Doświadczenie religijne
 

Mówiąc o "doświadczeniu religijnym", istotnie mamy na myśli coś szczególnego, konkretnego, gdzie relacja z Absolutem, z drugim (to znaczy kimś innym ode mnie), ta relacja, która, jak widzieliśmy, cechuje każdego człowieka, przyjmuje dokładnie określoną formę – w doświadczeniu religijnym ten drugi jest postrzegany jako "bóg", czyli coś lub ktoś, od kogo zależy życie, "moje" życie; od kogo zależy całe istnienie. Oto zasadnicza cecha każdego bóstwa – władza nad życiem i śmiercią. Postawa religijna to rozpoznanie rzeczywistości odmiennej od własnej, wobec której człowiek doznaje zadziwienia i uwielbienia. Rzeczywistości, która natychmiast nadaje znaczenie całemu życiu, każdej rzeczy. Bez której istnienie traci sens.

Doświadczenie religijne jest zatem osobiste, głębokie, jest doświadczeniem spotkania z kimś lub czymś, co posiada "władzę życia i śmierci" nade mną, co nadaje znaczenie całemu życiu, i bez czego nie mogę istnieć.

Zatem człowiek, o którym mówiliśmy, ten człowiek zasadniczo niespokojny i poszukujący, otwarty na drugiego, jest w stanie przeżyć tego rodzaju doświadczenie, jest w tym celu odpowiednio "wyposażony".

Tak dzieje się z każdą osobą – otwarta na spotkanie z drugim, może spotkać Drugiego innego niż wszyscy.

Istotnie, historia ludzkości przytacza nam niezliczone przykłady osób, które przeżyły tego rodzaju doświadczenie. Doświadczenie leżące u podstaw religii, będących nie czym innym jak tylko historycznymi, konkretnymi narzędziami, którymi ludzie uporządkowali własną relację z Bogiem. Relację rodzącą się z osobistego spotkania – wspomnianego doświadczenie religijnego – która później rozwija się również na poziomie grupy.