odwagi, bogactwo ją zabiera. Ubóstwo czyni ci łatwą drogę prowadzącą do nieba, bogactwo natomiast czyni ją trudną; ubóstwo jest według Boga podporą świętych, bogactwo natomiast według świata jest oparciem dla możnych.

 

To, co jest cenne dla Boga, tym pogardza świat. Wszystkie bogactwa tego świata nie mogą dać ci tyle, ile zabierają ci, pozbawiając cię dóbr płynących z ubóstwa.
Ubóstwo czyni cię panem wszystkich dóbr ziemskich, gdyż pozwala ci patrzeć na nie z pogardą. Gdy brak jest dóbr ziemskich, wzrastają dobra wewnętrzne, które przynoszą duszy innego rodzaju pokój i nasycenie.

 

Ciężar dóbr ziemskich nie pozwala ci na wzniesienie się do komunii z Bogiem. Im mniej będziesz posiadał w tym życiu, tym łatwiej posiądziesz drugie życie.
Nikt nie jest bogatszym od tego, kto wybrał ubóstwo. O, jakże wielkie bogactwa zawiera w sobie ubóstwo przyjęte z miłości do Boga! Lękaj się, by nie stracić tych skarbów.
Ubóstwo jest ukrytym skarbem, dla zdobycia którego musisz sprzedać wszystkie rzeczy. Jeśli niczego nie będziesz pożądał na tym świecie, cieszył się będziesz wielkim pokojem i bezpieczeństwem duszy. Powinieneś żywić w sobie pragnienie niebieskiej ojczyzny, a nie będziesz przeżywał niepokoju z powodu dóbr ziemskich.

 

Stań się ubogim w duchu pośród swych bogactw, a będziesz bogaty w skarby ubóstwa. Jesteś rzeczywiście biedny w tym, czego ci brakuje; przyjmij w świętym spokoju twój niedostatek i znoś go z pogodą ducha.
To nie niedostatek cię zbawia, ale przyjęcie go z pokorą i spokojem z rąk Boga, ufając Mu. Ubóstwo polega na posiadaniu mniej niż potrzebujesz. Bogatym jest ten, któremu nic nie brakuje.

 

Jeśli porzuciłeś wielkie rzeczy, nie przywiązuj swego serca do rzeczy małych. Okazje do praktykowania ubóstwa są rzadkie. Przyjmij z radością te, które ci się nadarzają.
Iluż ludzi udaje się do klasztoru w poszukiwaniu ubóstwa! Może wobec ciebie ubóstwo jest bardziej uprzejme, gdyż znajduje cię w twym domu.
Nie miej nic wspólnego z tymi, którzy wybierają ubóstwo pod warunkiem, że niczego im nie będzie brakować. Może złożyłeś ślub ubóstwa, a skarżysz się, gdy ci czegoś brakuje.

 

Jeśli nie smakujesz w ubóstwie, nie jesteś już ubogim w duchu, ale bogaty w przywiązanie. Jeśli brakuje ci czegoś, a tego pragniesz, doświadczasz skutków ubóstwa, ale nie posiadasz cnoty.
Wybierz jako twój skarb ubóstwo, a cieszyć się będziesz jego owocami. Strzeż się przed zaszczytami ubóstwa i wygodą bogactw.

 

Za przykład miej ubóstwo Jezusa. Pan całego wszechświata nie miał swojego domu (por. Łk 9,58), miał tylko grotę, w której się narodził i krzyż, na którym oddał życie. Jeśli będziesz kochał Jezusa, nie będziesz mógł nie kochać ubóstwa (por. Flp 3,8).
Jezus, przychodząc na świat, nie znalazł godniejszej szaty dla swego majestatu nad ubóstwo.

 

Jeśli Jezus żąda od ciebie jakiegoś wyrzeczenia, nie odmawiaj Mu. W ubóstwie, razem z Nim, będziesz przeżywał wielką radość; w bogactwie, bez Niego, przeżywał będziesz wielki smutek (por. Mt 19,22).
Bierz przykład z Apostołów, którzy porzucili wszystko dla Chrystusa (por. Łk 5,11), aby zakosztować radości z nieposiadania niczego i, równocześnie, posiadania wszystkiego wraz z Nim (por. 2Kor 6,10).

 

Zdobywaj dobra niebieskie przez ubóstwo ściśle ewangeliczne. Czyż może być coś wspanialszego nad to ubóstwo? Ukochaj je więc jako najlepszego przyjaciela Jezusa.
Uczyń z ubóstwa przyjaciela twego życia, staraj się o nie pilnie, przyjmij je z miłością.